پدرام ئیلانی-روزنامه نگار انتخاب از آنجایی آغاز شد که انسان باید از غار بیرون می آمد و میان بودن و نبودن، بقاء و نیستی تصمیمی می گرفت. تصمیمی که یقیناً حیات او را تحت تاثیر قرار می داد و آینده او را با تازه های خوب و بد مواجه می کرد.

انسان در پی یافتن معنا بود که اقدام به انتخاب کرد، یقیناً اگر انتخابی درکار نبود زندگی معنای خود را از دست می داد و شعله های امیدِ به فردا فروکش می کرد. انسان اگر چه ممکن است گاهاً نسبت به این موضوع خودآگاهی نداشته باشد، اما همواره محکوم به آزادی بوده است، به عبارت دیگر انسان به دلیل فلسفه وجودی خود و همچنین نقش اجتماعی که بر عهده دارد همواره مسئول اعمال و کنش های خویش است و نمی تواند نقش خود در کیفیت زندگی را انکار کند.

پیش از آغاز جوامع مدنی، انسان به اهمیت انتخاب پی برد و در مقیاس های مختلفی دست به انتخاب زد و تاریخ ماحصل یکایک این انتخاب هاست. دموکراسی نیز از گذرگاه انتخاب است که به جوامع مدنی رسوخ یافته و هر ملتی برای گذار از دیکتاتوری و الیگارشی باید خواهان انتخابات باشد. یقیناً بی تفاوتی نخبگان و توده مردم نسبت به این امر در جوامع دارای دموکراسی، در بهترین حالت منجر به سیستم الیگارشی می شود و در نهایت گروه، حزب و جریانی که اقلیت را شامل می شود بر تمام جامعه حاکم شده و تصمیماتی را اتخاذ می کند که شهروندان نه تنها خواستار آن نیستند، بلکه مخالف آن نیز هستند و به دلیل عدم مشارکت در انتخابات قادر به اظهار نظر نیستند و نهایتاً چاره را در اعتراضات خیابانی و هرج و مرج خواهند یافت!

کشور ما ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست و هرچهار سال یک بار به منظور انتخاب افرادی شایسته برای سپردن مسئولیت قوای مجریه و مقننه انتخابات برگزار می شود. اکنون چهل و یک سال از انقلاب مردم ایران می گذرد، انقلابی که هدفش کنار گذاشتن امپریالیسم و اجرای دموکراسی در کشور بوده است. از آغاز انقلاب تاکنون ایران حوادث بسیاری را پشت سر گذاشته است تا به اهداف انقلاب نزدیک شود، از جنگ تا درگیری های داخلی و تحریم. اما شوربختانه همواره عواملی وجود داشته که پیمودن مسیر انقلاب را به انحراف کشانده است. عواملی همچون کاسبان تحریم و عاملان تحریم! عاملان تحریم که تکلیفشان مشخص است و همه میدانند این عاملان در آن سوی مرزها برای پیشبرد اهداف اقتصادی و سیاسی خویش، دستیابی به منابع نفتی و معدنی خاورمیانه و همچنین بازار فروش، ایران را دشمن خود می دانند و اقدام به اعمال بدترین اَشکال تحریم علیه مردم ایران کرده اند. اما از دیگر سو کاسبانی وجود دارند که در داخل مرزها و کشور نشسته اند و به واسطه تحریم ها کسب سود می کنند و با سود حاصله خانواده خویش را راهی بلاد کفر کرده تا در آنجا سرمایه گذاری کرده و بیاسایند!

عملاً مدتهاست که عده ای در داخل و خارج مرزها، مردم را به تحریم انتخابات تشویق می کنند، زیرا که سود آنها در عدم مشارکت مردم در سرنوشتشان است! عده ای از آنها به واسطه عدم مشارکت نخبگان و مردمی که خواهان زندگی بهتر هستند در انتخابات، به مجلس و دولت راه می یابند و بی آنکه مردم را در تصمیم گیری هایشان لحاظ کنند، در آن کسوت به کاسبی برای خود و اطرافیانشان مشغول می شوند و عملاً مردم برای آنها مفهومی ندارد و اصلاً در تصمیم سازی ها مردم را نمی بینند! اینها همان هایی هستند که در مجالس هفتم و هشتم و همچنین دولت های نهم و دهم مملکت را به عقب راندند و سبب تشدید تحریم ها و ورود پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل شدند و همه این اقدامات جز وضع تحریم های بین المللی علیه ایران و مشقت بار کردن زندگی برای مردم حاصل دیگری نداشته است. بعدها نیز همین عده اندک با سنگ اندازی های بسیار مانع حل مشکلات بین المللی توسط دولت های یازدهم و دوازدهم شدند و هرگاه قرار بود مذاکره ای انجام شود با اقدامات نابخردانه و غیرعقلانی سبب شدند که از ایران و مردم ایران چهره ای وحشتناک به مردم دنیا نشان دهند و ایرانی هراسی را به یک اپیدمی تبدیل کنند. اکنون نیز همین عده قلیل گروه فشار، بدشان نمی آید که مردم ایران از مشارکت در انتخابات چشم پوشی کنند تا باری دیگر بر ارابه قدرت جلوس کرده و به تاخت و تاز مشغول شوند! نشان به آن نشان که خانمی در تلویزیون و از تریبن رسانه ملی خطاب به مردم گفت: هرکس نمی خواهد از ایران برود! گویا که مردم ایران جایشان را زیادی تنگ کرده باشند.

اما عده ای دیگر اپوزیسیون های تهی از ایدئولوژی راهبردی هستند که با حمایت های مالی و رسانه ای خارجی مردم ایران را تشویق به تحریم انتخابات می کنند. این دوگروه عملاً همچون دو تیغه قیچی ایفای نقش می کنند و نهایتاً فعالیت های هردوگروه منجر به فلج شدن اقتصاد، رفاه و زندگی بهتر برای مردم ایران می شود.

از سوی دیگر شورای نگهبان با رد صلاحیت گسترده اکثریت کاندیداهای یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و همچنین تایید دیرهنگام عده ای از آنها، مردم را نسبت به انتخابات دلسرد کرده و موجب بوجود آمدن آنومی ذهنی شهروندان و زمینی بدون حریف برای اصولگرایان افراطی شده است.

با این حال، مردم نقش تعیین کننده ای در انتخابات پیش رو خواهند داشت و ابداً نمی توان از ایفای نقش شهروندان چشم پوشی کرد!

اگر شهروندان اقدام به تحریم انتخابات کنند، در بهترین حالت شاهد مجلس و سیستمی الیگارشی و تک حزبی خواهیم بود که اقلیتی ناچیز برای اکثریت تصمیم گیری خواهد کرد و در چنین حالتی نمی توان به بهبود شرایط امیدوار بود. در حالت بدتر نیز یقیناً جامعه با هرج و مرج و چه بسا جنگ های داخلی و خارجی مواجه شود که در آن صورت ایران به سرنوشتی بهتر از مصر و لیبی دچار نخواهد شد.

اگر مردم در انتخابات پیش رو با وجود همه اجحاف هایی که در حق اکثریت داوطلبان نمایندگی یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی شده است، بتوانند دست به انتخابی آگاهانه بزنند و با وجود همان اندک افراد دارای صلاحیت، "صلاحیتی که مردم تعیین و تایید کننده آن باشند" مشارکت لازم را به عمل آورند، خواهند توانست مقابل الیگارشی و هرج و مرج قد علم کنند و توطعه بدخواهان داخلی و خارجی که به دنبال تک صدایی و ایجاد هرج و مرج هستند را، خنثی کنند. مردم ایران در انتخابات سال های "نود" و "نود و دو" با مشارکتی بالا، یک بار به تحجر و واپس گرایی "نه" گفته اند و در ادوار بعدی نیز ثابت کردند که به عقب باز نمی گردند! یقیناً مردم با مشارکت آگاهانه در سرنوشت خویش می توانند مقابل خواست عده ای اندک بایستند و نگذارند بیش از این کشور به عقب بازگردد. انتخاب یک حق فطری و در سرشت بشر نهان است.