اَفتونیوز| یکی از مخاطبین این پایگاه خبری در پاسخ به مطلب «شمارش معکوس تا خوان هفتم موحد» منتشر شده توسط یکی از سایت‌های خبری، یادداشتی به شرح زیر در اختیار این پایگاه خبری قرار داده است:

نویسنده متن که احتمالاً ذره ذرهٔ خاک موطنش کم کاری شش خوان قبل به منطقه اش را تجربه است و به حکم ارادتِ و منغعت، دل به خوان هفتم خوشبین کرده است، اولین مسئول کتمان حقیقت است...

سخن از صداقت،تعهد. اخلاق مداری، خدمت به مردم، عدم قومیت گرایی و صفاتی که هیچگاه نماینده ۶ خوان نشین کهگیلویه بزرگ به ذهنش راه نداده است، جُک شیرین و به واسطه انتخابات اسفند ماه، باید دروغ سیزده ۱۴۰۳ بدانیم....

به عبارتی دویدم در بیابان بی آب و علفِ مردم باوری سیدمحمد موحد و سخن گفتن از ناکارآمدیش، نه سوادِ بالای سیاسی می خواهد و نه سن و سال عاملِ بی اطلاعی گذشته و حال است...

پس هر آنچه از بی تفاوتی ها و ناملایماتی و بی توجهی ها نگاشتی، حقیقتی تأسف بار از ۲۰ حضور بی اثرشان در مجلس شورای اسلامی است...

از جاده مالرو نام بردید، خوشم آمد که علاوه بر بی صداقتی در رسانه، روداری را از سنگ پای قزوین ربوده اید.«جاده مالرو» واژه آشنایی برای طایفه سادات امام زاده علی(ع) است....

یادمان نرفته است که این واژه را در دهه ۷۰ آقای موحد برای جاده سرفاریاب به سادات بکار برد. بعدها که این جاده آسفالت شد و از قتلگاه آب حیاط، راننده اش با دنده ۴، پایین آمد، منکر شد. مثل شما....

از استخدام های کوتاه مدت گفتید...

 یادمان نرفته که چه تعداد از بچه های کهگیلویه بزرگ در شرکت های آب میوه گیری اطراف کرج و شرکت خدماتی حاشیه تهران برای دو الی سه ماه عمر تلف کردند ولی فرزندانِ «بادمجان دور بشقاب چینا» در شرکت نفت و حوزه های وابسته مشغول میکرد.

از قومیت گرایی گلایه کردید؟ یادتان هست که به سادات مکرم امامزاده سید محمید(ع) و ایل بزرگ طیبی با وجود آن همه نخبهٔ علمی و بزرگان مذهبی و اجتماعی و اقتصادی، چقدر منت می گذاشت؟ پشت این منت گذاری، قومیت گرایی نبود؟ رأی ۲۰ سال حضور بی درایت آقای موحد در مجلس شورای اسلامی را در مناطق مختلف بررسی کردید؟ همه را بذار کنار. به ۳ فرماندار، ۶ معاون استاندار و مدیرکل استان، ۱۲ رئیس اداره شهرستان از یک خانواده چه می گویید؟ نه از یک طایفه،  از یک خانواده!!!

از صداقت نوشتید. خنده ات نگرفت؟ کدام صداقت؟ کدام مصداقی از صداقت؟

بگذریم؛

 اگر بخواهیم آقای موحد و کارنامه و رزومه اش را بررسی کنیم، باید مصداقی تبیین کنیم.

چرا که به یقین، بدترین هدایتگران مردم در چهل و چهار گذشته، کسانی هستند که حق و باطل را در هم آمیختند و فرصت های سهل و سخت را در هم پیچیدند و نتیجه هم آن می شد که خطای دههٔ ۷۰ کهگیلویهٔ بزرگ در ۱۴۰۰ نیز اتفاق افتاد. وقتی شاخص و مصداقی بر این همه محرومیت نباشد، مردم باید دچار اشتباه بشوند. آیا دولت سازندگی با تمام برنامه هایی که در توسعهٔ زیرساخت ها داشتند فرصت نبود؟ ما چه استفاده ای کردیم؟ سال ۷۳ که رهبر انقلاب به استان ما تشریف آوردند، کم مبلغی را برای رفع محرومیت مساعدت کردند؟ کلنگ جاده پاتاوه _دهدشت چه سالی بر زمین زده شد و چه سالی مورد استفاده قرار گرفت؟ صداقت بود؟ پتروشمی و وعدهٔ هزار روزه برای افتتاح آن، صداقت بود؟ بقیه موارد هم ایضاً

بنابراین در تحلیل های توسعه، برای تمامی فرصت ها و چالش ها باید شاخص بیان کرد. بیان شاخص ها یعنی شناخت محورهای کارشناسی شده و تخصصی نگاه کردن به توسعه برای حل مشکلات. حال، اگر برای محرومیت ماندن کهگیلویه شاخصِ داشته باشیم بی درنگ باید به این موارد توجه کنیم؛

الف) کدام دولت ها پشت این طرح ها بودند..؟

آیا نباید دولت مرحوم هاشمی و احمدی نژاد را بدون شک، تنها فرصت برای توسعه زیر ساختها بدانیم...؟

ب) کدام نماینده یا نمایندگان همزمان به این دولت ها وکیل مردم بودند؟

ج) کدام نماینده بیشترین حضور در مجلس شورای اسلامی به عنوان وکیل مردم را داشتند....

د) مدیریت های استانی و شهرستانی با کدام ملاک و شاخص توانمندی انتخاب می شدند؟ محورِ انتخاب آنها چه بود..؟

ه) چه تعداد از الیت ها و لیدرهای سیاسی کهگیلویه بزرگ جسارت مطالبه گری را در رسانه ها و میادین فکری و فرهنگی و سیاسی داشتند؟

و) چرا دانشگاهیان ما که ۱۶ آذر را بهانه ای برای آزادی جستن و حقیقت گویی خود می دانند، همواره در سکوت محض و معمولاً در توجیح ناکارآمدیهای نمایندهٔ ۲۰ ساله هستند؟

ز) آیا جامعه ایثارگران و به نوعی منتخبین ایثارگر کهگیلویه بزرگ، در ادای دین به منفعت طلبان سیاسی گرفتار هستند و سکوت کرده اند یا قدرت دفاع از مردم را در عرصه سیاسی ندارند؟

ح) چرا بدون شاخص تحلیل می کنید؟ در این بزنگاهی که شما آفریدید، از اینکه با حقارت نمی توانید عملکرد قابل دفاعی از دوران ۲۰ ساله خودتان ارائه دهید از صداقت با مردم می گویید؟ ۱۶ سال از یه باریکه راه به قلعه رئیسی و دیشموک،  به سوق و لنده، از سه راه امیرحاضر(ع)  به لیکک و کت و ممبی،  به چرام و سرفاریاب می رفتی و به مردم دروغ تحویل میدادی، از تحولات امروزی که می بینی و هیچ نقشی در دوران ۲۰ ساله ات در آنها نداشتی، از خودت و مردم شرم نداری...؟

و) کسی که مدرک تحصیلی اش حوزوی است، زیر ساخت عمرانی و فنی می فهمد؟

علی ایحال،  همه ما خوب نمی نویسیم اما خراب می نویسیم. خوب می نویسیم در بیان کلمات و معرفی مشکلات.  اما خراب می نویسیم در چگونگی پیشنهادات...

همه می دانیم در کنار نهرهای آب و جنگل های بکر و معادن بی نظیر و شخصیت های علمی و نخبگان و دهها ذخیره مهم و پشتوانهٔ عظیم توسعه محوری هستیم، اما آیا می دانید پیشنهادات را چگونه به مردم می گویید؟ به مردم می گویید که گذشته را بی صداقتی و بی تفاوتی آقای موحد را عندالوقت، صادق ببینند و دوباره صاحب خوان ذلت را انتخاب کنند؟

مخاطب محترم؛

«درد من حصار برکه نیست، درد من حضور لیدرها و قلم بدستانی است که فکر بیرون رفتن از این دروغگویی ها را ندارند». چگونه می توان کارآمدی را از ناکارآمدی، آگاهی را از جهل، ایجاد فرصت را از فرصت سوزی، تعهد را از بی خیالی، فردنگری را از نهادی نگریستن و...،  تشخیص داد؟ گزینه ها در معرض نگاه مردم هستند. طایفه و قبیله و ایل و جناح و گروه و همهٔ ملاک های انتخاب، در کمینِ تحلیل هایی که بدون پیشنهاد و بی نتیجه بیرون می آیند، مصون نیستند. در این گذارِ سختِ، ۴ سال آیندهٔ کهگیلویه را قبالهٔ خوان ذلت نکنید. پس باید مواظب باشید که تحلیل شما به سمت کدام است..؟ انشاءالله که به خود آییم و مردم را در بازار کالای بی کیفیتِ انتخابات اسفند ۱۴۰۲، سرگردان نکنیم....