افتونیوز|

به نام اصلاح، به کام حلقه‌ها
به کام سهم‌خواهانِ بی‌دریغِ صحنه‌ها
جوان اگر فریاد زد، گفتند: تحمل کن
قدرت اگر لغزید، گفتند: «مصلحتِ زمانه‌ها»

آنچه در این بیانات، بیش از هر چیز به چشم می‌آید، تکرار همان ادبیات محافظه‌کارانه، خنثی، و خالی از مسئولیت‌پذیری است؛ ادبیاتی که سال‌هاست جوانان را به صبر دعوت می‌کند، اما هرگز سهمی از تصمیم، مدیریت و قدرت به آن‌ها نمی‌دهد. گفتاری آراسته به واژه‌های زیبا، اما تهی از شجاعتِ ایستادن پای حقیقت.

سخن از «تشکر از معاون اجرایی» آغاز می‌شود، به «نام نبردن از مقصران» می‌رسد و به «خواستن جلسه با نمایندگان» ختم می‌شود. این مسیر، مسیر اصلاح نیست؛ این دور زدن واقعیت است، نه مواجهه با آن.

شما می‌فرمایید:
«در برخی ادارات ناکارآمدی، تبارگرایی، عدم پاسخگویی و دخالت نمایندگان وجود دارد، اما نام نمی‌بریم.»
سؤال ساده ما جوانان این است:
اگر نام نمی‌برید، اگر مطالبه را شفاف نمی‌کنید، اگر هزینه نمی‌دهید، پس دقیقاً نقش شما در اصلاح چیست؟
اصلاح بدون شفافیت، اصلاح بدون شجاعت، و اصلاح بدون پرداخت هزینه، چیزی جز تعلیق فساد در پوشش مصلحت نیست.

می‌گویید:
«ما نه مسئولیتی می‌خواهیم و نه مقامی.»
اما واقعیت تلخ این است که تمام حلقه‌های تصمیم‌گیری، جلسات مهم، ستادها و حتی دیدار با رئیس‌جمهور، به‌صورت کاملاً گزینشی در اختیار همان حلقه‌های بسته و پدرسالارانه است.
پس این «مقام نخواستن» فقط برای چه کسانی معنا دارد؟
برای جوانانی که فقط وقت پوستر زدن، رأی جمع کردن، و هزینه دادن به یادشان می‌افتید؟

شما از استاندار، نمایندگان و مدیران تقدیر می‌کنید، اما حتی یک‌بار هم از جوانان حذف‌شده، نیروهای دلسردشده، و سرمایه‌های انسانی سوخته‌شده نام نمی‌برید.
و درست همین‌جاست که باید صریح گفت:
شما و تفکر پدرسالارانه‌تان، نه قربانی این وضعیت، بلکه یکی از عوامل اصلی بازتولید آن هستید.

پدرسالاری یعنی تصمیم‌ها در حلقه‌های بسته گرفته شود،
جوان فقط سیاهی‌لشکر سیاسی باشد،
اعتراض، برچسب تندروی بخورد،
و مطالبه، مساوی با بی‌ادبی تشکیلاتی تلقی شود.

شما از راستی‌آزمایی گزارش‌ها سخن می‌گویید؛
اما آیا راستی‌آزمایی حذف جوانان از ساختار اصلاحات استان را هم در دستور کار دارید؟
آیا راستی‌آزمایی باندبازی، رفاقتی‌گری و تبارگرایی درون جبهه اصلاحات را هم انجام می‌دهید؟
اگر قرار است شفاف‌سازی شود، از خودتان آغاز کنید.

و اما درباره جلسه با رئیس‌جمهور؛
وقتی دیدار با بالاترین مقام اجرایی کشور را گزینشی، حلقه‌ای و محفلی می‌کنید،
وقتی بدنه واقعی اصلاحات و جوانان را پشت در نگه می‌دارید،
دیگر نمی‌توانید خود را فقط منتقد بیرون گود معرفی کنید.
اینجا باید صریح گفت:
کسی که در بزنگاه‌ها سکوت می‌کند، گزینش می‌کند و حذف می‌کند، دیگر صرفاً منتقد نیست؛ شریک وضع موجود است.

ما، جوانان اصلاح‌طلب، نه تشنه پست و مقامیم و نه دنبال سهم‌خواهی شخصی؛
اما تحقیر را هم نمی‌پذیریم،
حذف را هم عادی نمی‌دانیم،
و دروغِ جوان‌گرایی را هم باور نمی‌کنیم.

و یک هشدار صریح از دل تاریخ:
شما اولین کسانی نیستید که با حلقه‌بستن بر قدرت، جوانان را حذف کردید.
پیش از شما نیز بودند کسانی که حذف کردند، گزینش کردند، حلقه‌ها را تنگ‌تر کردند و قدرت را به جای امانت، ملک شخصی پنداشتند؛
اما امروز نه نام نیکی از آن‌ها مانده،
نه خاطره‌ای شریف،
و نه اثری ماندگار.

تاریخ با قدرت مهربان نیست؛
تاریخ فقط با اثر مهربان است.
نام‌ها جاودانه نمی‌شوند چون بر صندلی تکیه زدند،
جاودانه می‌شوند چون برای آیندگان سرمایه ساختند.
کسی که راه را باز می‌کند، می‌ماند؛
کسی که حلقه را تنگ می‌کند، فراموش می‌شود.
کسی که جوان می‌سازد، تاریخ می‌سازد؛
و کسی که بر قدرت چنبره می‌زند، فقط زمان می‌خرد، نه اعتبار.

اگر می‌خواهید رستگار شوید، درهای بسته را باز کنید؛
اگر می‌خواهید بمانید، از سایه جوانان نترسید؛
اگر می‌خواهید نام‌تان بماند، قدرت را تقسیم کنید؛
و اگر می‌خواهید اصلاحات زنده بماند، از پدرسالاری عبور کنید.

این صدا خاموش نمی‌شود،
این مطالبه عقب‌نشینی نمی‌کند،
و این نسل، دیگر به کمتر از نقش واقعی در تصمیم‌سازی رضایت نخواهد داد.

و به گواه تاریخ و کلام حافظ:

«صلاحِ کارِ کجا و منِ خراب کجا
ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا»