تصمیم سازی و برنامه عملی برای پیاده کردن این تصمیم ها در میان گروه ها، گعده های فکری و احزاب سیاسی اگر متناسب با " وضع موجود" و برای ایجاد تغییر و تحول آن وضعیت( در شرایط نا به سامانی) نباشد باعث شکست و رویگردانی طیف های مردم از این دسته ها و گروه ها خواهد شد. به طور کلی "فرزند زمان" بودن تصمیم سازی ها به علاوه ی داشتن ضمانت اجرایی تصمیم ها از مهمترین عوامل داوم و قوام و همچنین اقبال عمومی مردم به احزاب و گروه های فعال در عرصه ی سیاسی یک کشور می باشند. رابطه ی یاد شده برای احزاب و جریان هایی که آبشخور فکری خود را به روشنفکران جوامع خود گره زده اند به شکل مستقیم تر و بی واسطه تری عمل خواهد کرد. به همین ترتیب اصلاح طلبان ایران که ادعا دارند دست مایه ی فکر و عمل خود را در خوانش های نو و نوین از فضای فکری و فرهنگی و حتی دینی می بینند آن هم با پشتوانه ی مردمی و اتکاء به پذیرفتگی بین لایه های مختلف اجتماعی، به شکل ویژه ای مشمول قاعده ی یاد شده هستند. در نوشته ی مرگ تدریجی اصلاحات( در سه بخش) به شقوق مختلف اصلاح طلبی و دلایل و عوامل ضعف و زوال اصلاح طلبی در ایران امروز اشاره کردم. نوشته ی پیش رو بیشتر متوجه کنشگری بخش ها و گروه های اصلاح طلبی با اراده ی معطوف به قدرت و به شکل واضح تر کارگزاران سیاسی و احزاب اصلاح طلب می باشد( طیف ها گروه هایی که متعقد به اثر گذاری اصلاحات به شرط ورود به قدرت می باشند) در کنار همه ی عوامل کاهنده ی اعتماد مردم به اصلاح طلبان از جمله ناهمخوانی شعارهای انتخاباتی در مقام نظر و عمل و درصد عملیاتی شدن این شعارها، نداشتن پاسخ های نو به سوالات جدید، سوء استفاده از قدرت به نفع شخصی و ... یکی از مهم ترین عوامل تهدید کننده ی حیات اصلاح طلبان تعریف میدان بازی از طرف رقیب می باشد. این عامل مهم که در واقع خود مجموعه ای از عوامل و فرایندهای منتج به این عمل می باشد ، عملا اصلاح طلبان را به منتها الیه رینگ بازی کشانده است. به عنوان مثال تیغ تیز شورای نگهبان برای تشخیص و تقطیع سویه های کم سویی از نماد های اصلاح طلبی و همین طور کم اثری نهاد هایی که امکان ورود به آنها از طرف اصلاح طلبان وجود دارد عملا و یک تنه تنفس را بر حیات رنجور اصلاح طلبی سخت و تنگ کرده است . با این همه و دست بر قضا امکان حیات اصلاح طلبان به شرط اثرگذاری و حضور مفید علی رغم اختصار حضور در همین گوشه ی تنگ و تار رینگ می باشد. در این شرایط به نظر نیاز به " مهندسی اصلاحات" متناسب با زمین بازی است به نحوی که نتایج حاصله به نفع کلیت اهداف اصلاح طلبانه باشد . به معنای واضح تر اکنون که امکان حضور لیدرهای سیاسی با پرچم و نماد ونشان های اصلاح طلبی محدود شده و همینطور حمایت از لیست های اعتدالی، حداقلی و رای سلبی نه تنها مفید اثر واقع نگردید، که خود عاملی بر اعتماد سوزی عمومی شده است، به نظر حرکت از "اشخاص و افراد" با سویه های سیاسی اصلاح طلبی که شاخک های شورای نگهبان و سایر نهادهای تعیبن کننده را فعال میکند به سمت افراد کمتر در معرض خطر اما مثمر ثمرتر به نفع اهداف اصلاح طلبانه متناسب با فضای ترسیم شده نسخه ی معقولی باشد. یکی از سر شاخه های اصلی بحران هایی که ایران امروز به آن دچار است ناکارامدی دستگاه های حاکمیتی( از جمله مجلس و دولت که امکان ورود اصلاح طلبان به آنها وجود دارد) متناسب با مسائل و مشکلات روز می باشد. در کنار همه ی عوامل و ایرادات ساختاری اثرگذار و فزاینده ی وضع ناکارامد موجود که اتفاقا از دسترسی اصلاح طلبان خارج است عواملی از جمله تربیت و تشویق و ترغیب نیروهای علمی و متخصص به جای لیدرهای سیاسی جهت به کارگیری در جایگاه های گره گشا می تواند مفید اثر واقع گردد( هر چند این اثر گذاری محدود باشد و هر چند افراد متخصص رنگ و لعاب سیاسی کمتری داشته باشند). به شکل مشخص "مهندسی اصلاحات" یعنی تعدیل "اصلاح طلبان" به نفع اهداف "اصلاح طلبانه" که این تغییر رویکرد می تواند حیات در معرض تهدید اصلاح طلبی را احیا کند. تزریق و تقویت سرمایه ی علمی، آکادمیک و متخصص جهت ورود به بدنه ی اجرایی و تقنینی عملا باعث ورزیده شدن این نهاد ها می شود. به کارگیری نیروهای متخصص در بدنه ی اجرایی و تقنینی کشور موجب اصلاح ساختارها و توانمند شدن آنها می شود. ( حتی با دامنه ی اثر محدود دولت و مجلس) توانمند شدن دولت در حوزه هایی مثل اقتصاد خود به خود زمینه ساز بهبود شرایط اقتصادی مردم می شود که این امر به نوبه ی خود توانمندی و شکل گیری مجدد طبقه ی متوسط را موجب می گردد. قدرت طبقه ی متوسط توان اثر گذاری و مطالبه گری را در بین آحاد مردم افزایش خواهد داد. توانمندی طبقه متوسط موجب شکل گیری حلقه ها و گعده های فکری و اندیشه ای و فرهنگی خواهد شد که این امر به نوبه ی خود منجر به پویایی طیف ها و گروه های اجتماعی به نفع اصلاحات و اصلاح طلبان خواهد شد . حسب نتایج بدست آمده ی علمی توزیع و گسترش فقر با کاهش اثر گذاری اجتماعی و سیاسی مردم ارتباط دارد و از آنجا که اصلاح طلبی بدون پشتوانه ی فعال و همه گیر مردمی عملا از کارکرد خواهد افتاد به نظر توجه به وضع معیشتی( به عنوان نمونه ای برای ارتباط بین کارامدی و نیل به اهداف اصلاح طلبانه) مردم به پشتوانه ی حمایت از نیروهای متخصص و آکادمیک و تلاش برای بهبود این شرایط می تواند هدف گذاری خوبی جهت خروج از بن بست فعلی اصلاح طلبان و تحول خواهان باشد. به همین منظور به نظر می آید اصلاح طلبان به جای قمار بر نیروهای چند گانه سوز در انتخابات پیش رو( به شرط توافق جهت حضور در انتخابات) باید توان خود را بر روی نیروهای متخصص و آکادمیک با سویه ها و رنگ لعاب های کمتر سیاسی جهت ورود به قدرت معطوف دارند. آنگونه که نتایج تحقیقات و پیمایش های علمی نشان می دهد افزایش آگاهی و دانش افراد رابطه ی معناداری با افزایش مسؤلیت پذیری، تعهد کاری، گروهی و اخلاقی، کاهش فساد و پیش بینی پذیری رفتار افراد جامعه ( ویژه کارگزاران حاکمیتی) دارد، به همین استناد سرمایه گذاری بر روی نیروی انسانی متخصص و آکادمیک اما با رنگ و لعاب سیاسی کمتر به جای جمعیت های فرصت طلب( اما مسلح به شعارها و ظواهر اصلاح طلبانه) خود راهی جهت گذار موفق از یکی دیگر از بحران های ایران امروز( که همان گریبانگیری دستگاه ها به فساد و ریا و دست درازی است) می باشد. به شرط قبول ادعای یاد شده ارائه ی راهکار مناسب جهت عملیاتی شدن این ادعا در کوتاه مدت میان مدت و بلند مدت از طرف اصلاح طلبان نزدیکترین هدف جهت احیای دوباره اصلاحات متناسب با شرایط، پیچیدگی ها و محدودیت های اصلاح طلبی ایرانی می باشد.