هر قدر صدای سمفونی پدافندها خوش‌آیند و آرامش‌آفرین است آنچه از صدا وسیما می‌شنویم نه سمفونی که یک صدای خاص است حال آن که همۀ ایران باید از موجودیت خود دفاع کند و همۀ ایران از 85میلیون باشندۀ این سرزمین هم فراتر می‌رود و 5 تا 7 میلیون  هم‌وطن بیرون را هم دربرمی‌گیرد...  

   عصر ایران؛ مهرداد خدیر-  در پی حملۀ سحرگاه جمعۀ اسراییل و هدف قرار دادن فرماندهان نیروهای مسلح و دانشمندان هسته‌ای -که به شهروندان عادی هم آسیب رساند- آنچه در بامداد امروز -شنبه 24 خرداد 1404 خورشیدی- به جای هراس‌افکنی آرامش و اطمینان بخشید، سمفونی پدافندها (سامانۀ دفاعی در مقابل پرندگان مهاجم) بود.

   البته در ابتدا هول و ترس آورد با این گمان که صداها ناشی از اصابت موشک‌ها و پهپادهای انفجاری است که اسراییل متجاوز به سوی خاک ایران ما فرستاده اما اندکی بعد آسمان ایران روشن شد و مردمان دانستند هر چند حمله و تهاجمی دیگر در کار است اما این بار از غافل‌گیری صبح جمعه -که جان عالی‌ترین مقامات نیروهای مسلح ایران را ستاند- خبری نیست.

   این دانستن و اطمینان خاطر هنگامی بود که پدافندها به کار افتادند و شاید طی دوران 8 سالۀ جنگ با عراق هم تا این حد به اهمیت پدافندها پی نبرده بودیم چرا که در آن زمان از پهپاد (پرندۀ هدایت‌پذیر از راه دور) و ریزپرنده‌هایی که احتمالاً با هوش مصنوعی برنامه‌ریزی شده‌اند وسراغ اهداف از پیش تعیین‌شده می‌روند خبری نبود و جنگنده‌هایی بود که به آسمان ایران تجاوز می‌کردند و متعاقب آن رادارها شناسایی می‌کردند و آن‌گاه نوبت ضدهوایی می‌رسید که شلیک کند و هواپیمای مهاجم را به زمین اندازد و خلبان را چنانچه زنده مانده بود اسیر کنند.

  اکنون اما قصه دیگر است و اگر هواپیمایی فرستاده می‌شود به قصد موشک‌اندازی است -و بعید نیست از آسمان کشور همسایه باشدکه البته نمک ما را هم خورده- هر چند اطلاعات بعدی حکایت از آن دارد که احتمالا پهپادها در داخل تجهیز و روانۀ اهداف تعیین شده و مشخصا اشخاص شوند و از این روست که در برخی مناطق شاهدیم تخریب گسترده در کار نیست و در ساختمان چند طبقه راست و مستقیم به یک واحد مشخص آسیب رسانده و جان فرد مورد نظر را گرفته است هر چند در مواردی که تخریب بیش از حد بوده آوار ساختمان شهروندان غیر نظامی را هم قربانی کرده است.

    در یک مورد خاص که تصاویر آن منتشر شده و بسیار اندوه‌زاست موهای دختر جوان در کنار خونی که از سر او ریخته زیر بلوک سیمانی نشان می‌دهد چه اتفاقی افتاده است و گزارش یکی از بهترین خبرنگاران اجتماعی در این باره و در روزهای تعطیل که روزنامه‌ها - به جز یکی دو شماره فوق‌العاده- منتشر نشدند همه را تحت تأثیر قرار داده است.

باری، این نوشته تا اینجا   نه سیاسی بود نه امنیتی. نه دربارۀ جنگ که می‌پرهیختیم اما شروع شده و نه دربارۀ مذاکرات که از سرنوشت دور ششم آن خبر نداریم که فردا برگزار می‌شود یا نه و بهترین تصمیم آن است که نخست بپرسیم آمریکا در جریان بوده یا نه. اگر آری چنان که ترامپ مدعی شده شاید بلاموضوع شود و اگر نه، به مثابۀ تعهدی برای تکرار نشدن در دفعات بعد اخذ شود.

  این نوشته تا اینجا تنها دربارۀ سمفونی پدافندها بود که با همۀ مهابت و هول‌افکنی آن اگر نبود صبح شنبه هراسی بس عظیم‌تر به جان شهروندان عادی می‌افتاد و نویسندۀ این سطور هم اگر سرانجام چشم بر هم گذاشت با اطمینان از صدای پیاپی شلیک پدافند بود ولو در آن میانه هر از گاه صدایی بلندتر از اصابت یک پرتابۀ مهاجم به زمین هم خبر می‌داد.

با این همه هر قدر صدای سمفونی پدافندها به رغم ظاهر اولیه و نگران کنندۀ آن خوش‌آیند وآرامش‌آفرین است اما صدا و سیما همچنان در ورطۀ رادیکالیسمی است که نسبتی با واقعیات موجود ندارد و بهتر است همان گونه که رهبری در پیام خود از همۀ جناح‌های سیاسی سخن گفته‌اند به همۀ صاحبان اندیشه و تحلیل میدان دهد نه آن که مجریان به جای خبررسانی و بیان نکات فنی و هشدارآمیز و اطمینان‌بخش به لحن حماسی و شعار دهی بسنده کنند و به جز آقایان فؤاد ایزدی و حسین شریعتمداری و هم‌فکران اینان به دیگران هم تریبون دهند.

   وقتی رهبری از همۀ جناح های سیاسی گفته‌اند یعنی از صدا و سیما هم باید سمفونی موزون شنیده شود کما این که شاهد پیام‌های متفاوت دو رییس جمهوری پیشین ( سید محمد خاتمی و حسن روحانی) و بیانیه نهضت آزادی ایران و نیز مهدی کروبی دبیر کل پیشین حزب اعتماد ملی و رییس اسبق مجلس بودیم که تازه از حصر 14 ساله خلاص شده و همه هم با محوریت ایران صادر شد و جان کلام شان بر عنوان بیانیه حزب کارگزاران سازندگی ایران نشست: جانم فدای ایران. 

   ایرانیان متنوع‌اند اما کارشناسانی که به صدا‌و‌سیما دعوت می‌شوند (اگر بتوان واقعا آنان را در این حوزه کارشناس دانست) تنها یک ضلع از گرایش‌های سیاسی را نمایندگی می‌کنند (‌اصول‌گرایی رادیکال) و نمایندۀ گرایش‌های اصلاح طلبی و اعتدال‌گرایی و اصول‌گرایی سنتی و ملی‌گرایی مستقل هم نیستند چه رسد به شهروندان غیر سیاسی و در عین حال وطن دوست که اکثریت جامعه را تشکیل می‌دهند.