سیدعلی سینا رخشنده مند در یادداشتی نوشت:

این دیگر یک "حادثه" نیست؛ این یک "اشتباه جمعی" است که با خون نوشته می‌شود. هر گلوله‌ای که در شادی یک عروسی یا در سکوت یک عزا به آسمان شلیک می‌شود، در نهایت به زمین برمی‌گردد و در سینه‌ای فرود می‌آید. این را آمارهای تلخ سالیان ثابت کرده‌اند.

این صدای ما نیست، صدای عزیزان ازدست‌رفته‌مان است که از ما دو چیز می‌پرسد:

از دل و احساس می‌پرسند: "آیا شادی شما به بهای جان من می‌ارزید؟ آیا عزای شما نیاز به قربانی تازه دارد؟" این سؤالی است که هر پدر و مادر داغداری در سکوت شب‌هایش با آن کلنجار می‌رود.

از عقل و خرد می‌پرسند: "چرا یک عمل کاملاً قابل پیشگیری، بارها و بارها تکرار می‌شود؟" علم و منطق به وضوح می‌گویند: شلیک سلاح در میان جمعیت، یک "قمار با جان انسان‌ها" است، نه یک نمایش اصالت.

راه نجات: یک نقشه‌ی همگانی

راه حل این معضل، در همبستگی و اقدام عملی همه‌ی اقشار جامعه نهفته است. این یک نقشه‌ی راه است:

۱. مسئولیت تاریخی بزرگان و معتمدان:

· صدور بیانیه‌ی اجماع: تمامی ریش‌سفیدان و بزرگان محلی، دانشگاهیان، حوزه‌های علمیه، جوانان می‌توانند در یک نشست هماهنگ، طی یک بیانیه‌ی رسمی و واحد، تیراندازی در هرگونه مراسمی را "مغایر با شرع، عرف و شرافت" اعلام کنند.

· نصب تابوی اجتماعی: باید این امر به یک "تابوی اجتماعی" قدرتمند تبدیل شود. به گونه‌ای که هر کس آن را نقض کند، نه تنها با قانون، بلکه با مقابله‌ی جدی جامعه و بزرگان روبرو شود.

۲. نقش فعال نهادهای مدنی و قانونی:

· پایش و پیشگیری: نیروی انتظامی می‌تواند با اطلاع‌رسانی پیش از مراسم بزرگ و استقرار ایستگاه‌های بازرسی موقت در مسیرهای منتهی به محل مراسم، از بروز حادثه پیشگیری کند.

· قانون شفاف و عادلانه: قوه‌ی قضائیه می‌تواند با تعیین مجازات‌های بازدارنده‌ی مشخص و غیرقابل چانه‌زنی برای متخلفان، پیام روشنی مبنی بر عزم جدی نظام برای پایان دادن به این ناهنجاری ارسال کند.

۳. ابتکار عمل مردم و جوانان:

· فرهنگ‌سازی از پایه: در هر مراسمی، جوانان می‌توانند مسئولیت "کمیته‌ی امنیت" را بر عهده بگیرند و با صحبت دوستانه و محترمانه، مهمانان را به رعایت این قانون ترغیب کنند.

· جایگزین‌های زنده و پرشور: برای ابراز شادی، چه چیزی از کف زدن دسته‌جمعی، پایکوبی‌های محلی، پخش موسیقیِ پرشور و نورافشانی بهتر است؟ و برای عزاداری، چه چیزی از مراسم ذکر دسته‌جمعی، خوانش شعر و پخش نذوری معنوی برتر است؟ این جایگزین‌ها نه تنها امن هستند، که اصالت و حرارت مراسم ما را نیز بیشتر حفظ می‌کنند.

سخن پایانی:

جان انسان‌ها،واپسین خط قرمز شرافت و انسانیت است. بیایید این سنت مرگبار را تنها به یک خاطره تلخ در کتاب تاریخ تبدیل کنیم. بیایید کاری کنیم که صدای تیر، جای خود را به صدای خنده کودکان و زمزمه دعای بزرگان بدهد. این تغییر، نه تنها ممکن، که ضروری است. این یک درخواست نیست، یک ضرورت است.

#نه_به_تیراندازی_در_مراسم