مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین افتونیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید. جهان از کران تا کران صحنه ای است.در آن مردمانند بازیگران زیک در به صحنه گذارند گام شوند از در دیگر آخر نهان چو شمعی نشسته به درگاه باد ویلیام شکسپیر نظریه نمایشی اروین گافمن، نظریه جالبی در جامعه شناسی  است. با زبانی ساده،گافمن بر این باور است که صحنه اجتماع،مانند صحنه نمایش است.بازیگرانی که روی صحنه نمایش قرار دارند و تماشاگرانی که در سالن نمایش اند و عناصر فیزیکی مورد نیاز و همینطور پشت صحنه نمایش هم بخشهای دیگر این صحنه اند. او معتقد است که هم بازیگران صحنه و هم تماشاگران،در یک کنش متقابل اند و مرتبا بر روی هم تاثیر میگذارند. نکته قابل تامل در این نظریه، مبحثی است که تحت عنوان ((هاله)) مطرح میکند. وی معتد است که بازیگر به تماشاگران اینگونه القا میکند که به آنها بسیار نزدیک است اما در عین حال خیلی تلاش میکند که فاصله خود را با تماشاگران طوری تنظیم کند که آنها متوجه ساختگی بودن نقش ها نشود. در واقع،هاله پوشی به روشی گفته میشود که بازیگر سعی میکند با حفظ فاصله و همینطور محدود ساختن تماس میان خود و حضار تماشاگر،اولا وانمود کند که بسیار به آنها نزدیک است و دوم در چشم مخاطبین حاضر،حرمتی برای خود بدست آورد. همچنین بازیگر تلاش دارد که پشت صحنه را حفظ کند و از راهیابی مخاطب به پشت صحنه ممانعت بعمل آورد. در باور گافمن،زندگی روزمره، جلو صحنه نمایش است. شاید پر بیراه نباشد اگر محمد موحد را یکی از ((رسانه گریزترین)) سیاستمداران بدانیم. او قریب چهل سال است که در عرصه سیاست حضوری پررنگ دارد.از سال ۶۲ و در رقابت با مرحوم نجفی رهنانی تا به امروز. پنج دور حضور در مجلس بعنوان وکیل مردم،او را یکی از با سابقه ترین وکلای این مملکت کرده است.به ماحصل حضور ایشان در مجلس و اثرگذاری بر روند توسعه و قانونگذاری کاری نداریم زیرا فرصتی دیگری میخواهد و بحثی مفصل. اما در همه این چهل سال،چه آن زمان که رسانه های سنتی عرصه امور را در دست داشتند و چه امروزه که نظریه مک لوهان به عرصه عمل نزدیک شده و جهان به دهکده ای تبدیل گشته و هر شهروند،یک خبرنگار گشته است، محمد موحد،خود را از تیررس رسانه ها به دور نگه داشته است. چرا؟ آیا او میخواهد که فاصله اش را آنقدر با مردم حفظ کند که در چشم آنها،حرمت پیشین را حفظ کند؟ آیا او میخواهد با حفظ فاصله خود با حضار تماشاگر،ضمن وانمود کردن این نکته به مردم که بسیار به آنها نزدیک است،آنها را از پشت صحنه و عوامل تاثیرگذار در انتخاب او و شیوه های موثر بر انتخابش،دور نگه دارد؟ ترس موحد از رسانه ها برای چیست؟ چرا از شفافیت صجنه گریزان است و مدام سعی میکند که ((هاله))ای بین خود و مخاطب قرار دهد تا از او بی خبر باشند؟ به نظر میرسد که یا یک ترس پنهان و عمیق از رسانه در وجود آقای موحد لانه گزیده است و یا منافع ایشان در عدم شفافیت رسانه ای است. گمان میرود،ریشه های فوبیای رسانه ای آقای موحد هر چه باشد،در عصر جدید پذیرفتنی نیست.نسل جوان و مطالبه گر،به دنبال شفافیت است و ابزار لازم را هم دارد. شایسته است آقای موحد،برای فرو ریختن بنای این فوبیا،به دل حادثه گام بردارد.مصاحبه کند، پاسخ دهد.پاسخ به سوالات بی شماری که چهل سال است بدون جواب روی هم انباشته شده اند.