افتونیوز - طاهر اکوانیان

در شهر بی امکانات و دورافتاده ما که گاه آب آشامیدنی اش چند روزی قطع می‌شد و برق هم که مدام و تا چند روز می‌رفت، آبسردکنی در یکی از خیابان‌های اصلی شهر منشعب از میدان مرکزی (فلکه) وجود داشت که به شکل عجیبی با ماهیت آن شهر بی امکانات و تجهیزات، متفاوت و ناسازگار بود؛ آبسردکنی که می‌توان گفت تنها پناه تشنگی و سرگشتگی مردم شهر کوچکی بود که به خاطر شرایط آن سال‌ها و بی توجهی یا بی مسئولیتی مسئولان، نیازهای اولیه شهروندانش به هیچ گرفته می‌شد و هنوز ... هم می‌شود. من و همسن و سال‌ها و کوچک‌تر و بزرگ‌ترهای سه دهه ابتدایی انقلاب یا بیشتر «دهدشت» در بدترین شرایط و گرمای طاقت‌فرسای آن سال‌ها بار‌ها از آن آب نوشیدیم و اگر اغراق نباشد باید بگویم بیشتر از تمام لذت های قبل و بعد زندگی از آن سیراب شدیم. بی شک زیستن در مناطق محروم از همه چیز و به خصوص شهر دورافتاده و نادیده گرفته ما، «اوسردکن حاجی بهمن» نعمتی بود که انگار از آسمان به زمین افتاده بود و ما هر وقت دوان دوان به آن می‌رسیدیم خاطرمان جمع بود که حداقل یک دل سیر آب می‌خوریم و به ادامه بازی و ولگردی در شهر می‌پردازیم تا فردایی دیگر و تشنگی مدام که بی هوا و ناخودآگاه ما را به سمت همان آدرس مألوف می‌کشاند. در همه آن سال‌های تشنگی‌ها و علافی های بچگی، انسانی صبور و جدی که مغازه خاص لوازم خانگی اش روبه روی آبسردکن بود ما را می پایید و مثل نگهبان معبدی باستانی مواظب بود که بچه‌های بی تربیت، شلوغ و فضول آن سال‌ها صدمه‌ای به این ذخیره و منبع حیاتی شهر نزنند و گاه مجبور بود با عتاب و جدیتی بیشتر از حد ماها را که ول کن اوسردکن نبودیم از آنجا براند تا بتواند به مغازه اش برگردد و استراحت کند. حاج بهمن آرام که از اوایل جوانی در دهه چهل به هر طریقی خودش را به تهران رسانده بود در آنجا مقیم شده و با خو کردن به زندگی و کار در بازار تهران ماندگار شده بود، پناه دهنده و پشتیبان خیل زیادی از فامیل و هم استانی هایی گشته بود که کوچک‌ترین راه ارتباطی و آشنایی حتی با شهرهای نزدیک‌تری مثل شیراز و اهواز هم نداشتند و همین کار سبب رشد و تعالی جوانان دور و نزدیک آن سال‌های قبل از انقلاب دهدشت شد. او که با فرهنگ زندگی در پایتخت آشنا بود با وقوع انقلاب به جایی بازگشت که چند سالی بود به زور شهرش کرده بودند، و جز پارک جنگلی و پارک وسط شهر و میدان اصلی بعلاوه یکی دو سالن و سوله امکانات دیگری نداشت- که همین‌ها هم متاسفانه بعدا تخریب شدند-! 

در گذر روزگار و نشستن غبار پرشتاب فراموشی بر ذهن و روان آدمی که تقریباً هر خاطره‌ای اگر قدرت تکرار هم داشته باشد رو به سوی خاموشی دارد، «اوسردکن» حاجی بهمن اما در ذهن پریشان من جای گرفته و به گواه اغلب همشهریان کوچک و بزرگ‌تر ماندگارتر از خیل خاطرات تلخ و شیرینی است که زندگیمان را شکل داده و خطی از خوشی بر تمامی ناخوشی‌های همه سال‌ها انداخته است. اکنون که آن مرد شریف و صبور روی در نقاب خاک کشیده، به پاس آن بزرگواری مهربانانه، ساده و مهم و‌‌ برای دیگر کارهای مثبت و خیری که او انجام داد، و از پیشگامان بود در منطقه‌ای که کمتر ازین دست اعمال انجام می‌شود، یادش را گرامی می‌دارم، و نیز باور دارم که مردم قدرشناسی که از این کار او کامشان سیراب شده و دیگر همشهریان که اعمال خیر او را می‌شناسند برایش دعای خیر و خوشی خواهند کرد.

(عکس یک تزیینی است)