آدمی برای زندگی خود به چهار پیونداساسی نیاز دارد و هر انسانی به داشتن این پیوندها ناگزیراست. نخست پیوند با خویشتن است که بایسته است حق خویش را به نیکی به جای آورد.این حق هم به تن و هم به روان پیوستگی دارد. انسان نیاز به خوراک،پوشاک، شستن و پاک شدن، پناهگاه  دربرابرگرما و سرما، خواب لازم، زناشویی ،بهداشت و درمان دارد که بایداین نیازهای زیستی  و بدنی به درستی وبسنده تامین  وبرآورده شوند. همه انسانها باید نیازهای تنی و زیستی خودرا در اندازه بایسته برآورده کنند تا درتندرستی و وخوشی زندگی نمایند.هیچ کس نباید نیازهای جسمانی و زیستی  خود را نادیده بگیرد.بخشی ازنیازهای فردی، هم روحی و روانی است که هرانسانی باید به آنها نظرکند و چنانکه بایسته و شایسته است برآورده شان سازد نیازهای روانی مانند دانش، آرامش روانی، دوست داشتن و دوست داشته شدن،سرگرمیهای آرامش بخش،،تفریحات سالم امورمعنوی، انجام کارهای شادی بخش، موسیقی، شعر، هنر، شادمانی و………بایددانست  همان گونه که تن آدمی نیاز به خوراک و دیگر چیزها دارد، روان انسانها نیز نیازهای  ویژه خودرادارد و می جوید.پس انسان باید در رابطه اش با خویش، حق تن و روانش رابه نیکی ودرستی برآوَرَد و پاک و درامانشان دارد. دوم پیوند دوم انسان با طبیعت است.

طبیعت درخدمت انسان است و تامین کننده نیازهای زیستیِ بشر .زمین ،آب، درختان، گیاهان، هوا،منابع روی زمینی و زیرزمینی،جاندارانِ خشکی و آبی و…جزو طبیعت ویادرطبیعت اند. همان گونه که طبیعت به زندگی انسان یاری می رساند و انسان  از راه طبیعت نیازهایش را تامین می کند و در خدمت انسان است، انسان نیز باید در خدمت طبیعت و یاریگر آن باشد.کمک به طبیعت کمک به محیط زیست وزندگی بهتر خود انسان است. رابطه و پیوندانسان باطبیعت بایدبر مبنای آبادانی و باروری ورونق و خرمی هر چه بیشتر طبیعت باشد.طبیعت منبع تامین نیازهای زندگی و زیستگاه انسان است؛ این است که نگهداری و آباد کردن و پاک و سالم نگه داشتن آن کاری است شایسته که بازده آن به خود انسان بازمیگردد. لاجرم رابطه انسان با طبیعت باید برپایه پیوندی سالم و به دور از  ویرانگری و آلوده سازی و تباهی آن باشد.

سوم پیوندانسان باخداوامور معنوی: تاریخ بشر همواره  همراه با پرستش خداوند و پیوند با معنویات بوده است و تلاشهای بخشی از گروهها تاکنون نتوانسته این جنبه  از نیاز انسانها را از آنها دور وجدا نماید ولی ناگفته  نماند که این نیاز روحی انسان همواره دستخوش دگرگونی وخرافات گردیده  و گاها ازراه اصلی خود به دَر رفته است  و گاهی به  دشمنی ها و خشونتها انجامیده است و رشته ها و پیوند انسانی را با عنوان جنگ و جدالهای مذهبی پاره کرده است. لیکن پیوند معنوی و بدون سود جویی وعاشقانه وعارفانه با آفریننده و از او مدد و الهام گرفتن نیازی روانی وروحی است وبسیار ستوده است و شایسته است که این نیاز و پیوند پاک و صادقانه،برخاسته از ندای درونی وبدون استفاده ابزاری و سود جوییِ مادی از خدا و دین انجام پذیرد.

پیوندعارفانه ودرونی وغیرمادی با خدا و دین باید سبب آرامش روانی ونیکخویی ونیکی به  دیگران و آفریده های خداوند و دوری جستن از بیداد و مردم آزاری گردد واگرچنین نباشد، نشان نقض معنوی و خداجویی است و بیانگرگمراهی و دوری جستن ازراه معنوی است. لاجرم پیوند انسان با خدا و امور معنوی باید پاک،زلال، خالصانه ،بی ریا، از روی دانایی و آگاهی و همراه با رفتار و اخلاق نیک و ستوده ودوراز سود جویی  و آزار و بهره مندیهای دنیوی و کاسبکارانه از خدا و آیین او باشد.نیازمعنوی همان نیازبه رابطه  درونی و عارفانه و دوستانه با آفریننده جهان است و حاصلش باید روی آوردن به خیرونیکی ودوری گزیدن ازشَرّوبدی باشد. این پیوند باید پاک از آزمندیها و خواسته های دنیوی و زلال بی ریا و شفاف باشد.استفاده ابزاری و سود جویانه از این پیوند معنوی، آن را آلوده و سست و تهی از معنا می سازد و کارایی آن را درآرامش آفرینی و هدف بخشی به زندگی از میان می برد. چهارم پیوند با جامعه:انسان درجامعه زندگی می کند ونه درخلا؛ و ازهمین روی ناگزیراست با دیگر انسانها رابطه داشته باشد؛ این رابطه از خانواده یعنی پدر و مادر و همسر و فرزندان آغاز و سپس به محله و کوی و خویشان وهمسایگان و دوستان و دیگر افراد جامعه پیوند می خورد و گسترش می یابد. رابطه بین انسان و دیگران پدیده ای واقعی وحتمی است و از آن گریزی نیست اما نکته مهم و درخورتوجه نوع رابطه و پیوند

میان انسانهاست و گرنه این ارتباط میان انسانها امری روی دادنی است.

ازنگاه جامعه شناسی پیوندهای اجتماعی دو گونه اند که عبارتند ازپیوند”گسسته” و پیوند”پیوسته”.پیوندگسسته سبب دوری و بریدگی  روابط نیک انسانی است

وپیوند”پیوسته”زمینه سازنزدیکی و پیوستگی انسانهاست.همان گونه که درجامعه می بینیم برخی رابطه ها ازنوع گسسته اند و سبب جدایی و دوری انسانها از یکدیگرند. و برخی رابطه ها پیوسته اند وسبب پیوند ونزدیکی انسانها می شوند و آنها را به همکاری و همدلی وامی دارند.رابطه های گسسته مانند جنگ،دشمنی،کینه ورزی،سودجویی و آزمندی،رقابتهای ناسالم،رفتارهای حسادت آمیز،جدالهای عقیدتی و…. و رابطه پیوسته مانند همکاری، دوستی، پیوندخویشاوندی،شرکت درمراسم غم و شادی یکدیگر،صلح و آشتی و…….. ازانجاکه پیوند و رابطه انسانی پدیده ای واقعی و برپایه نیازهای انسانی است باید به آن بهاداد و آن را استوار داشت و پیوسته در اصلاح  و سامانش کوشید. پیوندها از خانواده گرفته تا دیگر پیوندها باید بر پایه دانایی و خردورزی و حس همکاری و دوستی و مهرورزی و نیکی به هم ،رعایت حقوق متقابل و دوری جستن از زیان و آزار و تجاوز به حریم همدیگر باشد. پدیده های اجتماعی مانند تجاوز به حقوق دیگران، خشونت، زورگویی، بهره بردن ازنفوذ و پشتوانه های  سیاسی و اجتمایی برای محروم کردن دیگران از حقوق خود و انجام هرگونه رفتاری که به آزار و ناخرسندی دیگران بینجامد و از روی نادرستی و ستمکاری و ناستوده از سوی خرد انسانی باشد پیوندهای درست و سالم را خدشه دارمی کند و زمینه  پیوندهای ناسالم انسانی و روابط گسسته و آسیبهای جامعه

رابه وجود می آوردوبه زندگی سالم اجتماعی آسیب می رساند.این است که انسانها برای زندگی بهترباید به فکر رابطه سالم و پسندیده اجتماعی بر پایه خرد و مهر و دوستی و همکاری و همدلی باشند تا از این پیوندهای نیک، زندگی نیک و شادمانه به بارآید. پیوند و رابطه ای که برپایه درستی و راستی و رعایت حقوق دو جانبه و اخلاق ستوده انسانی باشد، زمینه ساز اعتماد و همدلی و خرسندی و نیک خویی و رفتار دوستانه و ترویج مهربانی و روحیه شادمانی است. “درخت دوستی بنشان که کام دل به بارآرد. نهال دشمنی  برکن  که    رنج  بی شمار آرد”

این چهارنوع رابطه و پیوندی که انسان با خودش، خدایش، طبیعت و جامعه دارد به منزله آینه ای است که هرکس می تواند خود را درآن ببیند و به نیکی بشناسد.

پس  پیوندها ورابطه هایمان را خوب ببینیم و در آینه آنها خود را نیک بنگریم و همواره بکوشیم که این رابطه ها را سالم نگه داریم و در صورت نیاز اصلاح کنیم.