اَفتونیوز _ سید ناصر حسینی پور صاحب خاطرات کتاب "پایی که جا ماند" با هر لطایف الحیلی بود به کرسی نمایندگی گچساران و باشت در مجلس شورای اسلامی رسید. هر چند مجموعه ای از رخدادها از جمله رد اعتبارنامه غلامرضا تاجگردون در یک فرآیند به تعبیر مسعود پزشکیان "کاملا ناعادلانه و بر خلاف تمام رویه های مجلس" سال گذشته وی را در رسیدن به این صندلی هل داد، اما این اتفاق هر چه بود، یکی از نتایج آن تایید دیگری بود بر همان انحصار گرایی تاریخی بر این حوزه انتخابیه که فارغ از ارزش گذاری در این خصوص تفاوت چندانی میان تاجگردون ها و حسینی ده بزرگی ها وجود ندارد. بعید است در یک نگاه واقع بینانه کسی قائل به نبود اشکال و ایراد بر کار و دوره تاجگردون بر گچساران و باشت باشد که یک نمونه جزیی آن تحمیل مدیرکل بسیار ضعیف فرهنگ و ارشاد اسلامی به استان است، بنابراین در اینجا نه قصد تحلیل و ارزیابی گچساران و باشت را داریم و نه در آینده مقایسه را فایده مند می دانیم. آنچه که در این ایام اما در نوع خود جالب توجه بوده است ادبیات و گفتار نماینده جدید است که دقیقا ادامه شکل شهرستانی بیانیه خوانی سعید جلیلی در سطح دیپلماسی کشور می باشد. تکرار حرف های کلیشه ای و شعارزده ی رجانیوز و مشرق نیوز این بار از زبان سید ناصر حسینی پور می تواند آغاز یک دوره جدید در این حوزه انتخابیه باشد که در عمل هیچ خیر و برکتی از هزارباره گویی آنها عاید گچساران و استان نخواهد شد. این گونه انشا‌‌‌خوانی ها بیشتر به درد مجری ها و یا دکلمه خوانی سخنرانان قبل و بعد از نماینده میخورد تا نماینده مجلس، اما گویا کارکرد نقش نمایندگی دچار تغییر شده است و شاید علت در آن باشد که همه چیز برای نماینده جدید بسیار غیر قابل پیش بینی و به یکباره رخ داد و فرصت نمایندگی به کسی رسید که کمترین سابقه و کارنامه در حوزه های مختلف اجرایی، مدیریتی، سیاست گذاری و ... را دارد. حسینی پور در این مسیر و در این دوره البته تنها نخواهد بود و باید روزانه شاهد فریادها و شعارهای بیشتری از این جنس در میان مسئولان کشور و استان باشیم. مسعود آرام