اَفتونیوز| ایرج اقبال فر از مخاطبان این پایگاه خبری در یادداشتی خطاب به ستار هدایت‌خواه نوشت:  دایره دردها در دیار ما روز به روز تنگ‌تر می‌شود. این تراکم گستاخانه درد و این حجم ناملایمات و گرفتاری‌ها همه را کلافه کرده است. فقر و بیکاری کم بود، خشکسالی هم به آنها افزوده شد. تصادفات جاده‌ای کافی نبود، خودکشی هم افسار گسیخت و شهر به شهر و روستا به روستا و خانه به خانه می‌تازد و جان جوان و غیر جوان و زن و مرد را می‌ستاند. چون سیل به جامعه هجوم برده است و دارا و ندار را از سر راه بر می‌دارد و چون آتش زبانه می‌کشد و خشک و تر را با هم می‌سوزاند و می‌گدازاند.... دردناک است این حجم انبوه از درد. گویی نافمان را با درد بریده‌اند. گویی دفتر سرنوشت‌مان را درد ورق می‌زند. انگار تاریخی قطور در یک جغرافیای دردیم.

در این میان اما برخی اظهار نظرها، چون نمک بر همه زخم‌هامان است. مثل طعم تلخ زهری که آن جوان کهگیلویه‌ای نوشید تلخ است. مثل زبانه آتشی که آن زن جوان را در کام مرگ فرو برد سوزناک است و مثل طنابی که کودکی خردسال را خفه کرد، راه را بر نفس می‌بندد.

در تازه‌ترین این نمک پاشی‌ها، اظهارات جناب دکتر هدایت‌خواه بود که بخشی از خودکشی‌ها را ناشی از فقدان تقوا دانست.

گیریم که راست می‌گفت این استاد معارف اسلامی. یکی نبود بپرسد که حضرت استاد، فقدان تقوی ناشی از چیست؟ چرا باید در مملکتی که نظام‌اش اسلامی است، تقوا اینچنین کمرنگ باشد؟

عامل فقر تقوای ما کیست یا چیست؟ چرا در نظامی که از صدر تا ذیل‌اش را دینداران مدیریت می‌کنند، خروجی‌اش شده است انسان‌های به قول حضرتعالی بی‌تقوا؟ با این همه دستگاههای عریض و طویلی که تبلیغ دین می‌کنند و با این حجم گردش مالی و بودجه‌های کلانی که به آنها اختصاص می‌یابد، چرا اکنون نقش دین این همه کمرنگ می‌شود که در یک جامعه دینی و با ارزشهای سنتی و عشایری، نرخ خودکشی دو برابر میانگین جهانی است؟

به نظر می‌رسد نگاه آقای هدایت‌خواه به مسائل اجتماعی، همواره از دریچه‌ای ایدئولوژیک است و با نگاه علمی و دانشگاهی فاصله دارد. چیره‌گی نگاه سیاسی ایدئولوژیک وی در اظهارات پیرامون خودکشی کاملا مشهود است، کاش او به آمارهای مراکز رسمی و نگاه سایر محققان این حوزه استناد می‌کرد و پاسخی درخور می‌داد.

بر اساس آمارهای رسمی وزارت بهداشت، در یک بازه زمانی هفت ساله از سال ۹۴ تا سال گذشته، شاهد رشد ۳۰درصدی اقدام به خودکشی در کشور بوده‌ایم.

نرخ مرگ و میر در این حوزه هم از ۵/۱ درصد در هر صد هزار نفر به حدود ۷/۳ درصد در هر صدهزار نفر رسیده است که افزایش ۵۵ درصدی را نشان می‌دهد.

یک نکته قابل تامل اما سن اقدام به خودکشی است.

در سال ۱۳۹۰، ۶۰ درصد خودکشی‌های منجر به فوت در گروههای سنی زیر ۳۰سال بوده‌اند ولی در سال ۱۴۰۰ این شرایط کاملا بر عکس شده است. یعنی در سال ۱۴۰۰ بیش از ۶۰ درصد قربانیان خودکشی را گروههای سنی بالای ۳۰ سال تشکیل می‌دهند. کانون‌های خودکشی هم عمدتا در حوزه‌های غرب و مناطق زاگرس‌نشین هستند یعنی مناطقی که تعلقات مذهبی و باورهای دینی در آنها نه تنها کمتر از دیگر نقاط کشور نیست، که اتفاقا بیشتر هم هست.

امید است همگان به این باور برسند که خودکشی یک پدیده دردناک فردی و اجتماعی است و ریشه‌های مختلفی دارد و باید با روش‌های دقیق علمی سنجیده شود و نه با نگاه‌های سطحی از دریچه تنگ ایدئولوژی.