از دفتر بیرون زدم و همه‌ی مسیر را سربه هوا رفتم و برگشتم. سر به هوا از توی ویزور آسمان را نگاه کردم و فکر کردم امروز می‌شود به براق بودن آسمان دل خوش بود. کسی از کنارم رد شد و گفت:«دیگه حتی یک پرنده هم نمونده که ازش عکس بگیری».گفتم:دارم از ابرها می‌گیرم.

به این فکر می‌کنم که طی چند ماه اخیر هربار راضی شدم که دنبال حال خوب بگردم، چشمم تنها به آسمان بوده. درواقع تنها چیزی که به ذهنم رسیده چشم دوختن به آسمان بوده. اولین باری بود که این همه هواشناسی را پشت هم چک می‌کردم و هربار که احتمال باریدن وجود داشت، قبل از خواب پرده‌ی پنجره ی رو به رویم را کشیدم به امید اینکه صبح با تصویر برفی بارانی چیزی بیدار شوم. شب‌ها برای دوستانم نوشتم که: اگه فردا برف بیاد قول میدم خوش اخلاق باشم و باز چشم دوختم به آسمان و سایت‌های هواشناسی.
پس امروز را به آسمان بعد از مدتها براق تهران دل خوش کردم.

عکاس: مهلا زمانی