افتونیوز| «میروم اما نمی پرسم زخود ره کجا منزل کجا مقصود چیست»

وقتی پس از چند وقت وارد فضای اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان می شوید، بنرهای بزرگی چسبانده شده که اگر جشنواره های روتین و ساختارمند کشور را اطلاع نداشته باشید، فکر می کنید تحولی عظیم و تاریخی در این سازمان اتفاق افتاده است درحالی که این برنامه ها تقویم روتین وکاری این اداره است، بی شک آن چه برای هر جامعه ای درمان محسوب  می شود،فرهنگ و مسائل آن و برنامه های فرهنگی است.

در این که اتفاقاتی افتاده و برنامه هایی شکل گرفته است ،شکی نیست اما آیا تاثیرات این برنامه ها بر رشد فرهنگی در استان مشهود است؟ آیا برنامه ریزی فرهنگی در کنار مشورت اهل فن و علم اتفاق می افتد؟آیا نوعی تکرار مکررات و بیلان سازی در حال نمایش نیست؟ آیا فرسودگی مدیریت موج نمی زند؟ آیا کارکنان از وضعیت مدیریت اداری و بودجه های فرهنگی راضی هستند؟ آیا دغدغه های هنرمندان در حوزه کار و اشتغال برآورده شده است؟ امکانات فیزیکی و بودجه ای جدیدی در سال های گذشته برای ساخت و تولید اثر برای مخاطبان و اصحاب فرهنگ و هنر در نظر گرفته شده است؟ وآیا آنچه در گزارشات آماری ارائه میگردد واقعیت دارد !؟

این سوالاتی است که ذهن اهالی فرهنگ و هنر و مخاطبان تمام طبقات اداره فرهنگ و هنر را در گیر نموده است.

رفت و آمد های زیاد مدیرکل و معاونین به تهران امید را در دل زنده می کند، اما برآیند آن را در توسعه و ارتقای فرهنگ و هنر نمی بینیم و این گواه شخصی نگری و بهره شخصی است.

حوزه هنری پر تلاش و حامی هنرمندان شده است و پنجره دستگاه مرجع فرهنگ و هنر برای برخی هنرمندان خاص  و نورچشمی باز بوده و انجمن های مختلف فعالیتشان تقویم محور شده است.

گویا شهرستان ها در بدهکاری برنامه های سال های پیش خود به سقوط رفته اند و همه آن ها در اختیار مناسبت ها سر گرم هستند.

بار عاطفی و روانی جامعه روز به روز به سمت یاس و نا امیدی می رود و برنامه ریزی فرهنگی در جهت نمایش مدیریت، تک بعدی گشته است.

گسست نسلی روز به روز در سایه آسیب های فضای مجازی بیشتر می شود و همچنان ما با فکر بیست سال گذشته در حال تکرار برنامه ها هستیم.

شاید کمیت تغییر کرده باشد اما در کیفیت و اثر گذاری هیچ تغییری احساس نشده بلکه رکود هم دیده می شود.اصحاب رسانه همچنان سردرگم انتخابات خانه مطبوعات بوده و ساختمان نیمه کاره خانه مطبوعات از دوره آقای کلانتری استاندار وقت همچنان منتظر این دولت و شاید دولت های بعدی می باشد.

این چنین نابسامانی را چگونه می توان دبیریت شورای فرهنگ و عمومی دانست که باید روبنا و زیر بنای فرهنگ را در این استان سامان دهد!؟

به هر حال مدیریت زمانی ماندگار می شود که اثر برنامه های آن سازمان در جامعه مشهود باشد و آمار برای گرفتن اعتبار سازمانی و رشد همه جانبه وظایف ،تبدیل به خودنمایی و خودستایی مدیریت فرهنگ و هنر نشده است؟

اگر چه نارضایتی در همه بخش های جامعه آشکار است اما نارضایتی در حوزه فرهنگ و هنر توسط مولفین و جامعه هدف این ساختار نشان دهنده نوعی سردرگمی شده است که این مجال را به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دولت جدید می دهد که در استانی باگرایش بومی و فرهنگ عشیره ای نگاه نو و جامع اندیش سکان مدیریت فرهنگ و هنر را بر عهده گرفته تا بتوان امیدی دوباره برای رویش و حضور همراه با شعار دولت جدید (وفاق ملی)در معنای ذاتی آن که همانا فعالیت همه افراد و فرهنگ ها و سلائق هست، برای ارتقا و اثرگذاری در امید بخشی به جامعه گام بزرگی برداشته شود.

خاموشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و لاک پشتی شدن در تغییر باعث ناامیدی و فرسودگی دستگاه، جامعه، اهالی فرهنگ و هنر و کارکنان سازمان می شود.

انتظار میرود تغییر در مدیریت با نگاهی دلسوزانه و مبتنی بر نگاه دولت جدید بوده تا اصحاب فرهنگ، هنر و رسانه بتوانند برای توسعه همه جانبه استان به خصوص توسعه فرهنگی امیدوارانه قدم بردارند.