شبکه دنا در سال‌هایی نه‌چندان دور، یکی از شبکه‌های استانی تأثیرگذار و قابل اتکای صداوسیمای مرکز استان بود؛ رسانه‌ای که توانسته بود با بهره‌گیری از مجریان حرفه‌ای، چهره‌های شناخته‌شده و برنامه‌هایی متناسب با فرهنگ و مطالبات مردم، جایگاه قابل قبولی در میان مخاطبان به‌دست آورد. بسیاری از برنامه‌های این شبکه، نه‌تنها بیننده داشت، بلکه به بخشی از زندگی روزمره مردم تبدیل شده بود و مخاطب با آن احساس نزدیکی می‌کرد.

نقش مجریان در این موفقیت انکارناپذیر بود. مجریانی که سال‌ها تجربه داشتند، زبان مردم را می‌فهمیدند، دغدغه‌های جامعه محلی را می‌شناختند و می‌توانستند ارتباط زنده و صمیمی با بیننده برقرار کنند. این چهره‌ها، سرمایه‌های انسانی شبکه دنا بودند؛ سرمایه‌هایی که به‌مرور زمان و بدون اقناع افکار عمومی، از آنتن حذف شدند یا کنار گذاشته شدند.

امروز اما شرایط تغییر کرده است. شبکه دنا با موجی از تغییرات در ترکیب مجریان و عوامل برنامه‌ها روبه‌رو شده که نتیجه آن، کاهش محسوس جذابیت برنامه‌هاست. افرادی جایگزین شده‌اند که نه از محبوبیت لازم برخوردارند، نه تجربه کافی رسانه‌ای دارند و نه توانسته‌اند اعتماد مخاطب را جلب کنند. این تغییرات، بیش از آنکه نوگرایی و جوان‌گرایی هدفمند باشد، به نوعی آزمون و خطا بر روی سلیقه مردم شباهت دارد.

هرچند با انتصاب مدیرکل بومی برای نخستین‌بار در صداوسیمای استان، تغییرات محسوسی در جهت توجه به مخاطب و پیگیری دغدغه‌ها و مشکلات استانی رقم خورد و در موضوعاتی همچون سدها و پارک ملی دنا برنامه‌های خوبی تهیه و پخش شد، اما این اقدامات هنوز در ابتدای راه قرار دارد و انتظار می‌رود مدیریت بومی، پیشنهادهای دلسوزانه و مشفقانه کارشناسان، فعالان رسانه‌ای و افکار عمومی را نیز بیش از پیش مدنظر قرار دهد.

پیامد طبیعی چنین رویکردهایی، ریزش تدریجی مخاطبان است؛ ریزشی که شاید در آمارهای رسمی به‌روشنی دیده نشود، اما در واقعیت جامعه کاملاً قابل لمس است. مخاطبی که زمانی منتظر پخش برنامه‌های شبکه دنا بود، امروز یا سراغ شبکه‌های دیگر رفته یا ترجیح می‌دهد محتوای مورد علاقه‌اش را از فضای مجازی و رسانه‌های جایگزین دنبال کند.

مشکل اصلی، صرفاً تغییر چهره‌ها نیست؛ مسئله، نادیده گرفتن «سرمایه اجتماعی رسانه» است. رسانه استانی زمانی موفق است که مردم خود را در آن ببینند، به چهره‌هایش اعتماد کنند و احساس کنند صدایشان از طریق این رسانه شنیده می‌شود. وقتی این پیوند قطع شود، بازسازی آن بسیار دشوار و زمان‌بر خواهد بود.

شبکه دنا اگر قصد بازگشت به دوران اثرگذاری خود را دارد، باید در سیاست‌های رسانه‌ای‌اش بازنگری جدی کند؛ از حذف بی‌توضیح نیروهای توانمند پرهیز کند، به تخصص و تجربه بها بدهد و تغییرات را با نگاه حرفه‌ای و مبتنی بر نظر مخاطب انجام دهد. جوان‌گرایی زمانی ارزشمند است که در کنار آموزش، تجربه و شناخت مخاطب باشد، نه جایگزینی شتاب‌زده و بدون پشتوانه.

در نهایت باید گفت رسانه‌ای که مخاطبش را از دست بدهد، حتی با بهترین تجهیزات و بیشترین بودجه نیز موفق نخواهد بود. شبکه دنا امروز بیش از هر چیز نیازمند بازسازی اعتماد، بازگشت به اصول حرفه‌ای رسانه و احترام به سلیقه مردم است؛ چرا که مخاطب، مهم‌ترین دارایی هر رسانه است و بدون او، آنتن فقط تصویری بی‌روح خواهد بود.