در موضوع رسانه های مجازی، معروض میدارم که رشد قارچ گونه و خارج از ضوابط رسانه ها، بی شک آسیب هایی را به دنبال دارد. از آنجا که ادارات و مسوولان مربوطه باید با نهایت دقت و توجه به نیازهای روز جوامع، مجوز رسانه داری و با نهایت دقت در سوابق افراد و حتی سلایق آنان اقدام به تائید و صدور مجوز بنمایند تا اینگونه شاهد افسار گسیختگی برخی رسانه نماها نباشیم. رسانه باید گوش مسوولان و چشم جامعه باشد، اما در کمال تاسف در پاره ای موارد شاهد برخی بداخلاقی ها و بی اخلاقی های رسانه ای هستیم که با عرف و هویت جامعه ی اسلامی ما مغایرت دارند. رسانه های مجازی که عمری کوتاه اما تاثیرگذار در فضای اجتماعی و سیاسی و اقتصادی کشور ایران دارند؛ عملا به ابزار فشار تبدیل شده اند تا جایی که برخی افراد و احزاب با داشتن مجوز راه اندازی رسانه؛ بیراه را از راه تشخیص نمی دهند و سبب تشویش افکار عمومی و به تبع آن سوء ظن ها و پاره ای از مصائب اجتماعی و بحران های سیاسی میشوند. در این باره همت مسوولان مربوطه در فضای نظارت بر رسانه ها باید به گونه ای باشد تا رسانه داران، رسالت اصلی خویش را فراموش نکنند و به وظایف خویش بپردازند نه اینکه با عدم نظارت کافی، دست به ول انگاری بزنند و برای نظام و مسوولان هزینه تراشی کنند. در این میان اما در فضای کهگیلویه ی بزرگ به عینه شاهد کج روی و دسته بندی رسانه ها هستیم تا جایی که برخی از رسانه ها، رسالت خبری و آگاهی بخشی به جامعه را فراموش کرده و مانند روابط عمومی یک سازمان یا حزب ویا فردی خاص عمل می کنند که این موضوع به نوعی بردگی سیاسی یا حمال فرهنگی تعبیر میشود. در فضای نوشتاری؛ از آنجا که هزینه های چاپ و نشر و کاغذ و حمل و نقل تاثیر به سزایی بر مطرود شدن رسانه های نوشتاری دارد؛ سرعت بالای انتقال اطلاعات و اخبار از طریق فضای مجازی دلیل اصلی برتری اپلیکشن های مجازی بر رسانه های کلاسیک و مطرح نوشتاری شده است. سرعت عمل بالا و انتقال لحظه ای اخبار از طریق فضای مجازی، اقبال جامعه به این رسانه ها را بالابرده که متاسفانه، تعدد بالای رسانه و انتشار اخبار زیاد؛ موضوع رصد و نظارت بر رسانه های مجازی را برای مدیران و نهادهای مربوطه دشوار نموده است. از سوی دیگر عدم وجود قوانین بازدارنده و شفافیت قوانین مربوط به تخلفات این رسانه ها و برداشت های متفاوت ناظران ؛ فرصتی را باعث شده است تا شاهد بداخلاقی های فراوان در این رسانه ها باشیم. در کهگیلویه ی بزرگ نیز وضع بر همین منوال است. ما هیچگونه رسانه ی مختص به امور اقتصادی و یا اجتماعی و یا تحلیلی نداریم و اکثر رسانه ها در تولید محتوا با مشکل مواجه هستند. چارت سازمانی خاصی نیز وجود ندارد و یک رسانه ی مجازی با همکاری چند نفر که قرابت خویشاوندی یا نزدیکی سیاسی دارند اداره میشوند. نه از مدیر مسوول خبری هست نه از سردبیر و نه از گروه های خبری و تحلیلی و خبرنگارهای حرفه ای.. تنها به کپی کردن اخبار از دیگر رسانه ها بسنده میشود و در اکثر رسانه ها؛ یک یا چند نفر به مقتضیات حال خود و برای بقای رسانه یشان به رفتارهای عجیب و نامرسومی متوسل میشوند. از اهم رفتارهای برخی رسانه ها در کهگیلویه؛ روابط عمومی بودن یک مدیر یا سازمان خاص بودن است یا منتقد یا حامی شخصی خاص در دنیای سیاست. مفهوم متداول احزاب و جانبداری طیفی در این رسانه ها تعریف نشده و بلکه مجهول می نماید. آنچه از انتخابات مجلس دهم و از سال ۱۳۹۴ به این سو؛ مرسوم شده است، جهت گیری ها و جانبداری برخی رسانه ها از چهره های مشهور دنیای سیاست میباشد که در برخی سایت ها عملا و به وضوح شاهد طایفه گرایی و قومیت سالاری و مدیحه سرایی برای اشخاص سیاسی هستیم. رسانه های اصلاح طلب که در دوره ی ریاست جمهوری آقای روحانی ، خود را وارث دولت می پنداشتند، در سطح منطقه ای به دلیل نداشتن نماینده ی خاص و کاندیداتوری مشخص؛ تغییر رویه داده و به جریان اصولگرا و چهره های مشهور این جریان پیوستند. در این میان؛ دسته بندی رسانه ها به دو طیف طرفدار و منتقد حاج آقا موحد نماینده ی فعلی و حاج هاشمی پور نماینده ی اسبق کهگیلویه؛ بارزترین نمونه ی این خط و مشی ها میباشد. در سال ۱۳۹۵ ، اوج بمباران های خبر و جوابیه و تکذیبیه و موشک بارانی از مقالات در وصف و مدح و هجو و حمایت و انتقاد از این دو چهره ی سیاست مدار بودیم. این روند شکل کلی خویش را حفظ کرده و تا به امروز تقریبا رسانه های حامی و منتقد بر سیاست های خویش پایدار مانده اند. هیچ کدام از رسانه های موجود در کهگیلویه ی بزرگ؛ به تحلیل و تفسیر درست از اوضاع اجتماع و شرح و نشر معضلات و مصائب مردم نمیپردازند ولی در مقابل سرشار از انتقاد و جوابیه از سوی طرفداران این دو شخصیت میباشند. موضوعاتی مانند اعتیاد و اشتغال و ازدواج و طلاق و تحصیل و نیازمندی ها در بورد خبری رسانه جایگاهی ندارند. چند رسانه ی دولتی هم که طبق مشی سازمانی خویش مطلب منتشر می کنند و در این میان میتوان مدعی شد که رسانه های مجازی کهگیلویه ی بزرگ هیچ گونه گره گشایی از مشکلات اجتماعی ندارند و ظاهرا برنامه ای هم برای تغییر روند فعلی خود در آینده نخواهند داشت و صرفا به تجلیل برخی مدیرانی که سازمان و نهاد آنان تمکن مالی دارد میپردازند و از ادارات فقیر تر و مدیران آن نهادها هم بی خبرند. در این میان می طلبد تا دوستان فعال در فضای مجازی با نشست های درون صنفی برای آینده ی جامعه ی کهگیلویه راهکاری اندیشیده و با بهره گیری از توان روزنامه نگاران ملی و تربیت نیروهای متخصص ؛ این چار چوب را شکسته و طرحی نو برای رسالت خبری خویش در اندازند. از سوی دیگر؛ مدیران و نماینده گان محترم نیز باید مشکلات معیشتی و وضعیت اشتغال فعالان رسانه ای را در نظر بگیرند و برای اشتغال و بیمه ی این قشر اجتماع چاره اندیشی کنند. امروزه بر همگان واضح و مبرهن میباشد که رسانه ها و فضای مجازی بالاترین نقش و بیشترین سهم را در انعکاس اتفاقات و خدمت رسانی ها و حتی مدیریت افکار عمومی را بر عهده دارند؛ فلذا می طلبد تا با تحلیل مشکلات این قشر زحمتکش؛ از توان و پتانسیل آنان در جهت بهبود زندگی اجتماعی و ارتقاء سطح کیفی و کمی جامعه بهره برده و رسانه ها و رسانه داران را به جایگاه مطلوب برسانند و در عوض از نقش رسانه ها در مدیریت اجتماع غافل نباشند. در دهه های ۵۰ و ۶۰ شمسی؛ ادارات باید با بلندگو و ماشین در سطح شهر می چرخیدند تا موضوعی را اطلاع رسانی کنند و به یک راننده و یک خواننده ی خبر هم نیاز بود؛ حال آنکه در وضعیت فعلی با یک تیتر و یا مطلبی چند سطری می توانند نه تنها یک شهر بلکه حتی استان و کشوری را از موضوع مد نظر آگاه کنند. به یقین اگر دو طرف معادله یعنی مدیران و اهالی رسانه باهم تعامل داشته باشند شاهد شکوفایی اجتماعی و جلوگیری از برخی نابهنجاری های اجتماعی خواهیم بود که برای طرفین یک بازی برد-برد میباشد. رسانه ها باید در تربیت نیروی انسانی خویش و ارتقاء سطح سواد رسانه ای آنان اهتمام ورزند و مدیران نیز باید در به کارگیری نخبگان رسانه در ادارات تلاش کنند تا شاهد شکوفایی و ارتقاء استانداردهای جامعه باشیم. رسانه ها می بایست دست از سیاسی بازی بردارند و زبان گویای جامعه و واسطه ی بیان مشکلات مردم به مسوولان باشند و از سوی دیگر تصمیمات و اقدامات نهادهای دولتی را در جهت برطرف ساختن مشکلات اجتماعی، جامعه و مردم را هوشیار کنند. اینکه میان دو رقیب و یا سیاست مدار فقط براساس منافع رفتار کنند آسیبی است که در دراز مدت به آنان لطمه وارد می کند و اینکه مدیری با تکیه به توان یک یا چند رسانه؛به فکر تحکیم کرسی ریاست باشد بدعتی اشتباه میباشد. رسانه باید استقلال و آزادی بیان داشته باشد و رسانه دار باید به معنی واقعی منصف باشد و بر اساس اصل عدالت و مخالف جانبداری؛ اصل امانتداری در خبر را رعایت کنند. بالا بردن سطح سواد رسانه ای اعضاء؛ از وظایف اصلی و حق بدیهی اهالی رسانه میباشد که ادارات مذبور با دعوت از اساتید و کسانی که تحصیلات آکادمیک دارند، میبایست این مهم را برای اهالی رسانه مهیا کنند. آموزش و یادگیری طراحی و ویراستاری و ظریف کاری های دنیای صفر و یک از اصول دیگر پیشرفت در رسانه داری است. در پایان بخش اول این مقاله، مستدعی است اهالی رسانه با تشکل های صنفی به دنبال احقاق حقوق خویش از قبیل شغل و بیمه و... باشند و مدیران متولی نیز با رعایت مَرّ قانون در کمک به رشد رسانه ها و نظارت بر مطالب منتشره کوتاهی نکنند. یعقوب درویشیان.