اَفتونیوز| چندی پیش و در آستانه روز پرستار،معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی یاسوج که از قضا کارنامه بس ضعیف اش در حوزه درمان موردنقد جدی رسانه ها بوده  وی در سخنان قشنگی، به حمایت شفاهی از پرستاران برخواست و خودش را مدافع حقوق پرستاران خواند و با ادبیاتی فاخر پرستاران را ستود.

پس از خشونت های اخیر، در جهدی بلیغ سعی وافری داشت که ردای دفاع از جامعه پرستاری را بر تن کند، ردائی که البته بر تن او گشاد است.

 رئیس بیمارستان دهدشت نیز سخنانی را در باب لزوم حمایت از جامعه پرستاری در مقابل خشونت طلبان بیان کرد، غافل از اینکه هیچکدام از این دو بزرگوار، به ریشه اصلی خشونت ها نپرداختند.

در اینکه در همه جای این کشور، پرستاران تحت خشونت هائی از این دست هستند، شکی نیست. اما چرا در استان ما و خصوصا در بیمارستان دهدشت، این خشونتها بسیار فراگیرتر است؟

در این نوشتار،سعی داریم با نگاهی منصفانه و به دور از مرزبندی های موجود و....و فارغ از هرگونه حب و بغض، به این موضوع بپردازیم.

بخشی از این خشونتها، به ماهیت کار پرستار بر میگردد.

همراهان بیمار، اطلاع دقیقی از بیمار خود ندارند، گاهی یک بیمار هیستریک را بعنوان یک بیمار دم مرگ تصور میکنند و در دریائی از استرس و هیجان غرق میشوند و خواهان اقدامی فوری برای درمان بیمار خود هستند.

غافل از اینکه اینگونه بیماران، در شرایط حادی نیستند.

دسته دیگری از خشونت ها هم بر میگردد به بافت عشیره ای و تعداد زیاد همراهان بیمار که ناشی از فرهنگ ماست، تراکم و تزاحم همراهان بیمار باعث ایجاد تشنج و نهایتا خشونت میشود.

بخش دیگری از خشونت ها به تاخیر پزشکان بر میگردد.

وقتی مشاوره های پزشکی طول میکشد و پزشک با تاخیر بر بالین بیمار حاضر میشود، همراهان بیمار به تنها جائی که در دسترس دارند، فشار روانی وارد میکنند و نهایتا این فشار در یک نقطه ای به خشونت علیه کادر درمان منجر میشود و چه نقطه ای در دسترس تر از پرستاران مظلوم.

پاره ای از دیگر مشکلات که اتفاقا به مدیریت دستگاه درمان برمیگردد به تجهیزات و تاسیسات بیمارستان مربوط میشود، وقتی تجهیزات کمی در اختیار پرسنل باشد، کار به کندی پیش میرود و همین امر باعث کلافگی بیمار و همراهان شده و باعث خشونت آنها نسبت به پرستاران میگردد.

بیمارستان امام خمینی(ره) دهدشت،جمعیتی بالغ بر ۲۳۰هزار نفر را پوشش میدهد.این بیمارستان در اصل،ظرفیتی برابر ۹۶ تختخواب داشت که در گذر زمان به بیش از ۲۵۰ تختخواب رسیده است.در واقع،بیمارستان دهدشت یکی از مصادیق مظلومیت و محرومیت در این دیار است.اینکه به ازا هر نهصد نفر،یک تخت بیمارستانی در کهگیلویه داشته باشیم اما در یاسوج و گچساران،بازا هر سیصد نفر یک تخت،خودش بیانگر خیلی از موارد است.

موضوع وقتی نگران کننده میشود که همین بیمارستان که در سالیان گذشته از نظر کیفیت تجهیزات و خدمات و توانمندی پرسنل، جز بیمارستان های خوب استان بود اما اکنون  از نظر بسیاری از شاخص ها در قعر قرار گرفته است.

وضعیت نابسامان اورژانس بعنوان پیشانی بیمارستان، بیانگر دردهای امروز ما در این حوزه است.

اینکه در یکی از بزرگترین اورژانس های جنوب کشور،فقط یک دستگاه دی سی شوک وجود داشته باشد یا یک دستگاه نوار قلب در دسترس باشد و یا با وجود بیش از هفتاد تخت در این اورژانس، فقط به تعداد انگشتان یک دست، مانیتور وجود داشته باشد، واقعا جای تاسف دارد.

ویلچرهای خراب و برانکاردهائی معیوب که آدمی را خسته و کلافه میکنند و نبود بیماربر و تهویه نامناسب و فقدان یا خرابی دستگاههای حساسی مثل سونوگرافی فست و ونتیلاتورهای کم تعداد و کمبود سرم و داروهای مورد نیاز بیماران اورژانسی و ده ها کمبود دیگر که ذهن بیمار و همراهان بیمار را هم به سمت استرس و تنش پیش میبرد که البته هیچکدام اینها دلیل موجهی برای خشونت نیست و نباید باشد اما بالاخره در یک نقطه ای باعث ایجاد تنش و خشونت میگردد و‌ مهمتر اینکه،اورژانس دهدشت،از معدود نقاطی است در کشور که فاقد حتی یک متخصص طب اورژانس است!

جای تعجب دارد که بر خلاف تمام سنجه های علمی و پروتکل درمانی و شاخص های اعتبار بخشی، اکثریت قریب به اتفاق پرسنل اورژانس را نیروهای طرحی و با سابقه زیر سه سال تشکیل میدهند.

در سال جاری، بنا بر آمار بودجه، بخش بهداشت و درمان،از رشد بودجه ۵۳ درصدی برخوردار گردید.

این افزایش بودجه در تاریخ کم سابقه بود.جا دارد مسئولان بیمارستان،توضیح دهند که سهم بیمارستان امام خمینی(ره) دهدشت از این مقدار چه بود؟

سیستم تاسیسات این بیمارستان که قبلا اتوماتیک بود هم اکنون در یک عقب گرد آشکار به سیستم دستی تنزل یافته و هدررفت آب و بخار باعث ایجاد هزینه اضافی آب و خرابی بیش ۲۰ پمپ اب در سال گذشته گردید.

ضعف و فرسودگی در CSR بیمارستان که تحت مدیریت یک فرد نا آگاه است،باعث شیوع عفونت در بین بیماران شده است.دخالتهای آشکار نماینده و رئیس دفتر ایشان در جزئی ترین امور،باعث نارضایتی و بی انگیزه شدن اکثریت پرسنل گردیده است.به نظر میرسد که بیمارستان،دچار بحران ناکارامدی در همه حوزه هاست.

کسورات بالا تبعیض های قومیتی و سیاسی، فرسودگی تجهیزات و ...نتیجه دخالت های جریان وابسته به سید محمد موحد در امور بیمارستانی است که وظیفه اش ارائه خدمات درمانی به بیش از ۲۳۰هزار انسان در این خطه است.

بیمارستانی که بواسطه داشتن تجهیزات به روز و ریل گذاری مناسب در ادوار گذشته،در بسیاری از شاخصها،رده اول استان را به خود اختصاص داده بود، در اثر دخالتهای جریان سیاسی وابسته به آقای موحد و بی ثباتی مدیریتی(سه رئیس بیمارستان در کمتر از سه سال) هم اکنون  در وضعیتی نابسامان است.

اینکه روی مسئله امنیت پرسنل تاکید کنیم،کاری بسیار ارزشمند است اما آیا تا کنون به این اندیشیده ایم که دلایل برخورد خشونت آمیز با پرسنل در بیمارستان دهدشت چیست؟

آیا مدیریت بیمارستان امام خمینی(ره)به حل ریشه ای مشکل خشونت اندیشیده است؟

ریشه این خشونتهای نامتعارف در کجاست؟

انباشت مشکلات و ایرادات بالا سبب کند شدن خدمات دهی میشود.بخصوص در بخش اورژانس.وقتی خدمات درمانی به بیماران اورژانس،کند و یا دچار وقفه شود،همراهان بیماران دچار عصبیت و هیجان زدگی میشوند و زمینه برای خشونت این همراهان،مساعد میشود.فراموش نکنیم که ما در یک جامعه عشیره ای با وابستگی های قومی زندگی میکنیم.

هر چند خشونت در هر شکلی محکوم است و باید با مسبب این خشونتها برخورد قانونی و مناسب شکل گیرد.کاش رئیس بیمارستان در سخنانش به این پیگیری ها با خشونت طلبان هم میپرداخت و دلیل عدم پیگیری حقوقی برخی از این پرونده ها را برای افکار عمومی روشن میساخت.در یک مورد خاص، یکی از نیروهای حراست بیمارستان،مورد ضرب و شتم قرار گرفت و نظم بیمارستان به هم ریخت اما نه تنها برخوردی با عوامل صورت نگرفت،بلکه نیروی حراست بیمارستان،به هفت ماه زندان محکوم شده است.چرا؟بخاطر وابستگی ضاربان به لیدرهای نماینده و مدیران ارشد استانی؟بهتر است معاون محترم درمان که مدعی حمایت از جامعه پرستاری است به این یک مورد پاسخ ویژه دهد. در هر صورت،بهتر است که معاون محترم درمان و ریاست بیمارستان امام خمینی (ره) دهدشت،پا از مرحله حرف فراتر نهند و اولا از دخالت نماینده محترم و اعوان و انصارش در مبحث درمان جلوگیری کنند و دوم اینکه فکری به حال کمبودهای موجود کنند.به قول طرفداران این دولت،اقدامی جهادی و انقلابی و فوری.اگر هم نمیتوانند این اقدامات را رقم بزنند،سکوت کنند که جامعه درمان،محتاج اقدام عملی است و خاطره خوبی از وعده های زیبا و سخنان غرا و تمجیدهای قشنگ ندارد.این سخنان زیبا چون تازیانه ای است بر تن پرستاران و اسب نفس بریده را طاقت تازیانه نیست....

انشاالله که مسئولین ما فراموش نکنند که این صندلی های مدیریتی حاصل خون شهدا و مبارزات انقلابی ملت ایران است.