به گزارش افتونیوز فردای نفت طی یادداشتی نوشت: پتروپارس دوباره با انتشار خبر تکمیل چاه SPD۱‑۹ در پروژه اینفیل پارس جنوبی، توانایی خود را در حوزه نفت و گاز به رخ کشیده است؛ حوزه‌ای که سال‌ها تجربه، ساختار، تجهیزات و تخصص آن را دارد. این شرکت در پروژه‌های دریایی و میادین مشترک بارها نشان داده هرجا اولویت بدهد و ابزار لازم را داشته باشد، می‌تواند رکورد بزند.

اما مشکل دقیقاً از همین‌جا آغاز می‌شود، در پتروشیمی دهدشت، نه رکوردی دیده شد، نه پیشرفتی شایسته نام پیمانکار مادر.

پس از گذشت سال‌ها، پیشرفت پروژه تنها به ۴۷ درصد رسیده است؛ عددی که نه با منابع تخصیص‌یافته تناسب دارد و نه با انتظارات مردم و مسئولان منطقه.

واقعیت روشن‌تر از آن است که پنهان شود:  

پتروشیمی دهدشت اولین تجربه پتروپارس در صنعت پتروشیمی بود.

شرکتی کاملاً نفتی، با DNA اکتشاف، حفاری، فراساحل و توسعه میادین، ناگهان به اجرای یک پروژه پتروشیمیایی سپرده شد؛ پروژه‌ای که منطق، فرآیند، زنجیره تأمین و مدیریت EPC آن هیچ نسبتی با پروژه‌های نفت و گاز ندارد.

به بیان بی‌پرده‌تر:  

دهدشت تبدیل شد به میدان آزمایشی اولین تجربه پتروپارس در پتروشیمی؛ و این ظلمی بود که به پروژه شد.

پتروپارس در نفت موفق است، اما این موفقیت در صنعتی تکرار نمی‌شود که برای آن ساخته نشده است. عدم شناخت کافی از سازوکار پتروشیمی، کمبود متخصصان فرآیندی، فرایندهای کند خرید خارجی، ضعف در اولویت‌دهی و نبود تجربه عملیاتی در ساخت واحدهای پتروشیمی باعث شدند پروژه دهدشت سال‌ها در سکون و کندی فرو برود.

انتخاب نادرست پیمانکار، از روز اول مسیر دهدشت را منحرف کرد.

اگر پتروپارس در پارس جنوبی می‌درخشد، به دلیل سابقه، تخصص و ده‌ها پروژه مشابه است؛ اما در دهدشت، با پروژه‌ای روبه‌رو شد که نه ساختار آن را داشت، نه تیم آن را، و نه اولویتی که برای پروژه‌های نفتی قائل است.

نتیجه این تصمیم اشتباه:  

سال‌ها تأخیر، افزایش هزینه‌ها، بی‌اعتمادی عمومی و از بین رفتن فرصت‌های توسعه منطقه‌ای.

امروز می‌توان با صراحت گفت:  

دهدشت باید پروژه‌ای می‌بود که به پیمانکار متخصص در پتروشیمی سپرده می‌شد، نه اینکه میدان تجربه‌اندوزی شرکتی باشد که در نفت و گاز موفق است اما در پتروشیمی نابلد.

تا زمانی که این واقعیت پذیرفته نشود، مشکل اصلی پروژه هم حل نخواهد شد.