سرمایه‌گذاری در کهگیلویه و بویراحمد همواره یک رویا و آرزوی دیرینه و تا حدی دست‌نیافتنی بوده است.

در سالیان اخیر، اندک سرمایه‌گذاری‌های انجام شده در این استان تو زرد و شعاری و در بسیاری از موارد منفعت‌طلبانه و سودجویانه بوده است.

به جز یک تا دو مورد تقریبا هیچ طرح موفقی در قالب سرمایه‌گذاری واقعی در این استان نشده است.

هزاران هکتار جنگل و مرتع با سهم ۸ درصدی، منابع فراوان آبی با ۱۰ درصد آب کشور، نفت و گاز با ۲۵ درصد منابع نفتی کشور، گیاهان دارویی با ظرفیتی قابل توجه، معادن کمیاب با خلوص بالا و صدها نعمت و استعداد خدادادی در این استان بدون استفاده مانده و تقریبا هیچ سرمایه‌گذاری موفقی در این حوزه‌ها نداشتیم.

به راستی چرا کهگیلویه و بویراحمد در جذب سرمایه‌گذاری خارج از استان و حفظ سرمایه‌گذاران بومی توفیقی نداشته است؟

این سوال عوامل متعددی دارد اما یکی از این عوامل، ارزش بالای زمین به دلیل اینکه بخش اصلی مساحت این استان را جنگل و کوه و تپه‌های شیبدار تشکیل می‌دهد.

این کمبود زمین در کنار مدیریت بی‌حال و غیرمسئولانه موجب شده تا میدان برای سودجویی عده‌ای معدود با حمایت‌های بخش مدیریتی و نیروهای سیاسی، خالی باشد.

در این گزارش به یکی از این سودجویی‌ها در پوشش مقدس سرمایه‌گذاری اشاره می‌کنیم.

این سرمایه‌گذار معروف کارش را با تصاحب ده‌ها هکتار در فیروزآباد بویراحمد، شروع کرد و در نهایت کارخانه فولاد را ورشکسته و تعطیل شده به چند نفر و نهاد فروخت و رفت.

ماجرای فروش این کارخانه به ارتش با چند برابر قیمت واقعی، حرف و حدیث‌هایی درست کرد و در نهایت این معامله باطل شد و دوباره کارخانه به خودش برگشت اما باز هم آن را فروخت.

این فرد که در این شیوه سرمایه‌گذاری سود خوبی دیده بود مجددا در یک فرصت دیگر ده‌ها هکتار دیگر زمین باارزش و کمیاب دشت سقاوه مارگون را برای احداث کارخانه فولاد تصاحب کرد.

او در تبلیغاتی وسیع نام این کارخانه را بزرگترین فولاد خاورمیانه گذاشت و با سلام و دعای صنعت و معدن کلنگ آن را هم زد اما در نهایت هم سرنوشتش همانند بقیه پروژه‌هایش شد.

بدنامی این سرمایه‌گذار موجب شد تا تلاش‌هایش برای تصاحب زمین ملی و در نهایت فروش امتیاز آن در خاک بویراحمد نتیجه ندهد و او اکنون در سودای دریافت زمین ملی در گچساران است‌.

او‌ که در برخی پروژه هایش با فرد دیگری شراکت داشت این بار در سایه حمایت غلام‌رضا تاجگردون در منطقه بیدزرد گچساران ده‌ها هکتار زمین را تصاحب کردند تا به قول خودشان، کارخانه سیمان سفید راه‌اندازی کنند.

او صدها اصله درخت را با تیغ لودر از جا کند و آن زمین‌ها را خاکبرداری کرد اما بیش از ده سال کاری در آن نکرد و صدای اعتراض مردم آنجا بلند شد و گویا این قرارداد زمین او فسخ شد.

این سرمایه‌گذار که نان خود را در این زمین گرفتن‌ها می‌بیند، این بار در پوشش باغبان و نگهبان باغش در گچساران برای اراضی ماهور باشت این شهرستان درخواست داده تا بلکه این‌بار این زمین‌های ملی را تصاحب کند.

نکته جالب اینکه تاجگردون که در دوره نمایندگی‌اش از این سبک زمین‌خواری‌ها آسیب دیده بود، دست از حمایت او برداشت.

این سرمایه گذار که به دنبال تکمیل پرونده‌های شکستش در حوزه فولاد است این‌بار روی سید ناصر حسینی بحرینی نماینده فعلی گچساران حساب ویژه‌ای باز کرد و با عبور از تاجگردون به او نزدیک شد.

او به اسم شرکت دنافولاد آسیا و با پیگیری‌های باغبانش به دنبال دریافت ۳۵ هکتار زمین در ماهور باشت است تا بدنامی او در حوزه سرمایه‌گذاری فولاد مانع از همکاری مدیران نشود.

البته این حربه جدید این فرد لو رفته و اهالی ماهور باشت متوجه شدند و به کرات اعتراض خود را در تجمعات مختلف اعلام کردند.

بدون شک مردم ماهور باشت مخالف سرمایه‌گذاری واقعی در دیار خودشان نیستند اما آنها می‌دانند که این فرد این‌بار هم زمینی را می‌گیرد و یا امتیازش را می‌فروشد یا بعد از ده‌سال هیچ اقدامی در آن نمی‌کند.

هر چه باشد در این روزها و به لطف شفافیت اخبار در رسانه‌ها و فضای مجازی، مردم آگاه شدند و اجازه دست‌درازی به منابع ملی خود را نمی‌دهند.

نکته دیگری که در این بین حائز اهمیت است، نقش سید احسان عسکری به عنوان معاون اقتصادی استاندار در حمایت از این فرد است چرا که او فکر می‌کند قرار است یک سرمایه‌گذاری واقعی انجام شود و لذا اگر می‌خواهد دور نخورد باید تضمین‌های حدی بگیرد.

این فرد خاص اگر واقعا به دنبال سرمایه‌گذاری است اول باید توضیح دهد که چرا باغبانش پیگیر امورات این سرمایه‌گذاری در راهروهای منابع طبیعی و صنعت و معدن است؟

او توضیح دهد که چرا در فیروزآباد و سقاوه و... ناموفق بوده است؟

دیدارهای او با برادر نماینده فعلی گچساران و باشت در چه راستایی بوده و آیا مردم حق دارند بدانند در پشت پرده‌ها چه نصمیمی برای آنها گرفته می‌شود؟

استاندار کهگیلویه و بویراحمد باید روی این مسائل حساس باشد و اجازه ندهد اعتماد مردم با این سرمایه‌گذاری‌های نافرجام که فقط زمینی در آنها تصاحب می‌شود، بر باد برود.