“سید غلام بلادی” با دلنوشته ای در سوگ استان فریدون داوری نوشت: 

حیفم می آید اگر نگوییم ، ای داد و  دریغ  داوری و فغان از فقدان فریدون که اول به کما رفت و سپس سوی خدا رفت .

برف پوییز  اومَه و ریم

جونَ و لَو گرهتمِه

قلم ایل شکست و قلب ایل به سوگ نشست.

استاد داوری در دشت فرهنگ قوم لر   درختی بی بدیل و جانشین ناپذیر بود  که سنت های عالی ایل را به فرمایش حضرت سعدی ، از اَلَک معرفت بیخته و درشهد بهترین عبارات ریخته و عشق های پاک ایلیاتی را در غزل  عسل آلود کرده و با شور شعر سروده تا کام شیرین و فرهادهای دیارمان را شیرین و شکرین نماید.

به پرویزن معرفت بیخته

به شهد ظرافت برآمیخته

جان رنجورت مینوی باد مرد مهر آیین و حضرت شعر و ادب و اوریشم ایل احساس  فریدون عزیز

دوست دردمندت

 سید غلام بلادی

یکم آذر ماه ۱۴۰۳