افتونیوز| حسن غفاری
«سالهایی که در دانشسرای عشایری شیراز تحصیل می‌کردم و هنوز معلم نشده بودم، در دروازه کازرون شیراز به عنوان معلم در کلاس درس می دادم. کلاس درسم در جنوب ایران مقام نخست را کسب کرد. اشرف پهلوی خواهر شاه در سفری که به شیراز داشت از کلاس درسم بازدیدکرد، آقای بهمن بیگی مدیر کل تعلیمات عشایری کشور شرایط این بازدید را فراهم کرده بود.ایشان به اشرف گفت: معلم این کلاس درس از جمله دانش آموزانیست که هنوز به مقام معلمی نرسیده است. اشرف صدایم زد: آقا پسر تا کلاس چندم درس خوانده ای و چه پایه کلاس هایی را درس می دهی. گفتم تا کلاس ششم ابتدایی خوانده ام و تا کلاس ششم را درس می دهم. برآشفته و نگران به خیال اینکه دروغ می گویم به پا خاست و خطاب به آقای بهمن بیگی از محال بودن این موضوع گفت: مگر می شود دانش آموز کلاس ششم ابتدایی، معلم پایه ششم هم باشد!؟ بهمن بیگی، این اتفاق را مایه افتخارخودش و والاحضرت دانست که دراین مملکت، فرزند بویراحمدی از زیر سایه درخت بلوط بیاید و فرزندان سعدی و حافظ را درشیراز درس دهد.آقای علم(نخست وزیر وقت) از پشت سر اشرف برای آقای بهمن بیگی شروع کرد به دست زدن و بی درنگ مورد تشویق حضار قرار گرفتم. عکس های این دیدار در مجله ی کمیته ملی پیکار با بیسوادی فارس در شهریورماه ۱۳۴۶ به مناسبت ۱۷ شهریورماه روز«پیکار جهانی با بی سوادی» به چاپ رسیده است. سپس لوح تقدیر به همراه پنج سکه و کتاب منتشرشده را برایم ارسال کردند»

این واقعه را حسن حسینی موردراز متولد ۱۳۲۶ شناسنامه ای و تولد واقعی درسال ۱۳۲۸برایم بازگو کرد. حسینی موردراز بعداز پایان دوره تحصیلی دانشسرای شیراز، شغل کارمندی را با معلمی در بابامیدان رستم آغاز کرد و سپس در ادامه خدمت، راهی کارخانه قند یاسوج و روستای نجف آباد شد تابه مقام ريیس سپاهی دانش و راهنمای تعلیماتی استان برسد. ایشان افتخار اولین شهردار کهگیلویه بزرگ را هم در کارنامه خویش دارند. درآغازین سال های انقلاب به اجبار با سابقه ی دوازده سال خدمت و مسئولیت دولتی بازنشسته شدند.

در دهه هفتاد برای تهیه عکس های مردم نگارانه از مردم و ایلات کهگیلویه وبویراحمد، سفرهای متعددی به جای جای استان داشتم. بارها با نام نیک حسینی موردراز از طرف مردم مواجه می شدم.

آقای حسینی را با سرودی محبوب؛ ای ایران ای مرزِ پرگهر، ای خاکت سرچشمه ی هنر که سال‌هاست آهنگ پیشواز تلفن همراهش می‌باشد و به دلیل تعلق خاطر و اشتیاق شدیدی که به وطن، زبان لری و اصالت های تاریخی، فرهنگی و ایلی کهگیلویه وبویراحمد دارد، می شناسم. بارها در نشریات و رسانه‌های استان واکنش مکتوب ایشان‌ را پیرامون هویت تاریخی استان خوانده‌ام. با دیدن نام حسینی موردراز در لیست مفاخر فرهنگی کشور که به یاد و احترامشان، نهالی در تهران کاشته بودند، بر آن شدم تا به دیدار ایشان بروم.

در بوستان تندرستی واقع در بلوار اردستانی منطقه ۲۲ تهران یک اصله درخت بلوط به نام جناب آقای حسن حسینی موردراز از جمله دانش آموختگان ممتاز محمد بهمن بیگی( کسی که شرایط باسواد شدن نیم میلیون کودک ایرانی در مناطق روستایی وعشایری را فراهم نمودند)، توسط انجمن ترویج علم ایران در سال ۱۳۹۹کاشته شده اند.

اکرم قدیمی (ريیس هیيت مدیره انجمن ترویج علم ایران)با آرزوی توفیق الهی و اهدای جایزه ی بهمن بیگی(جایزه معلمان مناطق محروم) از کوشش های پیاپی حسینی موردراز در امر آموزش در مناطق محروم، فعالیت داوطلبانه و موثرجهت تسهیل آموزش برای دانش آموزان مناطق محروم کشور، از ایشان قدر دانی نموده اند؛تقدیری که یادآور امر نیک گسترش دانش و اشائه ی آموختن در هر زمان و مکانی است که استمرار و تداوم ان در هر شرایطی چه طرف ایشان ویا هر انسان دیگری دور از انتظار نیست.

چندروز پیش از مراسم درخت کاری با آقای حسینی موردراز تماس گرفته می شود که شما می توانید یکی از سه درخت سرو، کاج یا بلوط را برای نشاندن، انتخاب کنید. انتخاب بلوط از طرف یک لر بویر احمدی امری کاملا طبیعی است. حسن حسینی موردراز نهال بلوط را انتخاب میکند تا یادآور سخن معلم فرزانه محمد بهمن بیگی بزرگ باشد که دانش آموخته اش را از زیر سایه سار بلوط به کلاس درس مهاجرت داده تا او را به بلندای عظمت سعدی و حافظ وصف کند.