الو، سلام جناب کی عطا ، فعلا نمی توانم به دیدنت بیایم، بینمان فاصله افتاده. از این دوری بدتر، ویروس کرونا است که خانه نشینمان کرده و می گویند شتری است که دیر یا زود در هر خانه ای خواهد خوابید. راستی شکوفه های حیاط خانه، امسال چطور است؟ آخه ما عادت کرده بودیم درنزده بیاییم پشت پنجره ىِ اتاقت زیر شکوفه ها، وارد شویم به خانه ی امید و مهربانى ات. جناب کی عطا! می دانی که فقط با خواندن کوچ کوچ به سن وسالت و گذر عمرت پی مى برم،آخه همیشه پرانرژی و جوان هستی، همیشه خواهانِ تغییر هستی، همیشه با احترام به گذشته، رو به جلو می روی، هرچند که بیشتر صحبت می کنی اما شنونده ىِ محترمی هستی که خیلی دلم می خواهد بیایم ببینمت و چشم در چشم اینها را بگویم اما حیف! نمی توانم. باید حریم شخصی و فاصله ىِ اجتماعی را با شما حفظ کنم، کرونا از عادی شدن روابط آدم ها خشنود می شود، این مرض از آن «سال مرضی» هم بدتر است. باور بفرما اگر همین ویروس در سال مرضی آمده بود، نسل آدم به سرنوشت دایناسورها مبتلا می شد. آقای طاهری، آدم های دانا و سخن گو‌ وقتی می‌میرند که دیگر نتوانند حرف بزنند، خوب باید شنونده ای باشد تا سرِ سخنى بازشود، البته حالا که نمی توان به دیدار همدیگر رفت، تلفن و پیام و ارتباط تصویری هست و از حال هم خبر دار می شویم. این تکنولوژى یک خوبی دیگر هم دارد اینکه می توانم مثل الان بیشتر و بیشتر حرف بزنم و با شما دردِ دل کنم. یک بار فرمودى: محبت به دل است و چشم زنده‌اش می کند، پس بدان هر کجا که باشى مهرتان به دل است و ما دوستت داریم. دو سال است که شما را ندیده ام و جایتان در همان دلی ست که فرمودى. الو؟! انگار پشت خطی دارى، زیاد وقتتان را نمی گیرم، خیلی ها می خواهند حال و احوال بپرسند و سال نو را تبریک بگویند، فقط یک معذرت خواهی دارم، ما را ببخش که نتوانسیم بنیاد، کتابخانه، انجمن و یا هر چیز دیگری به نامت برای پاسداشت یک عمر همراهی با مردم ثبت کنیم و فکر و ایده هایت را به نسل بعدی منتقل کنیم، و نتوانستیم همچون شما به جای دریافت حکم خانی، معرفت مردمی را برگزینیم. دوباره خدمتتان تماس می گیرم،

قربان شما حسن غفاری