اَفتونیوز| کانال گلبونگ در مطلبی نوشت: در اینکه اصلاح طلبی سیاسی با مدل «حضور در قدرت به هر قیمتی» به پایان رسیده است، شکی نیست.  

با این وجود نمی توان طیف گسترده ای از مردم و جوانان را نادیده گرفت که نسبت به سیاست های موجود  حکمرانی در کشور معترض و منتقد هستند. اصلاح طلبان سیاسی به جهت فقدان منشور و دورنمای روشن در این دوره بار دیگر به خواب زمستانی فرو رفته اند و کرکره هر نوع کنشگری سیاسی را پایین کشیده اند. البته برخی در نقش بلاگر و اینفلوئنسر در عرصه لایک، مرگ نویسی، تبریک و تهنیت گویی به صاحب منصبان جدید و حضور در مجالس ختم فعال هستند.

عافیت طلبانی که بعد از هاشمی رفسنجانی عاجز از تکرار و سیاست ورزی حتی در حد کاریکاتوری آن ظاهر نشدند.

ولی این همه ماجرا نیست برخی از اصلاح طلبانِ حتی حزبی نمی توانند کناره بایستند. این عدم کناره ایستادن نه به معنای میل به «کنش گری آرنتی» که نوعی الیناسیون برای بهره مندی از چندرغاز مزایا و منافعِ  مادی شرکت های دولتی  است که ترس از دست دادن آن را دارند.  

در بویراحمد در دهه هفتاد همزمان با جنبش دوم خرداد و حتی قبل از آن سید باقر موسوی جهان آباد نماینده بویراحمد در مجلس شورای اسلامی بود. موسوی یک چهره تقریبا مستقل و غیر وابسته به کانون های قدرت و ثروت بود. اگر چه بر مشی و عملکرد سید باقر ایرادات وارد است ولی او تراز و نمونه یک اصلاح طلب در بویراحمد برای مردم باقی ماند، تا هنوز به نیکی از او یاد شود.

از جمله ایرادات وارد بر موسوی آن است که وی نتوانست نقش یک لیدر و رهبر را برای این جریان بازی کند و به مانند سایر سیاسیون در جوامع «جهان سومِ قبیله زده» ترجیح داد سید باقر دومی در بویراحمد پا نگیرد ( البته چنین خواست حداکثری از یک فرد ممکن و صحیح نیست و نمی توان بدون در نظر گرفتن ساختار همه تقصیرات را متوجه یک فرد دانست. موضوعی که قابل بحث و پرداختن در آینده می باشد.) و پا نگرفت. بعدها افرادی که پیشتر در کنار سید باقر موسوی و زیر سایه حمایت او دوره مدیریت و کار سیاسی خود را شروع کردند، در مقام تکنوکرات به مسئولیت های مهمی در دولت روحانی رسیدند. برخی از همان تکنوکرات ها دستگیری زیادی به رشد و بکارگیری جوانان بویراحمدی کردند تا کلید واژه «هلدینگ» وارد ادبیات سیاسی استان شد.

اینک برخی از همان هلدینگ نشینان که تحمل ترک هلدینگ را ندارند، کنش انتخاباتی برای خود تعریف کرده اند و در حضیض ترین شکل ممکن به فعالیت در صحنه حاضر هستند. آنها یا مفتخر به دریافت حکم مشاور می شوند و یا نامزدهای انتخابات مجلس را میزبانی می کنند و جالب آن که اصرار زیادی دارند که کماکان خود را اصلاح طلب بدانند و به مثابه بهزاد نبوی و مصطفی تاج زاده اجتهاد سیاسی انجام دهند "و چه معجون عجیبی."

افراد در تصمیم گیری آزاد هستند اما نمی توان همزمان از یک گفتمان صحبت کرد و خود را ذیل آن گفتمان دانست و در عین حال خارج از مدار آن گفتمان گام برداشت و خطوط قرمز گفتمان را به سخره گرفت. همین رفتار در دور قبل برای گروه دیگری از جوانان پیش آمد اما چه سود که نه در آن دوره و نه حالا «دیده نظر کردن برای دل عبرت بین» شان در کار نیست.

فقط بویراحمد نیست که به چنین حال و روز نزاری افتاده است، این داستان توامان "تراژیک_ طنز" امروز سیاست در کل کشور است و کوتوله هایی که البته اصرار دارند نقش بزرگتر از جثه و توانشان را بازی کنند.

و آه چه نمایش مضحکی ...