افتونیوز| علی آرام طی یادداشتی نوشت:

در غم ما روزها بی گاه شد

روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت، گو رو، باک نیست

تو بمان ای آن که چون تو پاک نیست

روح لطیف و زیبای خداوندگار سخن و ادب، معلم فرهیخته زندگی، شاعر عشق و حماسه، استاد بی بدیل هنر *فریدون داوری* به سوی معبود شتافت.

فریدون عزیز! در گشت و گذار قلمش، نشانه هایمان را ثبت و به همگان ارزانی داشت!

به دنا رفت و غصه ها را از بام دل پارو کرد، خوشه های طلایی گندمزار های کهگیلویه و گیس و نفت گچساران را نشان کرد، زنگار دل را در چشمه ساران بویراحمد شست و چشمه بلقیس چرام را در آینه جان به نظاره همگان گذاشت.

حماسه سرای ایران!

با فرزند آریوبرزن از نسل دنای تو،

راه را بر اسکندر یونان بستیم، محمود افغان را شکستیم، فاتح کوه نور و دریای نور هندوستان گشتیم، خیبر گشا، بدر آفرین در پد خندق شیر اوژن ایستادیم و  حماسه های تاریخ ایران را آفریدیم.

خسروی آوا ها و آوازهای لری!

هم سازی آوا ها و موسیقی با نی لبک های شبانی، بازسازی  آوای همی هلی های برنج دون کردن بانوان ایل، نظم و نسق بخشیدن به آهنگ و سروده های نسل به نسل و سینه به سینه نقل شده و بازمانده از تمدن کهن گستره ایران، هم ریتم کردن غزل های لری و مرثیه و شروه ها بر اوزان شعر، توسعه ادبیات نمایشی، تالیف آلاله های سرخ، جاودانه های عشق، از هر خرمن خوشه ای، ایل خورشید و ... همه و همه اجزای فرهنگ غنی، فراموش شده تمدن کهن لر تباران بود که به ازای عمر جاوید آن پژوهشگر دردانه فقید باز آفرینی شد.

فریدون نه تنها معلم زندگی، اخلاق، احساس و مهربانی و نه تنها شاعر شیرین سخن و غزلسرای عشاق و حماس سرای تاریخ این بوم و بر بود،

که منتقدی پژوهشگر، که برای دردها و مرارت های فرهنگ و ادب کهن و کنون، التیام و مرهم می کاوید،

هنرمندی که هنرش در خدمت مردم و برای مردم، بی مزد و منت، می خواند و می سرود و می نگاشت و می آفرید، آنگونه که هنرش در بزم و رزم و خنده و گریه چون آب روانی بود بر دشتهای تشنه و طبیبی شد بر دردها و الام فرهنگ و ادب این مرز و بوم.

همه اینها بود، اما در یک جمله می توان گفت که: فریدون داوری *باز آفرین هویت و تاریخ* زاگرس نشینان هست و خواهد بود!

ای سرو همیشه سبز،

ای یکرنگتر از آب چون آینه،

ای جان به لب گرفته از درد های ایل،

در همه عصرها و نسل ها تو زنده ای و چراغ راه فرهنگ پژوهان، پژوهشگران هنر و سالکان کوی حضرت دوست خواهی بود.

بدرود و روحت شاد و مینوی باد،

آذر ماه ۱۴۰۳