به اعماق برگرد «شیوا»

و شیوا از جهانِ بی روشنِ مرگ نوشت. از جهان زیرین جامعه، از مغاک های مهیب اش. از حفره های زن ستیزانه اش. و نوشتن برای او فرحناک نبود، دردسری بزرگ بود که لوگوس بر دوشش نهاده بود.

افتونیوز| امراله نصرالهی*

قابله ی خودش بود در زادن و باززادن زبان و نوشتن از پیرامون تهوع آور خویش.

عاشق - معشوق همزمان خود بود. تو را به یاد اسطوره‌ی اُرفه - اریدیس می انداخت. به اعماق و به مردگانِ در قعرِ خاک، آنجا که اریدیس معشوقه ی اُرفه به جهانِ تاریکِ مردگان پیوسته است. و شیوا به جهان مردگان پیوسته بود. چون اریدیس و با اریدیس بود. قرار بود برگردد چونان اُرفه با اریدیسِ زیبا در زهدانِ بارورش و دیگر به پشت سر نگاهی نیفکند وگر نه جهان روشنان را از دست خواهد داد و باز به اعماق سیهِ زمین بازخواهد گشت.

و بازگشت به تاریکی، از همانجا که آمده بود. گویی این روشنان جهان را نمی خواست، اتفاقاً نوشتن تنها چند صباحِ بودن اش بود در عدمِ این جهان. و جهان زیرین اگر چه خدایی عبوس چون هادس داشت، اما مسحور بانگ گلوی ارفه بود و حیران حنجره اش.

و باز شیوا هادس بود و ارفه بود و اریدیس. و چقدر عبوس بودن به او می آمد و چقدر عاشق بودن و معشوق بودن. اُرفه و اُریدیس بودن. چه سه گانه ای. در نهاد هر سه عشق نقصان می آفرید. حق با هگل بود که چرا تراژدی بی خصلت هامارتیا از والایی و اخلاق فرو می افتاد. و انگار عشق همان نقص تراژیک آدمی است. نقص هادس و اُرفه و اریدیس. نقصی که بودن اش در شیوا عمل نوشتن را در او بر می کشید. و من بی گمانم به هستومندی انسان در ساحت نقص تراژیک این عشق.

و شیوا از جهانِ بی روشنِ مرگ نوشت. از جهان زیرین جامعه، از مغاک های مهیب اش. از حفره های زن ستیزانه اش. و نوشتن برای او فرحناک نبود، دردسری بزرگ بود که لوگوس بر دوشش نهاده بود. و لوگوس، کلمه بود و عشق بود که می باید برمی کشیدش از جهان زیرین. از چنگ هادس، خدایِ عبوسِ و از چنگ تاریکنای وجود نحیف خود. چون «خوف» داستانش خوفناکِ تبعیدشدگی خویش شد. و یک زن هر چقدر روحی روئینه داشته باشد باز جایی هست که بی نا و نای بیفتد و با تمام سیاست نوشتارش سقوط کند در مرز ویرانی. و شیوا ویرانه بود در برابر ساختارهای مسلط جنسیت انگار پیرامونش. و نوشتن هم نجاتش نبخشید. اُرفه ی وجودش می دانست که از جهان زیرین سفر کردن و به دنیای زندگان باز آمدن ناممکن خواهد بود و بسا به عمدا چشمانش را به پشت سر می چرخاند، به اریدیس و به مغاک عدم شاید عشق آنجا چراغی برفروخته باشد. شیوا خود می گفت می نویسم تا شنیده شوم. و در این شنیدن، زیستن با دیگری و حس عشق با دیگری و تجربه ی آزادی با دیگری نهفته بود. و گداخت جان و تن اش در شنیدن و شنیده شدن. در نوشتن و نوشته شدن، در عاشق شدن و معشوق شدن، و نیافت و قلم را به سویه های مرگ راند و رفت، تا به جهان زیرین بی بازگشت، همنشین سه گانه های اسطوره ی اُرفه، اریدیس و آن خدای عبوس، هادس. می دانم در آن تاریکی روان رو به روشناتر است.