اَفتونیوز| یادداشت دریافتی مخاطبان؛ یکی از مخاطبان این پایگاه خبری در یادداشتی نوشت: اخیرا یادداشتی سرشار از مغالطه در لوای نقد یکی از نامزدهای انتخاباتی بویراحمد، اما در واقع، در ستایش یک نامزد دیگر منتشر شده است.

بسیاری از طرفداران نماینده کنونی بویراحمد از ۱۳۹۸ بدین‌سو توپخانه نقد و البته ناسزاگویی خود علیه دیگر کاندیداها را کلید زدند. این افراد چون پیروزی روشنفکر در مجلس یازدهم را نوعی پیروزی تاریخی تصور می‌کردند، خود را محق می‌دیدند در فضای مجازی و واقعی هر نوع رفتار ضداخلاقی همچون فحش و ناسزا از خود بروز دهند. طنز تلخ ماجرا اینجاست که همین یاوه‌گویان حالا مدعی اخلاق شده و با لحنی حق‌به‌جانب، خود را مظلوم تاریخ بویراحمد نشان می‌دهند.

اخیرا یادداشتی از سوی یکی از طرفداران نماینده کنونی بویراحمد منتشر شده که لب لباب و جان کلام آن این است که «ما خوبیم و بقیه بدن». هر چند نویسنده سعی داشته این مضمون را پشت ثقیل‌گویی‌ و درشت‌نویسی پنهان کند، اما چیزی بیش از همان‌که گفتیم از این یادداشت درنمی‌آید.

اما همین یادداشت کوتاه سرشار از مغالطه است. از یک‌سو برای آن‌که رقبای روشنفکر را ناچیز جلوه دهد، خود را مظلوم نشان می‌دهد و مدعی است که فحاشی دیگران را تحمل می‌کند. اما چند خط پایین‌تر، خود تا جایی که می‌تواند ناسزا نثار رقبای نامزد مطبوعش می‌کند.

نویسنده پا را فراتر از این می‌گذارد و برای این‌که نشان دهد روشنفکر در تاریخ بویراحمد نظیر نداشته است، نقد روشنفکر را روشنفکرستیزی عنوان می‌کند. جالب این‌جاست که مدعی آزادی نیز می‌شود و علیه به‌قول خود امنیتی‌ها، گلو پاره می‌کند. اما تاریخ نشان داده اتفاقا همین مدعیان آزادی‌اند که آزادی را پای استبداد ذبح می‌کنند. هایدگر آن را در هیتلر دید و نویسنده مظلوم ما در روشنفکر!

نمونه‌های تاریخی بسیار دیگری نیز وجود دارد، کافیست به همان تاریخی رجوع کرد که نویسنده سنگ آن را به سینه می‌زند و در ادعایی بسیار سترگ‌تر، نقد روشنفکر را بویراحمدستیزی عنوان می‌کند. گویا آسمان بویراحمد دهان باز کرده و فردی به نام مهدی روشنفکر از آن نزول کرده و پا بر زمین بویراحمد گذاشته است. روشن نیست ما کجای ادعای این نویسنده مظلوم را باید باور کنیم؟ ادعای آزادی‌اش را یا تقدس‌نمایی یک فرد عادی که چون در یک دوره نمایندگی مجلس را بر عهده داشته، حالا مصون از هر نقدی شده است.

اگر قرار باشد همه‌‌ی شهروندان ایران، چنین مسیری را پیش بگیرند، هر چهار سال یک‌بار (با احتساب نماینده‌های تکراری دوره‌های قبلی) سالی ۲۰۰ فرد عادی وارد دایره مقدسات می‌شوند و نقد آن‌ها امکان‌ناپذیر!

نویسنده یادداشت برای این‌که بیش از این تقدس روشنفکر را نشان دهد، با استراتژی معکوس، مردم را خاک پای روشنفکر عنوان می‌کند و مدعی می‌شود آن‌ها خاک پای یک نماینده را به کسی دیگر نمی‌دهند.

حالا معلوم می‌شود چنین افرادی که خود را مظلوم جلوه می‌دهند، چگونه آزادی را خرج استبداد کرده و در نهایت از مردمی که می‌خواهند شهروند باشند، به‌راحتی رعیت می‌سازد.