اَفتونیوز| بحث انتخابات و پرداختن به آن خود حدیث مفصل و قابل تحلیل و بررسی از زوایای گوناگون است . آنهم انتخاباتی که آخر سر به مجلسی شبیه مجلس یازدهم ختم می شود که به هر چیزی شبیه است جز مجلس نمایندگان مردم.

اما در این میان حکایت کهگیلویه و بویراحمد و بویژه کهگیلویه حکایتی است که از سویه تراژیک  و حتی طنز گذشته است و پا در مرحله ای نهاده است که پیدا کردن نام برای این حالت سخت و دشوار است. 

افراد تکرای، لیدرهای تکراری، وعده های تکراری ، دروغ های تکراری تنها اندکی از نما و سیمای فصل انتخابات در سی سال اخیر در کهگیلویه و بویراحمد است. انتخابات و انتخاب نماینده می توانست فرصت خوبی برای ایفای نقش بیشتری از سوی مردم در مناسبات قدرت باشد ولی مرور تاریخ انتخابات در استان چیزی خلاف این موضوع را نشان می دهد.

 چنین انحرافی نه مربوط به این زمان که از همان بدو مشروطه و بعد از چند دوره از  شروع به کار مجلس ملی که کهگیلویه و بهبهان یک نماینده مشترک به مجلس شورای ملی می فرستادند وضعیت همین گونه بوده است و نمایندگی مجلس در ان زمان نه نماینده مردم که یک جایگاه و مقام دارای قدرت بوده است که رسیدن به آن مستلزم پیش شرط ها و نیازهای زیادی بود و در ادامه نیز وقتی کسی بر آن کرسی می نشست با اتکا به همان جایگاه مدام به بازتولید قدرت خود می پرداخته است. نمایندگی هیچ خیری برای استان و بویژه کهگیلویه نداشته است برای اثبات این گزاره ادعای نمایندگان و مسئولان استانی کفایت می کند. "استان محروم است" و "فقر و محرومیت در استان بیداد می کند" کلید واژه های تکراری مقامات استان است که حدود دویست و پنجاه هزار نامه در سفر ابراهیم رئیسی به استان تایید  همین گزاره است.

اما سوال این است پس اگر این گونه است و اگر همه ناراضی هستند. اگر به نماینده وقت  در جلوی رئیس جمهور اجازه سخنرانی نمی دهند پس چرا انتخابات در کهگیلویه و بویراحمد همیشه احوال با بالاترین نرخ مشارکت عددی در کشور همراه است؟ اگر همه از موحد و یا بقیه نمایندگان ادوار ناراضی هستند و هیچ کاری صورت نگرفته است و فقر و فلاکت و محرومیت کهگیلویه ماحصل کار آنهاست  پس چه کسانی  رای می دهند؟ چرا همیشه  سخنرانی و کاروان های نامزدها شلوغ است؟ این ها تناقضات جالبی است که واقعا وجود دارد و نمی توان منکر شد. شاید این که مردم در بحبوحه انتخابات درگیر می شوند و از نماینده که چندی بعد اکثرا منتقدش می شوند آن گونه حمایت می کنند ناشی از نوعی امیدواری و خوش بینی از یک طرف و ناچاری در سوی دیگر ماجرا باشد .مردم چاره ای جز امیدواری و پناه بردن به همین افراد صاحب قدرت ندارند ولی در ادامه همین صاحبان قدرت راه دیگری را در پیش می گیرند و یا نمی توانند و یا نمی خواهند گره هی از مشکلات مردم باز کنند و به رشد و پیشرفت استان کمکی نمایند. برای نمونه به همین کهگیلویه نگاه کنید واقعا چه اتفاقی در این حوزه انتخابیه افتاده است.   

 در این میان حساب یک گروه را باید از مردم جدا دانست و آن هم افراد ذی نفعی است که بازی و کسب منافع را با هر نماینده ای بخوبی بلدند.

 اما یک سوال دیگر این که چرا جامعه به چنین انحصار بی کیفیی رسیده است سوالی است که ریشه در جامعه شناسی تاریخی این سرزمین دارد. یکی از ویژگی های انحصار عدم اجازه به رشد نیروهای نخبه و استفاده از ظرفیت آنان است و نیروهای نخبه یا شکل نمی گیرند و یا خیلی زود مجبور به گوشه گیری و مهاجرت می شوند.

تجربه دوران نمایندگی غلامرضا تاجگردون با وجود حضور یک مافياي قدرتمند ثروت در اطراف وی نیز تا حدودی نشان داد که از معبر نمایندگی امکان انجام برخی کارهای بزرگ و زیربنایی وجود دارد  و اگر قرار باشد وجود نداشته باشد پس اساسا نمایندگی برای چیست و اینهمه وقت و انرژی از مردم گرفتن برای نماینده و انتخابات مجلس چه ضرورتی دارد؟  

در اینکه تکرار و ملال در استان و کهگیلویه بیداد می کند هیچ شکی نیست و هیچ کس هم منکر آن نخواهد بود و هیچ هیجان و شوری در ادامه نیز نمی تواند اصل تکرار و رخوت این روزها را از بین ببرد . انتخابات اسفند امسال نیز برگزار خواهد شد و چهار سال آینده به سان چهار سال ها دیگر بی هیچ اتفاقی برای استان خواهد گذشت.

ژیل دلوز سیاست را خلق مفاهیم جدید و فوکو قدرت را خلق ارزش های جدید می دانست ولی در کهگیلویه هیچ خبری از ایده جدید و رفتار جدید و سیاستمدار جدید که به تعبیر سهراب سپهری با  افق های باز نسبتی داشته باشد دیده نمی شود  و همه چیز ملال آور و تکراری است.

گلبونگ