افتونیوز _ وقتی حرکت خود را از شهرستان چرام برای طی کردن هفتاد واندی کیلومتر شروع شدبه سمت بخش سرفاریاب اینکه به یک دو راهی در اول شهر سرفاریاب به یک دوراهی رسیدیم، مسیرسمت چپ به سمت پشته زیلایی را ادامه دادیم، تعدادی روستاهای رد کردیم به راهی رسیدیم که سمت چپ تابلوی امامزاده یحیی( ع) روستای شیخ هابیل نمایان هست ،مسیر سمت راست بدون نام نشانی! مسیر سمت راست را ادامه میدهیم بعد از طی دو کیلومتری جاده آسفالت تمام میشود و به جاده خاکی میرسیم، در همان اول شروع جاده خاکی با گیر کردن شکم ماشین و بخاطرچاله وچوله ها به وضع افتصاح جاده پی بردیم. در اولین سربالایی ماشین در حرکت دچار مشکل می شود. به هر طریقی بود خودمان را به گردنه مله کبگون رسانیدم که از اونجا کل منطقه بکر بیدانجیر پیدا بود، حدود ۵تا ۶کیلومتر دیگه راه مونده بود که به روستاها منطقه برسیم، در همون اول گردنه با چند نفر از چوپانان برخورد کردیم وقتی سر صبحت باز شد گفتند ما دو مشکل اساسی داریم یک همین جاده ای خودتان مشاهده کردید و دیگری بی آبی، ما هر روز از صبح که بیرون ماییم مجبوریم تا شب تاریک باز نگردیم برای تهیه آب برای گوسفندان باید به سایر منطقه ها که اب دارند برویم ... بعد از گذر از بیچ بعدی شاهد راکب موتور سواری بودیم که برای تهیه دو شبکه آب به سمت گردنه روانه بود که به ما فرمود مهمان داریم برای تهیه اب برای چای اومده ام. در ادامه واقعا وضع جاده فجیع بوده و دل و روده ما خون شد آنقدر به چاله وچوله برخورد کردیم و چندین جا مجبور به پیاده شدن شدیم تا ماشین به سنگ ها گیر نکند. وقتی به اولین روستا رسیدیم کودکانی را مشاهده کردیم بشکه بدست و ساعتها منتظر یه قطره اب هستند. بعد از سلام و احوال پرسی گفتم : بچه ها اینجا چکار میکنید؟ یکی از کودکان جلو امد و گفت منتظریم تا عصر آب باز بشه و شبکه هایمان را زودتر پر کنیم، گفتم مگه آب ندارید؟ گفت آب کجا بوده واین روستا که ۱۵خانواده هستیم فقط دو لوله اب داریم که همین دو لوله فقط در طول روز به مدت بیست دقیقه باز میشه و اون هم هر خانواده فقط یک بشکه اب باید پر کنند و و یه قطره ای هم در آبشخور دامها کنیم و نگاهم به آبشخور دامها میفتد که آب خورشید خشک خشک هستند و بیانگر بحران بسیار شدید بی ابی بیشتر میشوم کودک دیگر جلو اومد و گفت ما هر روز با هم دعوا و درگیری داریم بخاطر یک لیتر آب . کودک دیگر جلو اومد و گفت چند روزه مادرم میخواهد برود دهدشت برای آزمایش بارداری ولی بخاطر جاده هیچ راننده ای حاضر به اومدن به منطقه نیست و اگر بخواهند بیاید درخواست کرایه ۲۵۰هزار تومانی میکنند. کودک دیگری فرمود بابا بزرگ ومادر بزرگ من بیمار هست هر ماه باید اونها دکتر بروند درد بیماری یک طرف و درد هزینه درمانی طرف دیگر ودردی که چشم اونها را خیس میکند هزینه کرایه ماشین هست. نوجوان دیگری گفت ما دیگه قصد درس خوندن نداریم مثل پارسال که اعتصاب کردیم. چون هر روز باید تا روستای همجوار برای تهیه آب برویم و هزینه ای که برای رفتن به شهر و تهیه قلم و دفتر را نداریم و بابایمان هم درامدی ندارد. در ادامه مسیر برای رفتن به روستای بعدی در بین راه به دو دختر نوجوان برخورد کردیم که از شرم خودشان را از ما قایم کردند ولی بشکه های آبی که بار الاغ ها بود حکایت از تلاش آنها و رفتن به منطقه هم جوار برای فراهم کردن آب آشامیدنی بوده است. در ادامه مسیر با نوجوانی مواجهه شدیم که عمق فاجعه را بیشتر لمس کردم و به ما گفت برای حمام و دوش گرفتن به روستای هم جوار رفته ام چون خودمان آب خوردن هم نداریم چه برسد به و آب برای حمام کردند. در ادامه مسیر به روستای چالباغ میرسیم که باز اهالی اون منطقه از نبود جاده ارتباطی و نبود اب شرب در منطقه گلایه داشتند. آنها می گویند: اگر شخصی بیمار شد باید منتظر آمدن بالگرد باشیم یا اورژانش با هزاران بدبختی خودش را میرساند که طی کردن همین مسیر جاده خاکی حال مریض را بدتر و شدیدتر میکند، دیگری گفت : برای تعمیر وسایل خانگی هزینه کرایه بالاتر از تعمیرات آنهاست.او در ادامه گفت: تمامی جوانان روستا منطقه را رها کردند و درشهرها سرگردان هستند و اکثر مردم روستا بخاطر نبود جاده ارتباطی و مشکل آب آشامیدنی به حاشیه شهرها مهاجرت کرده اند. یکی دیگر از اهالی روستا گفت:حدود ۸یا ۹سالی هست که اومدن یه دو تامنبع بزرگ آبی درست کردند و قسمتی را هم لوله کشی کردن و چشمه ای خرید شده برای رساندن اب به روستاها ...ولی طرح را نیمه تمام رها کردند رفتند و الان فقط مجسمه آنها نمایان هست و مسئولان مربوط تنها حرفی که برای گفتن دارند این است که طرح غیرکارشناسی بوده هست. مسئولان زیاد با ماشین های های لوکس آمدن و رفتند ولی اقدامی تاکنون اقدامی صورت نپذیرفته است. دانش اموزان پارسال به مدت ده روز اعتصاب کرده بودند و تمامی مدارس را تعطیل کردیم تا بلکه فریاد رسی به داد ما برسد، تا صدای خودمان را از این طریق به گوش مدیران برسانیم تا اقدامی انجام بدهند ولی مسئولان اومدن قول دادن ولی عملی انجام ندادند. منطقه بیدانجیر دو مشکل حساس و حاد این منطقه یک نبود آب آشامیدنی هست و دیگری خاکی بودن جاده ارتباطی. این دو مشکل خسارت بسیار سنگین و گرانی بر دوش مردم این منطقه گذاشته منطقه ای که در روزگاری محل سکنای بیش از دو هزار نفر بوده و بخاطر نبود امکانات اولیه و حداقلی به حاشیه شهرها مهاجرت کرده و جوانانی که روستا را ترک کرده اند و اکنون جمعیت منطقه به زیر ۵۰۰نفر رسیده و تنها منبع درآمد روستائیان چند راس دام هست که اونها هم بر اثر بی آبی دارد تلف میشود و زحمت های روستائیان را بر باد داده میشود. امیدوارم که مسئولان مربوطه تدابیری و هر چه زودتر وسریعتر برای مردم این منطقه تدابیری اندیشه شود. گزارش : شیخ رضا غفاری نیا