اَفتونیوز| سیدعلی دوستی موسوی در یادداشتی نوشت؛ یکی از بزرگترین دلایل گرانی کالاها و خدمات اساسی درکشور و وضعیت معیشتی مردم،نوع نگاه دولترحاکمیت به حقوق اساسی مردم است. دراین نوع نگاه، برخورداری مردم از امکانات اولیه و ثانویه زندگی، رفاه و آسایش، حفظ استانداردهای زندگی، دسترسی آسان وکم هزینه به کالا وخدمات خوب و با کیفیت ، هموار کردن مسیر برای دستیابی به آرزوها و آمال و تحقق هر آنچه مردم برای آن رویاپردازی می کنند، حداقل درحیطه عمل و تحقق میدانی، درنگاه دولت ها به عنوان انحصارگر بزرگ همه چیز، آن طور که باید اولویت واهمیت وجایگاه ویژه ای ندارد؛ یعنی منافع مالی مردم درتصمیم گیری ها به گونه ای که شایسته است، مورد توجه قرار نمی گیرد و در هر تصمیمی آنچه محورکاراست، درآمدزایی از مردم و پولی کردن همه چیز ولو به قیمت “نه” گفتن مداوم به آنها ونادیده گرفتن حقوق اساسی شان وتامین منافع دولت وآنانی است که او را در برگرفته اند.

حال آن که براساس قانون اساسی و شرع واخلاق، خروجی عملکرد دولترحاکمیت دروهله اول باید تسهیل و تامین کامل رفاه مادی و اقتصادی مردم باشد وکیست که نداند رفع دغدغه مادی و آرامش خاطر از این جهت، پیش نیازقطعی رشد معنوی واخلاقی است.

اما خروجی نگاه موجود و غلط دولت باعث دراولویت قرارنگرفتن حقوق اساسی مردم بخصوص درحیطه اقتصاد شده است؛ حقوقی چون بالا بردن سطح زندگی، فراهم کردن زمینه پیشرفت و ترقی مادی، حق دسترسی به کالا وخدمات با کیفیت وارزان، حق رفاه و ایمنی وآسایش، حق فراهم شدن امکان پس انداز، حق برخورداری از تفریح سالم وارزان، حق برخورداری از مسکن، کار، بهداشت و بیمه و آموزش رایگان ومحورهای متعددی چون آن.

لذا بایدبرخی از مهمترین محورهای نقش دولت درگرانی ها را مورد بررسی قرارداد وپیرامون آن پرسش های سخت و حساس و تلخی را مطرح کردکه به نظر می رسد از پاسخگویی به آن طفره می روند.اولین پرسش دراین خصوص که احتمالا سوال خیلی از ایرانیان است، اینکه چرا دولت ها درکشورمان با وجود برخورداری از منابع سرشار نفت وگاز ومعدن وجنگل وموقعیت جغرافیایی ونظام بانکی وبیمه ای دولتی ومالیات وصدها منبع درآمد پیدا وپنهان دیگر، بنا دارند با وسواس درپی درآمدزایی از همه چیز مربوط به مردم باشند؟

چرا روی همه چیزآن قدرمالیات و کارمزد و عوارض و تعرفه و محدودیت نامتناسب می بندند که بهای بسیاری کالاهای مورد نیاز وعلاقه مردم بسیار بیشتر از کشورهای همسایه تمام می شود ومثلا بهای پژو ۲۰۶ درایران با تویوتا لندکروز درفلان کشور همسایه برابر باشد؟

چرا مدام و به بهانه ها و ترفندهای گوناگون حق این وآن دستگاه از مردم طلب می شود و برای انجام هرکاری و درهر مرحله ای آن قدر تشریفات ومراحل می گنجانند و بعد برای طی تک تک آن ها پول از جماعت جدا می کنند؟

بدیهی است این همه هزینه تراشی غیرمعقول ومتعدد برروی همه چیز، بخصوص چرخه های تولید-واردات، هزینه تولید کالا و خدمات در رده های بعدی و بعدی را آن قدرافزایش می دهند که درنهایت این جیب وسفره مردم است که سرجمع تمام آنها را به یکباره هنگام حساب کردن جلوی صندوق فروشگاه می پردازند.یعنی جالب است که دولت درسرچشمه و همان اول کار؛ یعنی هنگام قیمت گذاری مواداولیه یا عناصر تولید یا واردات کالاها وخدمات که همه درانحصارش هستند، هرقدر دلش می خواهدقیمت تعیین کرده و هزینه هایی چون مالیات و تعرفه و عوارض وکارمزد و حق کارشناسی و دیگر هزینه ها را براساس صلاحدید خودش می تراشد و دریافت می کند و پس از انتقال گرانی ناشی از آن به حلقه های بعدی، دم از حمایت از حقوق مصرف کننده زده وحلقه هایی که کالا وخدمات را ازخودش گران خریده وقهرا مجبور به گران فروختن هستند را متهم به گرانفروشی کرده وقیمت گذاری دستوری می کند.

آیا این چرخه علاوه براینکه گول زدن ودور زدن مردم و توهین به آنهاست، نوعی سازماندهی برای گران کردن عمدی همه چیز و پول درآوردن مضاعف از مردم نیست؟

دولت ها یک بار برای همیشه به مردم پاسخ دهند که چرا باید عوارض، مالیات، گمرکی و بخصوص محدودیت ها و ممنوعیت های اعمال شده برای واردات خودرو یا لوازم خانگی و کالاهای رفاهی مانند آن به گونه ای باشد که قیمت این کالاها در کشورمان چندین برابرکشورهای همسایه تمام شود و مردم و بخصوص جوانان حسرت آنها را خورده و دستشان به آنها نرسد؟ چرا مثل تمام کشورهای دنیا خودروهای مدرن وبه روز خودروسازان درجه یک جهان با قیمت مناسب وسریع اجازه ورود به کشور را نمی یابند؟

چرا باید با هزارترفند از جمله ایجاد کمبود مصنوعی و تامین قطره چکانی بازار ومخفی شدن پشت شعار تولید ملی و اشتغال، دربازارهایی مثل خودرو و لوازم خانگی افزایش قیمت های شدید و عجیب وغریب ایجادشده وبعد مردم با هزار ترفند حساب وکالتی و قرعه کشی وتعیین نوبت و سرگردانی درسامانه این وآن، وادار به خرید خودروهای درجه ۲ و ۳چینی یا خودروهای خجالت آور داخلی به قیمت خودروهای روز دنیا شوند و پول به جیب گروه های خاص بریزند؟

چرا مردم باید ازخرید لوازم خانگی به روز و با کیفیت دنیا وسایرکالاهای مشابه با قیمت مناسب محروم باشند و مدام ” نه” بشنوند واز آن سو برخی تولید کننده نماها ونور چشمی ها با صرف ارزهای دولتی بدنه را بسازند وموتور وقطعات اصلی درجه ۲ و۳ را از چین واردکرده و با تغییر نام وچند برابرقیمت دنیا به عنوان تولید ملی به مردم قالب کنند و مدام هم از قیمت گذاری دستوری گلایه داشته ومنت بگذارندکه داریم به تولید ملی خدمت می کنیم؟

چرا مردم مدام باید “نه بشنوند و محدودیت و ممنوعیت و محرومیت و گران سازی عمدی را دراین همه سال های طولانی تحمل کنند؟ مگر مردم ما از کشورهای همسایه چه کم دارند که با این همه امکانات خدادادی نفت وگاز و معدن و کشاورزی و تاریخ و فرهنگ و سرزمین چهار فصل و نیروی انسانی تحصیلکرده باید حسرت امکانات ورفاه و آسایش موجود در آنها را بخورند؟

چرا ایرانی نباید ارزان و باکیفیت زندگی کند و اعلی بخورد وبپوشد و سوارشود و تفریح و شادی کند ولذت ببرد؟چرا اینها مخصوص عده ای خاص است وبرای آنها همیشه همه چیز هست وبرای مردم عادی همواره شرایط حساس کنونی است وباید تا آینده ای نامشخص فقط تحمل کنند؟

مردم حق دارند از وضعیت درآمد ورفاه حداقلی خود وخانواده شان ناراضی وگلایه مند باشند و ریشه این نارضایتی را هم باید درنوع نگاه دولترحاکمیت به حقوق اساسی مردم، بخصوص حقوق اقتصادی شان ونگرش پول درآوردن از همه چیز واز آن سو ” نه گفتن” به بیشتر خواسته های مشروعی که سطح رفاه و استاندارد زندگی را ارتقا می دهد،جستجو کرد.لذا، کاهش تورم و بهبود شرایط اقتصادی مردم دراقتصاد انحصارزده، غیرشفاف، رانتی و دستوری-دولتی ایران فقط و فقط از دولترحاکمیت وتغییر نگاه به حقوق اساسی مردم می گذرد.

یعنی تا دولت فلسفه و نگاه کلانش را تغییر نداده؛ دست بده اش را بلند ودست بستانش را کوتاه نکند و با ایجاد تحول درساختاربودجه و دیگر منابع درآمدی، اولویت مصرف آن رابه سوی مردم تغییر جهت ندهد، هرقدر هم که منابع درآمدی افزایش یابد، کم است وکمترچیزی نصیب مردم می شود و سهم آنان کماکان “پرداخت” و”محدودیت” و”گران سازی” خواهدبود.