از شروع بحران بیماری کروناویروس تمام بار این بیماری به دوش بیمارستان های عمومی بوده است. اما اکنون با تشدید بحران و افزایش تعداد بیماران نیازمند به بستری، وضعیت به گونه ای است که دیگر امکانات این بیمارستان ها برای مقابله با بیماری کفایت نمی کند و قادر به پذیرش همه بیماران نیستند، از طرفی نیروی انسانی شان خسته و فرسوده شده و شمار قابل توجهی از آنها به بیماری مبتلا شده اند. راه حل اتخاذ شده برای این مشکل احداث بیمارستان های صحرایی، کمک گرفتن از بیمارستان های نظامی و تبدیل اماکنی مانند ورزشگاه ها به محل بستری بیماران شده است. علاوه بر این در بعضی دانشگاههای علوم پزشکی، امکانات بخش بهداشت به درمان بیماری کووید ۱۹ اختصاص یافته و وظایف مراقبتی مراکز بهداشتی متوقف شده یا به شدت کاهش یافته است. واضح است که چنین جایگزین هایی بعلت غیر تخصصی بودن و قلت امکانات اولاً تاثیر چندانی برای مقابله با بیماری ندارند و تنها می توانند، از بیماران کمتر بدحال مراقبت کنند، ثانیاً وظایف اصلی آنها را مختل می کند، که تبعات آن در آینده مشخص خواهد شد. این در حالی است که بیمارستان های خصوصی با تمام امکانات و منابع شان یا از پذیرش بیماران سرباز می زنند یا در صورت پذیرش به دلیل بالا بودن هزینه ی بستری در این بیمارستان، کمتر کسی قادر به مراجعه به این بیمارستان هاست. سوال این است که در این بحران که فاجعه ای انسانی در جریان است، مالکیت خصوصی و کسب سود برای اقلیت تا چه حد باید محترم داشته شود؟ چرا بیمارستان های خصوصی نباید حداقل تا پایان این بحرانی به طور رایگان در اختیار بیماران قرار گیرند؟ واقعیت این است که بخش خصوصی، برای تامین سود اقلیت سرمایه دار تاسیس شده است و سلامت عمومی دغدغه این بخش نیست. بحران اپیدمی بیماری کروناویروس، تبعات خصوصی سازی سلامت را مقابل چشم ما قرار داده است و نشان می دهد که چگونه مالکیت خصوصی مقدس و ترجیح منافع اقلیت بر اکثریت موجب شده است، که بخش بزرگی از امکانات بیمارستانی در چنگ معدودی قرار داشته باشد که حاضر به مشارکت در رفع این بحران مرگبار نیستند. مسوولیت وضعیت کنونی با کسانی است که ماشین خصوصی سازی حوزه سلامت را به راه انداختند و از آن دفاع کردند و موجب شدند در سه دهه اخیر نه تنها به امکانات عمومی اضافه نشود بلکه بیمارستان های عمومی به ثمن بخس فروخته شوند، اکنون هم در میانه بحران و فاجعه ای که در حال رخ دادن است، با چشم پوشی از امکانات بخش خصوصی، راهکاری غیر از بیمارستان صحرایی و امکانات ضعیف بخش بهداشت در مخیله شان نمی گنجد. سیمین کاظمی