افتونیوز| علی سینا رخشنده مند از مخاطبان این سایت خبری در یادداشتی نوشت:

فریادی از دل دیشموک

مرثیه‌ای برای خانواده مرحومه مخمل‌نمازی و فرزندش رضا؛

در دل دیشموک، در کوهستانی خاموش و فراموش، خانواده‌ای زندگی می‌کنند که نامشان مرثیه‌ای بر لب، و حکایتی بر دل است: خانواده مرحومه  مخمل‌نمازی و فرزندش رضا وهابی پناه

سال‌ها پیش، ستون خانه‌شان شکست؛ پدر رهایشان کرد و مادر خانواده، مرحومه مخمل‌نمازی، بیش از سی سال به‌دلیل بیماری روماتیسم زمین‌گیر بود و سرانجام در همان بستر رنج چشم از جهان فروبست. و بدین‌سان سه فرزند را در میان طوفان فقر و بی‌پناهی تنها گذاشت.

سه فرزند… سه سرنوشت غم‌بار:

دختری در بند نارسایی ذهنی،

پسری گرفتار عقب‌ماندگی شدید ذهنی،

و رضا، برادری نیمه‌عقب‌مانده که نه‌تنها از ضعف ذهنی رنج می‌برد، بلکه از بیماری‌های جسمی و مشکلات بدنی نیز در عذاب است. او با وجود این همه ناتوانی، علم سرپرستی برافراشت؛ ازدواج کرد، و امروز خود پدری است بی‌پناه، با سه کودک خردسال.

اکنون رضا و خانواده‌اش در شرایطی زندگی می‌کنند که بیشتر به زیست انسان‌های نخستین شباهت دارد تا زندگی در قرن امروز:

سرپناه آنان کومه‌ای گِلی است، بی‌هیچ وسیله سرمایشی و گرمایشی.

نه فرشی دارند و نه حتی موکتی ساده؛ تنها تکه‌ای فرش پاره و مندرس بر زمین گلین افتاده است.

کودکی در گهواره‌ای لرزان، و دو کودک دیگر پا برهنه و با لباس‌های فرسوده در کنار مادر و عمه‌ای بی‌پناه روزگار می‌گذرانند.

اسباب‌بازی‌شان نه عروسک است و نه ماشین، که خاک است و گل؛ گل که باید مایه‌ی آبادانی باشد، در دستانشان ابزار بازی است.

این تصویر، تنها یک روایت تلخ نیست؛ این فریادی زنده است؛ فریادی از قرنی که در آن آسمان فتح شده، اما هنوز رضا و کودکانش بر خاک می‌زیند؛ قرنی که در آن شهرها از نور و نوا لبریز است، اما این کومه، از فقر و فنا.

اما این فریاد، نباید تنها ناله‌ای در باد باشد.

امروز زمان اقدام است، زمان همت است، زمان غیرت است.

از این رو، با تمام جان دعوت می‌کنیم:

کمیته امداد که نامش یادآور یاری است،

سازمان بهزیستی که مأموریتش پناه‌دادن به بی‌پناه است،

نهادهای دولتی که وظیفه‌شان حمایت از مظلوم است،

خیّرینی که دستشان دراز است به سوی نیاز،

سازمان‌های مردم‌نهاد که دلشان می‌تپد برای محرومان،

و همه مردم باوجدان و خداجوی.

بیایید؛ بیایید و خود به دیشموک سفر کنید، و با چشم خویش ببینید؛ ببینید که چگونه رضا، با همه دردهای روحی و جسمی، در گوشه‌ای از این خاک، همچنان ایستاده تا ستون خانه‌ای فروریخته باشد.

هر دستی که امروز یاری کند، سقفی خواهد شد بر سر کودکی بی‌پناه.

هر نانی که امروز بخشیده شود، آینده‌ای خواهد شد برای نسلی فراموش‌شده.

و هر قدمی که برداشته شود، چراغی خواهد شد در دل تاریکی.

خانواده مخمل‌نمازی و رضا، صدای خاموش محرومان‌اند؛ صدایی که اگر شنیده نشود، نفرینی خواهد شد بر بی‌تفاوتی‌ها. بیایید این صدا را بشنویم؛ بیایید دست در دست هم، مرهمی باشیم بر زخم کهنه دیشموک.

[شماره کارت سرپرست خانواده جهت مخاطبان محترمی که قصد کمک دارند]