سؤالم ساده است: کادر درمانی تا کجا می‌تواند در مقابل بی‌تدبیری و بی‌مسئولیتی دوام بیاورد؟ این سؤال بعد از چند روز مواجهه و گفت‌وگو‌هایم با کادرهای پزشکی مازندران پدید آمده است. سازمان بهداشت جهانی دائم تأکید می‌کند که زنجیره انتقال ویروس باید شکسته شود و شکسته شدن این زنجیره مستلزم اتخاذ سیاست‌هایی نظیر ایجاد فاصله اجتماعی بین مردم و در صورت لزوم تا حد قرنطینه خانگی آن‌هاست. علی‌رغم آنکه بارها مسئولین از مردم خواسته‌اند که در مبارزه با این ویروس با ماندن درخانه و اجتناب از سفر، به شکسته شدن زنجیره انتقال کمک کنند، ولی گویی هنوز بخشی از جامعه این پیام مهم را نشنیده و با بی‌توجهی به این تذکرات، بار سنگینی بر دوش نظام سلامت کشور (اعم از پزشکان و پرستاران و .....) می‌گذارد. تعطیلی ادارات، مدارس و دانشگاه‌ها سفرها را افزایش داده است و سفر و اوضاع را وخیم می‌کند. نظام سلامت زیر فشار بی‌مسئولیتی عده‌ای از ما مردم و پنددرمانی دولت بدون راهبرد مشخصی برای ممانعت از سفرها  زیر فشار سنگینی قرار گرفته است. تعداد ورودی به بیمارستان‌ها با ادامه این روند از حد توان نیروهای بیمارستانی ما فراتر می‌رود و رزمندگان خط مقدم مبارزه با کرونا، زیر فشار له خواهند شد. سازمان بهداشت جهانی تأکید می‌کند که این اپیدمی را فقط با رهیافتی جمعی، هماهنگ و جامع که تمام مولفه‌های ماشین حکومتی در آن دخیل باشند و هماهنگ کار کنند، به عقب رانده می‌شود. آنچه که در این شرایط خاص میتوان انتظار داشت: ورود دولت با تمام توان خود برای کمک به نظام سلامت است. انتظار است تا خود شخص رئیس‌جمهور و یا معاون اول او، مسئولیت مستقیم ستاد مبارزه با کرونا را بر عهده گرفته و ضمن تأمین تجهیزات موردنیاز کادرهای درمانی را تأمین کنند. سرباز را بی‌سلاح به جنگ فرستادن، هنر نیست. استفاده از قوای قهریه برای اجبار افراد بی‌تفاوت و بی‌مسئولیت به رعایت سیاست محدودسازی استفاده نماید و در صورت عدم همراهی این افراد از انواع مجازات‌های قانونی بهره گیرد. اکثریت جامعه قادر به فهم این نکته هستند که استفاده از زور و قوای قهریه در این شرایط خاص برای یکجانشینی مردم در جهت منافع تمام مردم کشور است. قرنطینه خانگی به اقشار آسیب‌پذیر اقتصادی ضربه می‌زند و ضروری است دولت به سرعت بسته سیاست‌های حمایتی از این اقشار در دوره شرایط اضطراری را تنظیم و ارائه کند. این کار بر همراهی این اقشار با سیاست قطع شبکه انتقال ویروس می‌افزاید. کادر پزشکی و درمانی با این کمک دولت و نیروهای نظامی  انتظامی فرصتی خواهند یافت تا از زیر فشار شدید خارج شده و خود را برای مبارزه بهتر بازسازی نماید. اگر چنین نشود، می‌توان انتظار داشت بخش‌هایی از مردم بصورت خودانگیخته و احساسی مبادرت به اجرای ناقص سیاست قرنطینه‌سازی محلی نمایند که زمینه بروز آشفتگی و بی‌ثباتی در کشور را فراهم خواهد ساخت. لازم است تا دیر نشده دولت نقش خود را در این زمینه به‌خوبی ایفا نماید و اجرای وظیفه خود را به‌دست افراد خودانگیخته نسپارد. مردم نیز باید مسئولیت‌پذیر باشند. کادر درمان منتظر تدبیر دولت و مسئولیت‌پذیری ملت باشند