اَفتونیوز| اداره منابع طبیعی استان سالهاست که حال روز خوشی را سپری نمی کند،  سازمانی که وظیفه صیانت و حفاظت از منابع ملی را دارد عملا در یک چرخه بروکراسی گرفتار شده است اما این همه ماجرا نیست،  برخورد و رفتار دوگانه این اداره با مردم و دولت همواره از دغدغه های نگارنده این سطور بوده است، بارها در اخبار از قول مسولان منابع طبیعی شاهدیم که افرادی که بهره برداری نادرست و غیر صحیح از منابع طبیعی داشته اند  را با عناوین و برچسب های نامتعارف و گاها توهین آمیز مانند [ سودجویان، متخلفان، مجرمان]  مورد خطاب قرار می‌دهند اما  با اداره راه که بر سر راه پروژه راهسازی گاها ۵۰۰ درخت را قلع و قمع می‌کند صرفا اقدام به اعلام خسارت می کند.

در واقع منابع طبیعی در مواجه با دولت صرفا بحث کارشناسی و اعلام قیمت را در پیش می گیرد اما موضع تند تری در مقابل مردم می گیرد  و شروع به قلع و قمع و پرونده سازی می کند!

این در حالی است که مردم از دیرباز و از درازنای تاریخ جز بهره برداران منابع طبیعی بوده اند و نسل به نسل از این طبیعت بعنوان قوت لایموت استفاده کرده اند، در حقیقت استفاده از طبیعت جز نظام ارزشی مردم منطقه بوده و نسل به نسل از این امر منتقل شده است.

در حالی که گفته می شود یک پروژه رله عشایری در یک نقطه از همین استان ۸۰۰ درخت از بین رفته اند و هیچ سر و صدا و جرم انگاری در این زمینه صورت نمی گیرد اما برای نمونه  قطع  درختی  توسط یک پیره زن روستایی در زیلایی ۸ میلیون جریمه به همراه  دارد!  این برخورد دوگانه و یک بام و دو هوا چه معنا و مفهومی می‌تواند داشته باشد؟

در ماجرای سد خرسان غلیرغم همه مسائل آن، اداره منابع طبیعی هیچ برخورد قهری و قضایی در این زمینه نداشت و صرفا همان روند اعلام خسارت بقیه روند اداری آن را سپری کرد، در حالی که انتظار می‌رفت این سازمان حداقل با مطالبه گران و مردم برای جلوگیری از احداث و اخذ مجوز سد تحرکاتی انجام می‌داد.

همین  رفتار دوگانه و گاها توهین آمیز با مردم  در بسیاری از مناطق سبب لج بازی اهالی  بومیِ منطقه شده است و در بسیاری از موارد شاهد بودیم که آتش سوزی های صورت گرفت که علت آن ناشی از عدم فرهنگ سازی مردم و لج بازی با مسولان حیطه منابع طبیعی و محیط زیست  بوده است.

در نهایت،  منابع طبیعی استان به جای جرم انگاری از مردم بومی می بایست سعی در فرهنگ سازی، آموزش و نهادینه کردن ارزش های حفاظت منابع ملی داشته باشد، بی شک روزنه های تغییر نه در برخورد های قهری بلکه در یادگیری و آموزش نهفته است.