هر چیزی که می درخشد طلا نیست. (شکسپیر،تاجر ونیزی)

گاهی حاشیه ها بر متن غلبه میکند.گاهی هوا آنقدر مه آلود میشود که به تعبیر حضرت اخوان ثالث، نگه جز پیش پا را دید، نتواند.گفته اند که حبّ الشیءِ یُعمی و یُصم، ((دوست داشتن،چشم و گوش را میبندد)).

گاهی اینطور میشود دیگر.یعنی به هر دلیلی ما به چیزی یا کسی دل میبندیم و چشم و گوشمان بواسطه این دل بستن،بسته میشوند.عیوب را نمیبینیم. و اینطور میشود که به این نکته سقوط میکنیم که هر چه آن خسرو کند شیرین کند.اما بالاخره باید نوشت.نه برای اثرگذاری که برای ثبت در تاریخ. برای اینکه در مقابل آیندگان شرمنده نباشیم.برای اینکه آیندگان همه را به یک چشم قضاوت نکنند.

حالا حکایت غلام تاجگردون است.

غلام تاجگردون یا آنگونه که شیفتگانش میگویند شاغلام یا میرشکال و  یا هر لقب بزرگی از آن نوعی که این روزها به هر آدمی ممکن است بدهند،شخصیتی است پر از تناقض و گاهی پیچیده.

او تقریبا در همه دولتها پست داشته است.او یکسال پس از استخدام، در دولت اول مرحوم هاشمی رفسنجانی در سال ۶۹ و در ۲۴ سالگی، بعنوان مدیرکل تحقیقات و سیاستهای مالی وزارت امور اقتصادی و دارائی رسید. و شاید این اولین تناقض او باشد که در حالیکه خودش را دارای اندیشه های چپ اقتصادی آن زمان میدانست،در دولتی مسئولیت کلیدی داشت که اندیشه های لیبرال دموکرات داشت و متاثر از سیاستهای بانک جهانی با محوریت تعدیل اقتصادی بود.

از سال ۷۱ تا ۷۳ و در دوران حاکمیت راست ها بر استان کهگیلویه و بویراحمد، رئیس سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان بود و سپس از ۷۳ تا ۸۰ بر مسند مدیریت برنامه و بودجه فارس تکیه زد.در دولت خاتمی معاون سازمان برنامه و بودجه کشور بود و در دولت احمدی نژاد هم مشاور رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور.

تاجگردون در رفتار  و اظهارات سیاسی اش هم متناقض بوده است و برای همفکرانش غیر قابل اعتماد.

او در سال ۹۶،خطاب به شهید سید ابراهیم رئیسی گفت که با روحانی به جهنم میرویم اما با شما(شهید رئیسی) به بهشت نخواهیم رفت.اما در پایان دولت روحانی، در تغییر موضعی آشکار در جمع حزب ندا گفت که:

«فراکسیون امید از ابتدای شکل‌گیری مانند انتخابات قبلی و حمایت از روحانی، اشتباه کرد و این اشتباه موجب شد انتظاری که از فراکسیون وجود داشت برآورده نشود.»کار به اینجا ختم نشد و او حتی در مصاحبه ای،سعی وافری نشان داد تا خودش را به شهید رئیسی نزدیک کند و حتی از سابقه ای دوستی با ایشان گفت.

دکتر تاجگردون(مدرک دکترایش مورد تائید وزارت علوم نیست) در دولت روحانی همه کاره سیستم اداری استان کهگیلویه بویراحمد بود.یک روز پشتیبان موسی خادمی اصلاح طلب بود و روز دیگر هم با حمایت از احمدی اصولگرا دل اصلاح طلبان را خون کرد.دخالتش در انتصابات هم که صدای همگان را درآورد.

او اینک هم با وجود ضعیف ترین استاندار تاریخ جمهوری اسلامی، همه کاره استان است.

کافی است کسی زبان تملق را بلد باشد و در نقش پاچه خوار پیشکار خان ظاهر شود تا ردای مدیر کلی بر تن کند.

مردم بر خلاف سالهای پیشین، امروزه تاجگردون را شناخته اند. حرکات نمایشی (از نوع آنچه اخیرا با کمک مدیران منصوبش در کوه گل راه انداخت)، تبختر ویژه، و سخن گفتن از موضع بالا را در کلام و رفتار او می بینند. این تمایل به قدرت و تکبر در رفتار، چیزی جز خلا درونی را نمیتواند فریاد بزند. تظاهرات بیرونی، ناشی از خلا درونی است. آدمها به همان میزان که در بیرون، متبختر و متکبرند، در درون فاقد عزت نفس اند.

تناقضات او یکی و دو تا نیست. تاجگردون که خود را مرتبا در جبهه انقلاب و خانواده معظم شهدا عنوان میکند، در مواقع لزوم هیچ ابائی ندارد که خودش را با افتخار فرزند مباشر خان بداند و روحیه اربابی اش را به رخ دیگران بکشاند.آش آنقدر شور میشود که نواده همان خانی که پدر تاجگردون افتخار مباشری اش را در کارنامه دارد در جوابیه ای گلایه آمیز خطاب به او میگوید که:

((اما روی سخنم با شماست که سال‌هاست با افتخار، مباشرزادگی خود را دستاویزی قرار داده‌اید تا با رجوع به گذشتهٔ ظاهراً درخشان گذشتگانتان اهمیت و بزرگی و اربابی خود را به خلق‌الله گوشزد کنید. در حالی که سال‌هاست که این داستان برای اهلش هم تمام شده‌است تا چه رسد به نا اهلانش.))

تاجگردون در انتخابات ۹۸، اعتبار نامه اش رد شد و اتهامات متعددی به ایشان نسبت دادند از جمله حمایت از مفسدان اقتصادی و دریافت حقوق نجومی.در این بین اما کمتر کسی حاضر به دفاع از او گردید و حتی روزنامه نگاری چون صبا آذرپیک که در زمره اصلاح طلبان پیشرو قرار دارد  در رشته توئیتی سریالی او را به حمایت از فساد اطرافیانش متهم کرد و اسنادی را منتشر کرد.خیلی های دیگر هم او را به فساد اطرافیانش متهم کردند.اطرافیانی مثل برادران دلاویز.خویشاوندسالاری سوی دیگر اتهاماتی بود که به تاجگرون نسبت داده شد.حضور کسانی مثل برادرش ساسان ، مهدی باشتی خواهرزاده همسرش،محمدنبی محمدی دامادش و یک دوجین افراد و اتهامات دیگر.تاجگردون اما در جواب همه این اتهامات، چیزی در چنته نداشت و حتی با اعترافی ضمنی به بخشی از این اتهامات، خودش را شیشه ای کثیف قلمداد کرد که با دستمال کثیف نمیتوان پاکش کرد.او تا زمانیکه در قدرت بود، آنقدر بی پروا بود که با مخالفت آشکار با افزایش مالیات ثروتمندان به ۳۵ درصد،تناقض دیگری را برای خودش رقم زد.حمایت از محرومان یا حضور در جبهه اشراف؟

او چند صباحی که از قدرت اخراج شده بود، ابتدا به کوهنوردی پناه برد و به نظر میرسید که خروج از قدرت چنان برایش دردناک بود که مرتبا تلاش میکرد که در حد یک اینفلوئنسر و سلبریتی شبکه های مجازی در سطح محلی ظاهر شود و مرتبا با انتشار مطالبی چیپ و زرد، ناله سر میداد و افسردگی را میشد در چهره اش به تماشا نشست.وای از حرص به قدرت که چه بر سر آدمی می آورد. چقدر برخی ها بدون کرسی قدرت، هیچ اند.

تاجگردون، هر چه باشد، نمونه ای است از فرصت طلبی سیاسی کسانی که در خلا احزاب قدرتمند و برنامه محور و در بستری که اصل کلیدی چرخش نخبگان رعایت نمیشود، فرصت رشد یافت.بندبازی سیاسی، که بیش از آنکه محصول نبوغش باشد محصول قحط الرجالی در عرصه سیاست این دیار است.او محصول عملکرد بسیار ضعیف سیستم و همینطور  رقبای ناتوانی است که در مقابلش قرار گرفتند و بزرگش کردند.او محصول فقر تاریخی و نا آگاهی ما هم هست.تاجگردون، ارباب اصحاب رسانه ای است که هیچ انتقادی را از تاجگردونها بر نمی تابند و منتقدین را به ناسزا میبندند درست مثل پیاده نظام مجازی سلطنت طلبان خارج نشین.

کاش پول حاصل از آلایندگی نفت در گچساران نبود تا عملکردش برای همگان هویداتر میشد.کاش رقیب توانمندتری داشت.

علی صاحبی 

یادداشت نظر نویسنده است انتشار آن به معنی تایید یادداشت توسط سایت افتونیوز نیست.