افتونیوز|  جشنواره شهید رجایی، مهم‌ترین رویداد ارزیابی عملکرد دستگاه‌های اجرایی در کشور است که با هدف ارتقای کیفیت خدمات‌رسانی به مردم، شناسایی دستگاه‌های برتر و تشویق مدیران به بهبود عملکرد برگزار می‌شود. این جشنواره هر ساله با بررسی شاخص‌های مدیریتی و عملکردی، اقدام به معرفی برترین‌های استان می‌کند.

ارزیابی دستگاه‌ها بر اساس شاخص‌های مدیریت عملکرد، بهره‌وری، پاسخگویی، شفافیت و اقدامات تحول‌آفرین انجام شد.

هر دستگاه موظف بود گزارش عملکرد و مستندات خود را ارائه کند.

دستگاه‌ها در گروه‌ها و محورهای مختلف رتبه‌بندی شده و دستگاه‌های برتر معرفی شدند.

مراسم جشنواره با حضور مسئولان برگزار و دستگاه‌های برتر تقدیر شدند.

اما نگاهی به جشنواره شهید رجایی در استان نشان می‌دهد که این رویداد بیش از آنکه یک ابزار واقعی برای سنجش و ارتقای عملکرد دستگاه‌ها باشد، تبدیل شده است به یک مراسم تشریفاتی برای خوش‌آمد خود مدیران.

تقریباً بخش زیادی از ادارات کل استان «برتر» معرفی شدند و این پیام را می‌دهد که جشنواره عملاً جایگاهی برای رقابت واقعی و ارزیابی دقیق ندارد.

هر مدیری برای خودش دست می‌زند، برای خودش کف می‌زند و برای خودش تبریک می‌گوید؛ یک مراسم «خودگویی» و «خودخندی» که در آن مردم نه دیده می‌شوند و نه عملکرد واقعی دستگاه‌ها. همه چیز روی کاغذ و در فضاهای رسمی خلاصه می‌شود، بدون اینکه اثری ملموس بر زندگی مردم داشته باشد.

اعلام دستگاه‌های برتر با استفاده از آمار و ارقام مبهم و فاقد شفافیت و راستی آزمایی از سوی رسانه‌ها و افکار عمومی انجام می‌شود. هیچ شاخص واقعی و قابل سنجشی ارائه نمی‌شود که نشان دهد چرا یک اداره برتر است و دیگری نیست. معیارها غالباً خوداظهاری، صوری و تشریفاتی هستند و بیشتر به یک نمایش شیک مدیریتی شبیه‌اند تا یک ارزیابی علمی و واقعی و مردمی.

حتی مراسم تقدیر نیز به جای اینکه فرصتی برای تشویق تلاش‌های واقعی و انگیزه‌بخشی به کارکنان باشد، بیشتر به یک رقص آمار و نمودارها و نمایش خودستایی مدیران تبدیل شده است. مدیران روی صحنه می‌ایستند و برای خودشان کف می‌زنند، با لبخندهای مصنوعی، و مردم فقط تماشاگر یک شوی تشریفاتی هستند.

هدف اصلی جشنواره یعنی ارتقای کیفیت خدمات و بهبود عملکرد دستگاه‌ها کاملاً تحت الشعاع این روند قرار گرفته است. شعارها و پوسترهای جشنواره به رنگ و لعاب رسمی و پرطمطراق آراسته شده‌اند، اما در عمل هیچ تغییری ملموس در وضعیت خدمات مردم مشاهده نمی‌شود.

جشنواره به جای اینکه فرصتی برای شفافیت، ارزیابی علمی و رقابت سازنده میان دستگاه‌ها باشد، بیشتر شبیه یک تریبون برای نمایش قدرت و خودستایی مدیران استانی شده است؛ همه چیز حول محور خودشان می‌چرخد، و مردم و نیازهای واقعی‌شان، در این میان غایب مطلق هستند.