اَفتونیوز _ اگر بین ساعت پنج تا شش و نیم صبح در جاده دهدشت بهبهان حرکت کنی متوجه میشوید که دهها وانت نیسان و مینی بوس در تاریکی شب در حال جابجایی زنان و دختران کارگری هستند که از فرط فقر و نداری و تنگدستی باالاجبار تن به کارگری در مزارع روستاهای اطراف گچساران و بهبهان منجمله لیشتر و خیر آباد و گرمز و اسلام آباد و بیشتر از اینها هستند حال با نگاهی به گذشته عزتمند از خود بپرسیم چه شد که ما به این حال و روز افتادیم کار کردن عیب نیست بلکه افتخار است اگر در کنار شهرستان کهگیلویه کارخانه ریسندگی یا قالیبافی یا صنایع تولیدی یا گیاهان دارویی وجود میداشت بدون دغدغه ای با کمال افتخار برای خانواده هایمان قابل توجیه و دفاع بود اما اینکه این زنان و دختران در نیمه شب و سوز سرمای سپیده دم زمستان برای حقوق ناچیزی که بدرستی هم نمیتوانند با آن شکم خود و خانواده شان را سیر کنند اول صبح خانه و کاشانه خود را رها کرده و آواره دشتها و بیابانهای اراضی اطراف روستاها و شهرهای اطراف منجمله خوزستان و گچساران بشوند جای بسی تعجب و تاسف انگیز است آنهم در این برهه از زمان که باید آنها یا سرپرست پدر و مادر پیر خود باشند یا در حال مواظبت از فرزندان خود اما علیرغم این همه مشکلات بدنبال پیدا کردن ممر معاش ناچیز برای کسب روزی به اصطلاح حلال در مزارع شهرها و روستاهای اطراف به کارگری که نه بلکه به نوعی بیگاری مشغول هستند چرا چرا چرا روستاها و شهرهای پایین دست کهگیلویه بزرگ طبق برنامه از پیش طراحی شده به سهولت و بی دغدغه به واسطه سدهای دوقلو به منابع عظیم آبی استان ما دست یافتند و مسئولین کهگیلویه در آنزمان در خواب عمیق غفلت بودند آیا آنروز تصمیم گیرندگان و مسئولین نمیدانستند که چنین روزهای بد و شومی در انتظار مردان و زنان و جوانان دیارمان است. آیا خدا را خوش می آید که خواهران و مادران و دختران کهگیلویه ای که آبرو و افتخار و عزت و شرف و ناموس ما هستند برای کار و کارگری ساعتهای طولانی خانه و کاشانه خود را رها کرده و به امید مبلغ اندکی دستمزد منت کَش این و آن بوده و مثل کلفت معلوم نیست زیر دست چه کسانی به کارگری موقتی مشغول باشند اگر بزرگان و دست اندرکاران ما خوبتر و بهتر عمل میکردند مردم منطقه کهگیلویه به این حال و روز نمی افتادند اگر سدها را در بالا دست احداث میکردند هم کل کهگیلویه از نعمت آب آنها برخوردار میشد هم در خروجی سدها استان های دیگر بعد از خود ما منتفع میشدند و اما وقتی نگاه میکنیم به گذشته نه چندان دور می بینیم همه چیز بر عکس شده آنهایی که باید اول از همه از آب استان استفاده میکردند و باید زنان و مردانشان با سر بلندی و افتخار بر روی اراضی و ملک خود کار میکردند اکنون دست گدایی پیش آنهایی دراز کرده اند که در مراحل بعدی باید از ما طلب آب میکردند ما به همین راحتی خود و مردمانمان خلع سلاح و بی دفاع نموده ایم زنانی و دخترانی که باید در کنار خانواده خود در پناه پدر و مادر و برادر خود روی زمین آباء اجدادی خود با سربلندی و افتخار کار کند حالا مجبورند که بروند کارگر روز مزد بیگانه باشند. اگر آحق آبه زمینهایشان را به موقع رعایت و برایش پیش بینی میکردند حالا حاضر نبودند به این خفت و خواری تن در دهند که اجازه دهند همسر و دختر و خواهرشان کیلومترها دورتر از خانه و کاشانه برای چندر غاز چنین روزهای سخت کارگری را پشت سر بگذارد حال که از چند دهه قبل چنین پیش بینی هایی نشده باید تا دیرتر نشده چاره ای اندیشیده شود بهتر است زودتر به خود آییم غیرتمان کجا رفته کمی تفکر کنیم از خود بپرسیم کجا بودیم و به کجا رسیدیم زنان ما در اطراف شهرهای بزرگ به دنبال آب سرچشمه ها و آبشارهای مناطق سردسیری و گرمسیری خود به این سو و آن سو در پی کارگری هستند و این مصیبتها را تحمل میکنند به چه قیمتی پس اگر اختیار آب منطقه خودمان را میداشتیم هم سهم خود را بر میداشتیم هم برای دیگران حقی قائل میبودیم اما حالا کسی پاسخگوی مشکلات بیکاری جوانان و زنان و دختران ما نیست پس چه باید کرد؟