اخیرا سران اصلاح‌طلب هر کدام به نوعی نگرانی خود را از شرایط موجود و روند پیشرفت امور در کشور را ابراز داشته‌اند. شاید اگر تا چند وقت پیش اتحاد اصلاحطلبان و تعیین مصادیق برای انتخابات مهم‌ترین چالش اصلاح‌طلبان ارزیابی می‌شد، ولی اخیرا دغدغه‌ها و نگرانی آنها دوچندان نیز شده است، چرا که احساس می‌شود جامعه طوری جهت داده می‌شود که گویا اصلاح‌طلبان عملا قادر نیستند کاری را به پیش ببرند و در مقابل حل معضلات و مشکلات کشور ناتوان هستند. احتمالا تزریق این روحیه نارضایتی در جامعه خصوصاً با تمرکز معنی‌دار بر دولت فعلی کاملا غیرعادی بوده و با رویکرد القای ناامیدی و یاس عمومی نسبت به اصلاح‌طلبان پیگیری می‌شود.

ظاهرا این برنامه‌های سازماندهی شده در دو شاخه عمده و البته موازی وهمزمان پیگیری می‌شود.

اولا سعی می‌شود که با انسداد راهکارهای کلان اقتصادی از جمله فرسایشی ساختن یا پرهزینه کردن خصوصی‌سازی واقعی و سنگ‌اندازی در مقابل جذب سرمایه‌گذاری خارجی، عملا ابزار حیاتی لازم برای جراحی تاثیرگذار اقتصادی را مختل کنند.

ثانیا از طرفی در فاز دیگر با آوار کردن حجم انتقادها و جهت دادن معضلات اقتصادی مردم به سمت دولت و مقصر جلوه دادن آنها، نوعی از استیصال و بی‌عملی را به دولت تحت حمایت اصلاح‌طلبان نسبت دهند. البته در این بین افزودن چاشنی‌های سیاسی و راه انداختن جنگ‌های روانی نیز این پروسه را تشدید کرده و سعی می‌شود با برهم زدن تمرکز و یکپارچگی تحول‌خواهان اصلاح‌طلب، آن‌ها را تحقیر و تضعیف کنند. این پروژه‌ها که عموما در اتاق فکر منسجمی در حال پیگیری است، به‌واسطه سوابق تاریخی، روحیه واکنشی مقطعی بخشی از ملت ایران را به خوبی رصد کرده و سعی می‌کنند در قالب یک اپوزیسیون به‌ظاهر ایده‌آل‌گرا و آرمانی درون سیستمی، نیروهای اجتماعی را جهت وارد کردن فشار به یک طیف سیاسی خاص را مدیریت کنند.

البته این فرمول مختص ایران نیست و نیروهای پوپولیست در اغلب کشورهای دنیا سعی می‌کنند از فرصت‌های به‌وجود آمده حداکثر استفاده را بکنند. کما اینکه کشوری مثل آمریکا نیز ناخواسته در این ورطه محتوم اسیر شده و دل در گرو جاه‌طلبی محافظه‌کاران سپرده است. ولی مورد ایران یک تفاوت ماهوی با سایر رخدادهای این‌چنینی در سطح دنیا دارد. در ایران این قبیل موج‌های به ظاهر اعتراض‌گونه کاملا سازماندهی شده بوده و در چارچوب رقابت‌های ایدئولوژیکی انجام می‌پذیرد.البته این پروژه‌ها لزوما جدید و ناشناخته نیستند، ولی مسلما هر بار از شگردهای ارتقای یافته‌تری بهره گرفته می‌شود که اتفاقا شاید چندان با عرف رقابت‌های سیاسی استاندارد جهانی نیز همخوان نباشد.اما لزوما با علم به چنین شیوه‌هایی و شناختن مصدر فکری آن‌ها، نمی‌توان از آن‌ها اجتناب کرد. کما اینکه در مورد دوره اوباما و شیوه‌های حکومت‌داری او چنان سیاه‌نمایی از جانب رقبایش صورت می‌گرفت که گویا آمریکا در فلاکت مطلق به‌سر می‌برد. در صورتی‌که لااقل در آمریکا اوضاع اوباما در اغلب حوزه‌ها نسبت به قبل از خودش بهبود یافته و اصلاح شده بود، و عملا مشکلات وارونه جلوه داده می‌شد.این سناریو که بومی‌سازی نیز شده است، هم اکنون در جهت تخریب و تضعیف اصلاح‌طلبان به روی صحنه رفته و علی‌الخصوص در شهرهای کوچک و در میان قشرهای خاصی از مردم بیشتر مانور داده می‌شود. البته یک معضل اصلی چنین سناریویی یافتن نقش اصلی آن است. فردی که همچون سوپرمن ناشناخته‌ای ظهور کرده و بال و پر داده شده و به قدرت برسد. که به‌نظر می‌رسد این بخش داستان چالش جدی‌تری نیز برای طراحان آن محسوب می‌شود. ولی آنچه مسلم است زمینه‌های پیش تولید و آماده کردن جو لازم و سایر عوامل است که نیروهایشان با شدت و حدت و هرچه تمام‌تر مشغول بوده و امیدوارانه پروژه تضعیف و تخریب و از میدان به در کردن اصلاح‌طلبان را در پیش گرفته‌اند و اتفاقا ابایی هم برای بهره‌مندی از تریبون‌های رسمی کشور را در این زمینه ندارند. لذا اصلاح‌طلبان باید این‌بار هوشیارانه‌تر به مصاف چنین رقبای کارکشته‌ای بروند و ضمن حفظ اتحاد و هوشیاری، راهکارهای مفید و توجیه‌پذیرتری برای همراهی مردم داشته باشند.

*منبع:همدلی