علی خردمند - افتونیوز : در هفته های گذشته حضور دو سخنران اصولگرا در استان حایز اهمیت بود. بدین دلیل که رسانه های اصولگرا به صورت گسترده تبلیغ این حضور را می کردند و از سویی با امکانات و لجستیک برخی نهادها به صورت میدانی نیز این حضور را پررنگ کردند. حاشیه های به وجود آمده مبنی بر لغو سخنرانی یا پاره کردن بنر را هم چاشنی خبرها کردند تا اهمیت موضوع را دوچندان کنند. متن سخنرانی ها نیز آنگونه که در رسانه ها بازتاب یافت حمله به دولت و انتقاد از سیاستهای دولت بود. در اینجا به هیاهوی ایجاد شده مبنی بر لغو و پاره کردن بنر خیلی کار نداریم که آنگونه که در بیانیه روابط عمومی دانشگاه فرهنگیان آمده بود اصلا مجوزی برای سخنرانی صادر نشده بود که بخواهد لغو شود. نقوی حسینی سخنران اصولگرا اگر قرار بود فقط در یک جا سخنرانی کند با این اتفاق، در دوجای مختلف سخنرانی کرد. هم در دانشگاه یاسوج و هم در سینما انقلاب یاسوج.

اما سخن اصلی این است که چرا اصلاح طلبان استان این قدر منفعلانه برخورد می کنند و جلسه ای برگزار نمی کنند یا سخنرانی دعوت نمیکنند؟ معمولا این گونه جلسات برای ابراز وجود و حضور احزاب و یا تشکل های دانشجویی و همچنین حمایت از سیاست احزاب مذکور و دولت متبوع صورت می گیرد اما این سوال مطرح است که چرا با وجود روی کار بودن دولت همراه، اصلاح طلبان از این مهم غفلت می کنند؟

فضای امنیتی و به حاشیه رفتن اصلاح طلبان

به جرات می توان گفت در هشت ساله دولت احمدی نژاد، اصلاح طلبان از صحنه سیاسی ایران حذف شدند. برخورد شدید با احزاب سیاسی اصلاح طلب، ایجاد فضای امنیتی (مخصوصا بعد از 88) و بالا بردن هزینه برای این جریان سیاسی افراد فعال در این جریان سیاسی را حذف و یا منفعل کرده بود. وقتی فضای عمومی کشور این گونه بود می توان فضای دانشگاهها را هم تصور کرد. برخورد و حذف تشکل های اصلاح طلب و از جمله منحل کردن انجمن های اسلامی که پایگاه دانشجویان اصلاح طلب بود و یکه تازی تشکل های اصولگرا و برگزاری مثلا کرسی های آزاد اندیشی و مناظره های دانشجویی بین خودی ها از جمله اتفاقات دوران هشت ساله بود. مناظراتی که تنها تفاوت مهمانانش در صدور احکام برای اصلاح طلبان بود. آنجا که یکی میگفت باید اعدام شوند و دیگری میگفت باید با رافت برخورد شود و حبس ابد شوند! و این میشد مناظره و پویایی در فضای دانشگاه! خود گویی و خودخندی به سبک و شیوه اصولگرایان!

رسانه ها نیز از درج تصاویر و یا گفت و گو با افراد فعال در جریان اصلاح طلب واهمه داشتند و کم کم از همه جا محو شدند. صدا و سیما نیز پس از اتفاقات 88 به سراغ افراد درجه سه و چهار اصلاح طلب می رود و آنها را برای مصاحبه با ژنرالهای اصولگرا دعوت می کند. احتمالا به این دلیل که این افراد ناشناخته و کم توان را می توان در مناظره ها شکست داد. غافل از اینکه همان افراد درجه چندم هم چنان خوب ظاهر شدند که صداوسیما قید همین مناظره های اصولگرا – اصلاح طلب را زد و به جای آن مناظره اصولگرا – اصولگرا را جایگزین کرد که در همین مورد هم رودست خورد. جایی که علی مطهری را دعوت کرد و ...

دولت اعتدال و فضای باز سیاسی

با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و پایان فضای بسته سیاسی و امنیتی برخی از جریانات سیاسی هم امیدوارانه چشم به آینده دوختند. اما به جرات می توان گفت در همین دولت که منتسب به اصلاح طلبان است این اصولگرایان بوده اند که بیشترین سخنرانی ها را چه در دانشگاه و چه در شهرهای مختلف داشته اند. البته این موضوع به خودی خود بد نیست و جز شعار اصلی اصلاح طلبان هست که مخالف باید حق حرف زدن و انتقاد و ... را داشته باشد. اما باید پرسید چرا در همین دولت فضا برای سخنرانی اصلاح طلبان مهیا نمی شود؟ آیا احزاب منفعل هستند یا فشارهای برخی نهادها بر دستگاههای مثل استانداری و فرمانداری ها آنها را مجبور می کند برای سخنرانی اصلاح طلبان سختگیرانه تر و محتاطانه تر برخورد کنند؟

بالا بردن هزینه و جلوگیری و برهم زدن سخنرانی‌ها

سالهای گذشته در همین استان چند چهره اصلاح طلب دعوت شدند اما اصولگرایان با هیاهو و جوسازی های رسانه ای آنچنان فضایی به وجود آورند که هزینه مجوز و برگزاری این نوع سخنرانی ها را بالا ببرند و مسئولان دولتی به این باور رسیدند که مدیریت بی حاشیه و آرام خود را دچار چالش نکنند. این تاکتیک اصولگرایان تا حدی جواب داد و افراد اصلاح طلب جهت سخنرانی به استان دعوت نشدند. اما باید پرسید اگر مدیران عافیت طلب هستند چرا احزاب اصلاح طلب تا این حد منفعلانه برخورد می کنند و میدان را برای رقیب خالی می کنند؟

دلسردی جوانان و فعالان سیاسی

دولت تدبیر از همان ابتدا آب پاکی را روی دست فعالان این جریان ریخت. با انتخاب رحمانی فضلی برای اصلی ترین وزارت خانه این پیام که دولت اعتدال قرار نیست دربست در اختیار اصلاح طلبان باشد مخابره شد. دخالت آشکار نمایندگان در انتخاب استاندار، عدم توجه جدی به پایگاه رای دولت اعتدال و منزوی شدن دوباره متنفذان اصلاح طلب که بیشترین هزینه ها را برای حیات این جریان سیاسی در دولت هشت ساله مهرورز را متحمل شده بودند مزید بر علت شد. افرادی که بیشترین سهم در پیروزی جریان اعتدال در کشور را داشتند به راحتی کنار گذاشته شدند و سهمی از قدرت بدست نیاوردند.اگر کارگزارانی ها را راست مدرن ننامیم و آنها را در زیر چتر جریان اصلاحات معرفی کنیم تنها حزب حامی روحانی بود که سهمش را تمام و کمال از قدرت گرفت. جوانان را می توان به جرات بازندگان اصلی انتخاب روحانی قلمداد کرد. آنها که در دوران حیات دولت مهرورز مورد بی مهری قرار گرفتند و گاها در استخدامهای رسمی به بهانه های مختلف و سلیقه ای رد شدند و در این دولت نیز ره به جایی نبردند. همانها که در همه صحنه ها حضور فعال داشتند و اکنون سرخورده اند و اکنون خود را یک بازنده بزرگ می بینند.

با فضایی که مهیا شده است اصولگریان به بهترین شکل ممکن در حال به چالش کشیدن سیاست های دولت در فضای عمومی جامعه هستند.

حال با توجه به نزدیکی به فضای انتخابات ریاست جمهوری در بهار 96 به نظر می رسد احزاب اصلاح طلب شناخته شده در کشور و استان باید با برگزاری جلسات و متینگ هایی هم از انتخاب چهار سال پیش خود دفاع کنند و هم برنامه های جریان متبوع را برای آینده تشریح کنند.