اَفتونیوز| مریم پارسا: در ابتدا در اینستاگرام با خانه‌ی کوچک فردای روشن آشنا شدم و کنجکاو بودم سری به این مرکز بزنم.

معلولیت، کلمه‌ای که هر شنونده‌ای را به تامل وا می‌دارد و انسان مغرور را ناگزیر می کند بیش از پیش قدر نعمت سلامتی را بداند.
معلولان در پشت دیوارهای بلند تنهایی در چنگال مشکلات اسیر هستند و در حجم  بی اعتنایی روزگار سپری می کنند اما اینجا که قدم می گذاری متوجه می شوی، می‌توان  معلول بود اما توانمندی داشت، انسان هایی که اینجا احساس هویت و ارزش می کنند، خدا را زمانی که در رنج و سختی هستیم صدا می زنم اما این فرشتگان با هر نفسان یاد خدا را در درونشان متجلی می کنند.

با ورود به خانه کوچک انرژی مثبت گل‌های درون حیاط و تمیزی فضا نظرم را جلب کرد.

راحتی بچه ها در برقراری ارتباط و احترام به مهمانان از طرف دیگر سخت مرا تحت تاثیر قرار داد برایم جالب بود در این خانه چه می گذرد که بچه ها اینقدر مهربان و دوست داشتنی هستند. پای صحبت مسئول این خانه نشستم.

خانم نیکدل مسئول و رئیس هیئت مدیره سازمان مردم نهاد خانه‌ی کوچک فردای روشن برای معرفی خود اظهار داشت: راضیه نیکدل هستم، فارغ التحصیل رشته روانشناسی اهل شهر دهدشت،‌ علاقمند به فعالیت های داوطلبانه و عام المنفعه، عضو  افتخاری چندین سازمان مردم نهاد و رئیس هیئت مدیره سازمان مردم نهاد توانیابان فردای روشن.

وی درباره ایده تاسیس این خانه عنوان کرد: از آنجایی که از دوران دانشگاه در تشکل های مردمی و دانشجویی فعالیت داشتم با یک تشکل مردمی متخصص که متشکل از افرادی با تخصص های  روانشناسی، مددکاری اجتماعی و  کاردرمانی آشنا شدم. پس از مدتی کار با این تشکل مردمی وبه عضویت افتخاری این تشکل درآمدم و با مجموعه آنها فعالیت داشتم.

پس از آن و با توجه به نقش خوبی که ایفا کردم با تصمیم هئیت مدیره و براساس اساسنامه آن تشکل به عضویت هیئت مدیره آنجا درآمدم. این تشکل سال در حوزه های حمایت از حقوق معلولین فعالیت داشتند که سرانجام در سال ۱۳۹۹ اقدام به تاسیس خانه ی حمایتی معلولین با عنوان خانه کوچک کردند که الهام گرفته از یک تشکل مردمی با همین کاربری در شهر برلین آلمان با مدیریت خانم «لبنز هیلفه» می باشد.  به طور کلی ایده ی تاسیس از زمانی شکل گرفت که سازمان بهزیستی کشور از این خانم دعوت کرد برای انتقال تجربه به ایران بیاید، یکی از اعضای موسسه در آن کنفرانس حضور داشت.

نیکدل درباره هزینه نگه‌داری بچه‌ها در این خانه تصریح کرد: به طور کلی خانواده ها باید برای نگهداری فرزندان معلول خود به سمن هزینه ماهانه پرداخت کنند، اما متاسفانه به دلیل اینکه بسیاری از این خانواده ها دارای مشکلات و آسیب های اجتماعی و اقتصادی زیادی هستند از آنها هزینه ای دریافت نمیکنیم.

وی درباره اینکه آیا روزی شده که از کار با این قشر خاص خسته شده باشند خاطرنشان کرد: کار ما خیلی سخت است و نمیخواهم تعارف کنم که خسته نشدیم، اگر شما با اشیا سرو کار داشته باشید کارتان سخت است، اگر با گیاهان که موجودات زنده هستند سر و کار داشته باشید به مراتب از اشیا سخت‌تر است و همین طور اگر با حیوانات و دام سر و کار داشته باشید کارتان دشوار تر می شود، در گام بعدی اگر با انسان های سالم و کودکان کار کنید کارتان بسیار سخت خواهد شد  اما حقیقتا کار ما و همه  کسانی که با توانخواهان سرو کار دارند طاقت فرسا هست. ولی چه چیزی باعث میشه که ما ادامه بدیم برامون ارزشمنده؛ یکی دعای خیر خانواده ها و پدر و مادر بچه ها و دیگری هم نتیجه نهایی کار ما، اینکه یک توانخواه با مشکلات روحی، جسمی، بهداشتی و ... را بصورت تخصصی درمان میکنیم و نتیجه آن شیرین و لذت بخش است‌.

رئیس هیئت مدیره سمن فردای روشن درباره اینکه بچه‌ها وی را با چه عنوانی صدا می‌زنند گفت: من و بقیه همکارانم روزانه با بچه ها زندگی میکنم، روی همان سفره ای که آنها غذا میخورند غذا میخوریم، باهم فیلم میبینیم، بازی میکنیم، تفریح میرویم و کلا رسالت ما همین هست که بچه ها فکر نکنند در جایی نگهداری می شوند و صرفا یک زندگی روتین و نباتی دارند. برای همین بچه ها ضمن داشتن احترام برای ما و همکاران ولی ارتباطی صمیمی دارند و من را خاله یا خانم صدا میزنن.

وی درباره انگیزه برای ادامه کار عنوان کرد:وقتی بچه ها با آسیب های روحی، روانی، جسمی، بهداشتی و ... به ما مراجعه میکنند و تحت مراقبت های تخصصی قرا میگرند به مرور تغییرات آنها قابل مشاهده میشود و این ها برای ما لذت بخش است ما به بچه ها کمک میکنیم تا روزی بصورت نسبی مستقل بشوند ک بتوانند جداگانه زندگی کنند ، این به ما انگیزه میدهد.

نیکدل درباره خدمات ارائه شده به بچه‌ها خاطرنشان کرد:اینجا علاوه بر نگهداری شبانه روزی بچه ها دارای پرونده های اجتماعی، پزشکی  و مددکاری هستند. سلامت بچه ها بصورت مداوم رصد میشود،  سازمان بهزیستی هم به طور مداوم این پرونده ها را بررسی میکند و پیشرفت آنها را نظارت میکند. اینجا بچه ها کارهای هنر درمانی انجام میدهند، نقاشی روی بوم و سفال انجام میدهند، رزین کاری یاد میگیرند، در مسابقات فوتسال شرکت میکنند، برنامه های تفریحی و موسیقی و ... میروند.

وی درباره محل تامین هزینه‌ نگه‌داری بچه‌ها تصریح کرد:ما یک موسسه غیرانتفاعی و غیر دولتی هستیم، مجوز ما از سازمان بهزیستی گرفته شده این سازمان کمک هزینه هایی به ما دارد اما اگر حمایت و مشارکت مردم نباشد کیفیت خدمات ما پایین می آید، بطور کلی ما با کمک ها و مشارکت های مردمی و کمک هزینه های بهزیستی این خانه را اداره میکنیم.

رئیس هیئت مدیره سمن خانه‌ی کوچک فردای روشن درباره برخورد مردم شهر با وی و کاری که شروع کرده عنوان کرد: اوایل برای پیدا کردن خانه و اجاره کردن مشکل داشتیم، اما کم کم مردم همکاری کردند ، مردم ما بهترین و مهربان ترین ها هستند. از اقشار مختلف روزانه به ما سر می زنند ، همین برخورد مردم هست که به ما انگیزه میدهد. بچه ها با همسایه ها ارتباط صمیمی دارند، عصر ها جلوی در کنار همسایه ها می نشینند و چای میخورند، باورتان نمیشود اگر حمایت معنوی و مادی مردم نباشد ادامه راهمان سخت است.

وی در پاسخ به این سوال که آیا بچه‌ها به تنهایی بیرون خانه می روند یا خیر بیان کرد: همه بچه ها نه، اما برخی از بچه ها با حمایت مراقب میتوانند بیرون بروند و خرید کنند، هم اکنون ۴ تا از بچه هامون آموزش های بیرون از خانه دیده اند و میتوانند مستقل از مراقب بیرون بروند و حتی کار کنند.

نیکدل درباره تعداد بچه‌ها در هر خانه خاطرنشان کرد:خانه‌های کوچک دستورالعمل خاصی دارند و هر خانه فقط باید ۱۰ نفر باشد.

دیدن کاردستی بچه‌هایی که به لحاظ ذهنی با جامعه متفاوت هستند، سبزی و گل های کاشته شده به دست آنان و برخورد زیبای این قشر جامعه که همواره دیده نشده موجی از احساس مثبت را به همراه داشت.

با دیدن این بچه‌ها در خانه‌ی امن فردای روشن ناخودآگاه نگران سایر بچه‌های این قشر می شوید که در میان جامعه و با هزاران آسیب رها شده‌اند و میدانم بار اول که مهمان این بچه‌ها باشید بعد از خروج برای بار بعدی که مهمانشان می شوید در فکر راهی برای خوش‌حال کردن این بچه‌ها هستید.

دیدن زیبایی های خلق شده با دستان توانمند این بچه ها موجی از خوشحالی و احترام به همراه دارد.

راستی خانه‌ی کوچک تابلو ندارد چون بچه ها نباید احساس کنند در جایی نگه داری می شوند باید حس خانه بودن انعکاس یابد

گزارش و عکس : مریم پارسا