اَفتونیوز| محمد بهرامی بعد از ممارست و حضور چند دوره ای در انتخابات بالاخره مزد زحمات را گرفت و بزودی وارد بهارستان می شود.

اما اتفاق در حالی رخ داده است که حامیان و جمعیت حمایت کننده ی بهرامی را نمی‌توان بصورت یکپارچه و واحد قلمداد کرد.

در واقع پشت سر بهرامی طیف گسترده ای از افراد و گروه ها با گرایش های سیاسی و تعلقات قومی مختلف قرار گرفته که گاها در برخی حوزه ها دارای تعارض هستند.۸

اولین سناریو برای بهرامی این است که خود را یک نماینده منتقد دولت و وضعیت موجود نشان داده و در قلمت نمایندگانی مانند  رشیدی کوچی ظاهر شود و خود را اسیر عزل و نصب مدیران استانی و شهرستانی نکند، با توجه به شناخت پیشینی از بهرامی، بعید است چنین اتفاقی  رخ دهد اما سناریوی دوم برای بهرامی این است که خود را یک اصلاح طلب حداقلی نشان دهد و در نزدیکی خطوط قرمز و مافیا ظاهر نشود و سعی در به کار گماردن حامیان و حلقه مشاوران در مناصب اداری داشته باشد، اگرچه روشنفکر با وجود این  تعداد زیاد  مدیران شهرستانی و استانی نتوانست پیروز انتخابات باشد و این موضوع تضمینی برای پیروزی مجدد نیست.

سناریوی سوم این است که بهرامی با اصولگرایان و هدایت خواه تعامل کند و نه بر مبنای مرام و مشی حزبی بلکه تاکتیکی حرکت کند. تاکتیکی که تاج گردون در دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد اجرا کرد و به جای نزدیکی با اصلاح طلبان شهرستانی در سطح کلان با اصول گرایان وارد تعامل شد، وی از قِبل حضور در برنامه و بودجه توانست خلا عدم همراهی جدی اصلاح طلبان را جبران کند  و اقدامات توسعه ای قابل توجهی را تحقق بخشید. در حقیقت جدایی تاج گردون از سیاسیون و خواص شهرستانی با همراهی توده ای و مردمی بواسطه ساخت جاده و زیر ساخت جبران شد.

تاج گردون از گفتمان اصلاح طلبی خود فاصله گرفت  و حمایت آنها را حتی در مواقعی از دست داد اما ورق را در جای دیگر برگرداند.

اینک، آیا بهرامی  چنین امکانی را در اختیار دارد؟ یا اساسا در دولت کنونی رئیسی می‌توان اقدامات اثربخشی انجام داد؟ تسلط و تبحر  تاج گردون در بحث بودجه، برای او اکسیر شفاف بخش بود، آیا بهرامی از چنین اهرمی نیز برخوردار است؟  

سناریوی چهارم برای بهرامی می‌تواند حرکت به سمت منطقه گرایی و فاصله گرفتن از جریان سیاسی باشد، چرا که خواسته های مضاعفی از منظر قومی بر روی دوش بهرامی سنگینی می کند، چرا که افرادی فریب ۱۲ سال با او همراه بوده اند و غالبا از منظر جغرافیایی با او گام برداشته اند و امروز نیز  طبیعتا خواسته و مطالبات خاص خود را دارند.

سناریوی پایانی می‌تواند حرکت با دنده سنگین بهرامی با دولت، اصول گرایان، اصلاح طلبان و جریان قومی و منطقه ای باش۹د، اما در این میان آیا می‌شود  هدایت خواه را با  عسکری، توفیقی، سید باقر و دیگران زیر یک بیرق نگه داشت؟ آیا تناقضات گروهی سر بر نخواهد آورد؟ آیا این حرکت بهرامی به پوپولیسم منجر نخواهد شد؟ توقعات فزاینده اطرافیان را چگونه می‌شود در این شرایط پاسخ داد؟

در پایان برای پاسخگویی به این سوالات و ترجیح بهرامی بر انتخاب یک سناریوی مشخص باید منتظر ماهها و سالهای آینده بود تا با رصد تحرکات وی شرایط را ارزیابی کرد