اَفتونیوز| چند سال پیش بصورت اتفاقی با یکی از نزدیکان بیمارم در اورژانس بیمارستان امام خمینی دهدشت بودن  که ناگهان درگیری شدیدی بین همراهان یکی از بیماران اورژانس و  پرستاران زحمت کش اورژانس رخ داد و در نهایت یک پرستار مرد و یک پرستار زن به شدت مجروح شدند  به گونه ای که از سر و صورت مرد خون می ریخت و خانم پرستار هم‌ پریشان و گریان بود. بعدها که پیگیر آن قضیه و شکایت آن دو پرستار شدم متوجه گردیدم که آن دو بزرگوار هنوز در راهروهای دادگاه سرگردان و بی نتیجه اند و دریغ از کوچکترین حمایتی از سوی شبکه بهداشت و شخص منصور تقوی که حتی گفته می شد در بیمارستان شائبه برخی مناسبات و نزدیکی میان ضاربان و مسئولین امر نیز شکل گرفته بود و نه تنها از پرسنل حمایتی نمی شود که بر عکس از پرسنل عدم‌ پیگیری خواسته می شود.

حالا جالب است که رئیس شبکه بهداشت کهگیلویه به حرف آمده است و از دردی قدیمی و بزرگ‌می نالد، دردی که هر وقت پیگیر آن می شویم و از پرسنل چرایی تکرار آن را جویا می شویم بر عدم حمایت و پیگیری دانشگاه علوم‌پزشکی و واحد حقوقی این مجموعه دست می گذارند.

کوتاهی و چشم بستن بر فجایع بی شمار ضرب و جرح و حمله به کادر درمان در نهایت به حادثه تلخ بیمارستان شهید جلیل منجر شد و بعد از آن حادثه این امیدواری می رفت که عزم جدی و عمومی برای برخورد با پدیده زشت ناامنی کادر درمان شکل گیرد  ولی آن وعده ها و آن پیگیری ظاهرا محدود به همان چند روز بود و همچنان شاهد اتفاقات تلخ و ناگوار برای نیروهای زحمت کش درمان هستیم.

مهم ترین مولفه کار احساس آرامش و امنیت است و به نظر می رسد چنین موضوعی در بخش های درمانی و بهداشتی و بیمارستانی استان در یک شرایط بحرانی قرار دارد .

نکته مهم آن است که نیروی انتظامی و دادگستری استان بارها آمادگی خود را برای ورود به این قضیه اعلام کرده اند اما در خود دانشگاه تمهیدات لازم برای این‌ مهم اندیشیده نشده است و حتی گاهی اخباری از فشار بر کادر درمان برای عدم‌ پیگیری شکایت و پیگیری شان شنیده می شود.

بهتر آن است آقای تقوی که عمر مدیریتش با عمر حیات شبکه بهداشت کهگیلویه برابری می کند از اتاق ریاست و طبابت خود دمی بیرون بیاید و چاره ای برای ناامنی در بیمارستان و سایر مراکز مربوطه و کادر درمان بیندیشد.