علی ضامنی‌پور در یادداشتی نوشت:

چند وقتی است دخترم؛ که کلاس چهارم است به روپوش قدیمی زنم علاقمند شده و مدام آن را در خانه می پوشد. شاید این علاقه به دلیل تأثیر سريال های تلویزیون است که زنان طبقه بالا با فیس و افاده روی لباس می پوشند؛ در خانه ما فقط دخترم ایلدخت، مخاطب صدا و سیماست.

دیروز گفت که باید روپوش آبی مامان را بپوشم و بروم مدرسه.

زن پریشان از این گفته، با شدیدترین لحن ممکن، این عمل را محکوم کرد و به تمام مقدسات سوگند خورد که اجازه چنین کاری را نخواهد داد.

بنده لَختی سربه جیب مراقبت فرو بردم، اندیشه کردم و به تمام امامزاده های واجب التعظیم قسم خوردم که از این کار ایلدخت حمایت می کنم. آگاهانه در بلوک مخالف قرار گرفتم و تهدید به عمل متقابل کردم که در صورت اقدامی از طرف همسر، در چارچوب قوانین بین المللی و با حفظ موازین خانواده و پروتکل های حقوقی مقابله و از رفتار استقلال طلبانه دخترم دفاع خواهم کرد.

هر سه به مدت یک ساعت موضع گیری های خود را مطرح کردیم و جبهه خود را مشخص کردیم.

دخترم با استفاده از ترفند گریه و خواهش که باید این روپوش دستباف را بپوشم. زن هم بحث آبرو را پیش کشید که مدیر، معلمان و همکلاسی ایراد می گیرند که آیا این دختر، پدر و مادر نداره که اینجوری لباس می پوشه!؟

من هم زبان علی در کام و ذوالفقارش در نیام، خطبه شقشقیه ای را در دفاع از افکار مستقل خواندم با این مضمون که باید زیبایی شناسی ایلدخت محترم شمرده شود؛ و گفتم اگر تمام مدرسه که هیچ، تمام دنیا مخالفش باشند باید به زیبایی شناسی که باور دارد عمل کند.

در ادامه‌ این خطبه؛ در تقبیح رفتارهای تربیتی مدرسه و جامعه، اظهار کردم: آن کسی که با مد روز حرکت نمی کند قابل تقدیر است و نباید او را محکوم کرد، نباید او را به دلیل باورهای رایج و غلط روز طرد کرد و ادامه دادم که فضای حاکم امروز همچنان در حال یکدست کردن و توده وار کردن ملت حرکت می کند؛ تا دیروز رسانه های بزرگ و رادیو و تلویزیون با مدیریت دولت ها مردم را به توده یکدست تبدیل می کردند و امروز شبکه های اجتماعی با زیرکی نظام سرمایه داری در حال تحمیق مردمان اند و همچنین ادامه دادم که نظام مدرسه و آموزش پرورش کشور هیچ مسئولیتی در قبال کودکان ندارند و معلمان امروز کارمندانی اند که به وظیفه اداری شان عمل می کنند و دیگر خبر از پرورش و تربیت نیست. ختم برنامه را اعلام کردم.

صبح روز دوشنبه ساعت شش هر سه بلند شدیم؛

دوگانه را خواندیم. ایلدخت از این فرصت طلایی و معنوی استفاده کرد. سریع لباس پوشید. شنل آبی کهنه را انداخت روی لباس های مدرسه.تضادی از نو و کهنه را به هم آمیخت و برخلاف هر روز نشست سر سفره صبحانه.

من و همسر گرامی مانند دوره جنگ سرد صف آرایی کردیم. در دو سوی سفره و در سکوتی اتمی نشستیم. دیگر از اصرارهای هر روز همسر [به دخترم که غذا بخورد] نبود. ایلدخت لقمه می گرفت و به شنل آبي نگاه می کرد. به همان اندازه که من از این زیبایی شناسی دخترم لذت می بردم، زن رنج می کشید. من مانند آمریکای بعد از جنگ مغرور و یکه تاز و زن چون شوروي آرام و در حال فروپاشی، سفره را ترک کردیم. تمام آن نعره ها و خط و نشان کشیدن های دیشب به سکوتی مطلق رسید و من با ترفندهای امپراطوری ام آرام آرام خط می دادم. ایلدخت کیفش را برداشت. کفش هایش را پوشید. سریع در را باز کرد و بی آنکه به پشت سرش نگاه کند در را بست.

اسکورتش کردم. پشت سرش راه افتادیم. مست از این پیروزی و شادمان از این نبرد. تا دم در ورودی مدرسه بدرقه اش کردم. برگشتم خانه. کیفم را برداشتم. همسرم اندوهگین و شکست خورده، روی مبل نشسته بود و چای می خورد. خوردنی تلخ و از سر ناچاری و درماندگی.

آرام گفتم خداحافظ و بدون جوابی از آن سو. از خانه  بيرون رفتم.

او بر اساس [مد رایج] تصور درستی از موضعش داشت و من مطابق با حفظ شخصیت مستقل یک شهروند کم سن و سال؛ درست تر. او از کنایه و طعنه مسخره کردن بچه های مدرسه هراس داشت و من از اینکه دخترم به تشخیصی متفاوت از دیگران رسید خوشحال. او [دیگران] را ملاک گرفته بود و من [تشخیص یک انسان نابالغی که می خواهد خود دست به کشف جهان بزند را ]اصل قرار دادم. اینکه ایلدخت بعد از برگشتن چه تصمیمی گرفت و بچه ها چه واکنش هایی نشان دادند مهم نیست.

مهم این بود که تمام آن روز، بچه های کلاس و معلم همه درباره شنل کهنه صحبت کردند و بساط گفتگو موضوع اصلی کلاس همین شنل آبی کهنه بود.

علی ضامنی پور